Της Μαρίας Λιονάκη
Το μπεζ μου παντελόνι να μου βρεις! Ψάχνω στη ντουλάπα, ανάμεσα στα καλοκαιρινά που εμφάνισες και δεν το βρίσκω…
Η σύζυγος μόλις έχει ξυπνήσει, το μάτι, έχει και δεν έχει, ανοίξει...Έχει ανοίξει υπολογιστή και βρίσκεται στην αρχική σελίδα. Στην πολύ αρχή της όμως… Κρατά με αγάπη περίσσια το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι της, σα να είναι το μοναδικό της στήριγμα σ’ αυτή τη ζωή και ξεναγείται ευδιάθετη στην αρχική… Έτσι αμέριμνη που είναι αιφνιδιάζεται. Στα αυτιά της κάνει αντίλαλο, ηχεί η χιλιοακουσμένη φράση, η κατεξοχήν ανδρική « δεν το βρίσκω» και σκέφτεται… Αμάν πια, όλοι, όλο κάτι θέλουν, κάθε στιγμή, δεν αντέχω άλλο, άπονη ζωή…
Στο ύστερο όμως χαμογελάει… Μπας και γλιτώσει την αγγαρεία. Το απεχθές εκείνη τη στιγμή καθήκον, το νεοεμφανιζόμενο, το απρόβλεπτο και ανυποχώρητο. Μα να χαθεί πρωί πρωί στα άδυτα των ντουλαπών και να βγει Κύριος οίδε πότε; Ηττημένη ή νικήτρια; Δεν το θέλει κανείς! Ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος. Κρίμα είναι, νέα κοπέλα… Σήμερα είπε να χαλαρώσει, να ξεκουραστεί! Ιούνιο λέει το ημερολόγιο και ας μην το πιστεύει κανείς. Άλλη χρονιά τέτοια εποχή είχαμε καλοκαίρι. Νισάφι οι υποχρεώσεις πια , δε θα πάψει ποτέ αυτός ο άνεμος;
Η καταιγίδα των πρέπει, του κάνε αυτό, κάνε το άλλο, πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί; Σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι; Θέλει να βρει τον εαυτό της, να ξεκουραστεί, να βγει στον κόσμο με άλλο αέρα, να ξαναχαμογελάσει στη ζωή, να ντυθεί, να στολιστεί, να περιποιηθεί την εμφάνισή της, να αδυνατίσει… Σήμερα το είχε αποφασίσει. Θα τα παρατήσει όλα και θα γίνει πριγκίπισσα! Θα βγει στο μπαλκόνι της με το βιβλίο της , τον υπολογιστή , τη λεβάντα, το βασιλικό και τους υπόλοιπους φίλους της, τα ανθισμένα φυτά του μπαλκονιού της, θα τους κουβεντιάσει, θα μάθει τα νέα τους, θα πει τα δικά της. Μετά θα τηλεφωνήσει σε καμία φίλη και θα βγει… Δε θέλει αλλαγή στο πρόγραμμά της.
Μπαίνει λοιπόν στην άμυνα, στη συζήτηση που εκκρεμεί μπας και αποφύγει όλο αυτό που φαντάζεται τρομερό εκείνη τη στιγμή, μπας και το παιχνίδι στις καθυστερήσεις ανατραπεί. « Έχεις εσύ μπεζ παντελόνι; Πού το βρήκες; Πότε το αγόρασες;»
-«Πέρυσι το καλοκαίρι, τέλος εποχής!» -« Κατέβηκες εσύ πέρυσι στην αγορά, τέλος καλοκαιριού, εποχής και πήρες παντελόνι; Εσύ που σε παρακαλάαωω τόσο καιρό να ψωνίσεις κάτι, να αλλάξεις τη γκαρνταρόμπα σου, να ανανεωθείς, που σου λέω τόσα και τόσα, ακλόνητα, ατράνταχτα επιχειρήματα, για τον άνδρα της Καιτούλας που είναι μέσα στη μόδα, για τα ράσα που κάνουν τον παπά, ότι θα δείξεις αλλιώς με ένα μπλουζάκι νεανικό, λαχανί κι εσύ μου λες ένα σκέτο: « Έχω.»; Κατέβηκες εσύ στην αγορά και ψώνισες; Δεν το πιστεύω, αποκλείεται…»
Ιούνιος στην αρχική σελίδα του κόσμου… Διαφορετικός, ανανεωμένος, με νέα διάθεση , summer mood, με χιούμορ… Που υποβάλλει αίτηση… Στη ζωή! Με σκοπό να σαλπάρει κι ας φυσάει… Με σκοπό να αλλάξει το πρόγραμμά του, να το διαφοροποιήσει, να το ανατυπώσει. Για το καλό του! Θα βάλει μέσα λίγο ύπνο παραπάνω, λίγες ωρίτσες θάλασσα, παρέες, εκδρομές, με φίλους, κουβεντούλα χαλαρή, ξέγνοιαστη, για τα επουσιώδη, όμορφα, τα ασήμαντα- σημαντικά της ζωής. Περπάτημα, βόλτα ρεμβαστική στη φύση, την ώρα που ο ήλιος θα παίζει με τα βότσαλα στην ακτή, την ώρα που ο ουρανός θα δοκιμάζει το ρούχο που αγόρασε, το φούξια, το πορτοκαλί. Θα βάλει λίγο χρόνο παραπάνω για τον εαυτό του, του αξίζει! Θα βάλει λίγα ψώνια παραπάνω, για την ψυχολογία του βρε αδερφέ. Θα βγει έξω, θα γελάσει, θα παίξει, θα κινηθεί, θα ξεχαστεί, θα ξεκουραστεί, θα ερωτευτεί… Καθώς, love is in the air, αυτή την εποχή… Θα τριγυρίζει, ώρα αμέριμνος, χωρίς ρολόι. Με ατημέλητο ντύσιμο, ρούχα παρδαλά, με γυμνές πατούσες στην άμμο, στη θάλασσα, στη γη. Να πάρει χρώμα, να βάλει χρώμα στη ζωή του…
Θα βάλει μουσική, σε έντονο ρυθμό ή ρομαντική. Θα τραγουδήσει ένα όμορφο τραγούδι, τις Περσείδες του Πασχαλίδη: «Δεν πέφτουνε, χρυσάφι μου, τα κάστρα με ευχές, ούτε ξυπνούν τα όνειρα στις μαύρες τις οθόνες… Στο μπράτσο η μέρα χάραξε με πείσμα κι αντοχή δυο κρίνα φεγγαρόλουστα που φύτρωσαν στην πέτρα. Μη μου ζητάς να σ' αρνηθώ, ζωή μου και πληγή, μέχρι να μου τελειώσουνε τα βέλη στη φαρέτρα….»
