της Μαρίας Λιονάκη
Καιρός αμφίθυμος..ανάμεσα στο γέλιο και στο κλάμα. Καιρός μπερδεμένος, αναποφάσιστος! Να επιστρέψει στα τετριμμένα, τα γνωστά, στο πιο κρύο του ή να αλλάξει, να δοκιμάσει κάτι νέο, πιο μοντέρνο, να ζεστάνει; Μοιάζει με ψηφοφόρο μπροστά από την κάλπη, που άλλα του έταξαν κι άλλα είδε μετά και δεν ξέρει τώρα τι να αποφασίσει, ποιον να εμπιστευτεί. Μοιάζει με ζευγάρι, χρόνια παντρεμένο, που έχει τα θέματά του, την ασυμφωνία του , τη ρουτίνα του, που είδε το βίο ανθόσπαρτο να γίνεται βίος αβίωτος, αλλά δεν αποφασίζει να αλλάξει ρότα. Τώρα θα αλλάξει συνήθειες, τρόπο ζωής, στο ύστερο;
Καιρός ανασφαλής, σε δίλημμα. Στέκει πάνω από το χάρτη του κόσμου, την πυξίδα, το ανεμολόγιο και σκέφτεται πώς να χειριστεί τα μηχανήματά του. Με ποιο κριτήριο να χαράξει δρόμο, πορεία, προς τα πού να στρέψει τους ανέμους του; Να συννεφιάσει ή να λιάσει, να γίνει βοριάς ή νοτιάς; «Βοριάς είναι η αγάπη σου και ποιος θα με γλυτώσει, νοτιάς φυσάει στα χείλη σου και τα ‘χω πελαγώσει…» τραγουδά.
Πελαγωμένη η κυρία μπροστά από τα ρούχα στη ντουλάπα της, πρωί πρωί, αναποφάσιστη… Να βάλει το ανοιχτόχρωμο φορεματάκι σε παστέλ αποχρώσεις, σομόν, λιλά, βεραμάν, με πέδιλο πιπ το και να κρατάει κι ένα σακάκι, με μανίκι τρουακάρ, για το βράδυ ή να βάλει κάτι πιο συντηρητικό, πιο σκούρο, να την κόβει, καθώς το Πάσχα τα τίμησε αποφασιστικά, δεόντως τα λυχναράκια της πεθεράς της, που ήταν και πετυχημένα, που τα κάνει, ως γνωστόν, καλύτερα απ’ όλες, κάθε χρόνο, κάθε τέτοια εποχή;
Κάθε τέτοια εποχή, λίγο μετά το Πάσχα μοιάζει ο κόσμος μας να φοράει, ακόμα, σα ξεχασμένο ρούχο, τη μελαγχολία της Μεγάλης Εβδομάδας στο σώμα του. Η ζωή συνεχίζεται μεν, περπατάει αργά δε, με περισυλλογή, περίσκεψη, προβληματισμό. Για τον κόσμο, για τη ζωή γενικά, αλλά και ειδικά, του καθενός… Για τα ονειρεμένα και τα πραγματοποιημένα, για το εφικτό και το ανέφικτο, τα μιλημένα και τα αμίλητα, τα ανείπωτα, για τα νιάτα μας και το μεγάλωμά μας , για τους πόθους, τις ελπίδες, τις προσδοκίες, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και τους λοιπούς λογαριασμούς…
Στο ψυγείο δίπλα στους αναρτημένους λογαριασμούς, σε περίοπτη θέση βάζεις τη δίαιτα. Αυτή που ξέθαψες, μετά από έρευνα, με κόπο. Και πόνο… Αυτή που είχες καταχωνιασμένη όλο το χειμώνα και που συνήθως ξεκινά κάθε Δευτέρα. Δευτέρα Παρουσία! Τη στερεώνεις στο ψυγείο, με μαγνητάκι, που εικονίζει ειδυλλιακό τοπίο από νησί. Αυτό που είχες πάει το καλοκαίρι, με τα ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα…
Αυτό που προσδοκάς και φέτος να επισκεφτείς! Γιατί κάποια στιγμή ο καιρός θα το αποφασίσει, θα φτιάξει, θα σταθεροποιηθεί. Θα γίνει ζεστός, καθαρά ανοιξιάτικος, καλοκαιρινός αργότερα και η ζωή θα ξεχαστεί, θα πάψει όλα να τα σκέφτεται και να τα μετράει, θα αφεθεί. Θα γίνει πιο ανοιχτή, πιο χαρούμενη, αισιόδοξη και χαμογελαστή θα συνεχιστεί…
