της Μαρίας Λιονάκη
Μετά το φυσικό Γιώργο Δασκαλάκη και το φιλόλογο το Σήφη τον Κοσόγλου , άλλο ένα μέλος της οικογένειας του Εσπερινού Γυμνασίου έσβησε χτυπημένο από την επάρατη νόσο, την πιο ανελέητη, σκληρή αρρώστια αυτής της ζωής. Ο Μπάμπης Αρμάος, ο μαθηματικός, αποκαμωμένος απ’ την άνιση πάλη έγειρε να κοιμηθεί. Η είδηση ότι ο Μπάμπης νοσηλεύεται στην ογκολογική κλινική έφτασε στα αφτιά σου λίγες μέρες πριν. Να εξηγήσει γιατί δεν απαντούσε στο μήνυμά σου στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όπου του ζητούσες γνώμη και συμβουλή. Λυπήθηκες απίστευτα για το άδικο, μα και ευχήθηκες να τα καταφέρει. Ήταν εξάλλου μαχητής. Άνθρωπος δυναμικός, αποφασιστικός, προσωπικότητα πληθωρική. Μα και ευαίσθητη, όπως μαρτυρούσαν τα καλοσυνάτα μάτια του. Μα δεν τα κατάφερε…
Κι ας μην είναι πάντα αυτή η αρρώστια ανίκητη. Κι ας έχεις τόσα παραδείγματα ανθρώπων που έδωσαν τη γενναία μάχη, νίκησαν και βγήκαν απ’ αυτό το λαβύρινθο πιο σοφοί και δυνατοί. Καθώς ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί.
Ο Μπάμπης όμως δεν τα κατάφερε. Να πνίξει το Χάρο. Στα νερά που καμάρωνε την κόρη του να λικνίζεται, να διακρίνεται, καλός μπαμπάς τριών άξιων παιδιών. Καλός συνάδελφος στο σχολείο, όπου υπηρετήσαμε αρκετά χρόνια μαζί. Με τη τσάντα τη δερμάτινη, το ελαστικό περπάτημα, τη ζωντάνια. Κι ένα χαμόγελο μόνιμα εγκατεστημένο στο πρόσωπο, μαρτυρία αισιόδοξης στάσης ζωής. « Ελάτε, μαζευτείτε, να σας πω ανέκδοτο!» έλεγε. « Και μετά μπαίνουμε στην τάξη…» Κι εμείς κρεμόμαστε από τα χείλη του, καθώς είχε την άνεση να τα λέει ωραία, να τα διανθίζει.
Αχ βρε Μπάμπη κρίμα… λυπάμαι πολύ. Μετά το Γιώργο, το Σήφη από την ίδια άσπλαχνη αρρώστια, βασανίστηκες κι έφυγες κι εσύ… Ολόψυχα συλλυπητήρια στους δικούς σου, στην οικογένειά σου. Και κοίτα Μπάμπη… τους συναδέλφους να βρεις! Να μας τους χαιρετήσεις και να κάνετε παρέα. Να είστε μαζί. Εκεί και στη σκέψη όλων εμάς, που αισθανόμαστε τυχεροί, πιο πλούσιοι που σας γνωρίσαμε. Καλό ταξίδι Μπάμπη!
