της Μαρίας Λιονάκη
Ο Οκτώβριος έχει σκοπό να μείνει οκτώ ακόμη μέρες κοντά μας. Μετά θα αναχωρήσει. Αεροπορικώς, γιατί έχει σοβαρή δουλειά. Θα μεταβεί σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και θα πάρει μέρος στο ευρωπαϊκό συνέδριο των μηνών. Το συνέδριο αυτό έχει συγκληθεί για να συζητηθούν ενδεχόμενες αλλαγές στη διάταξη των μηνών, στα όρια τους, πιθανές αλλαγές στα μέλη των εποχών, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί διαφοροποίηση στην κλιματολογική συμπεριφορά κάποιων μηνών, επαναλαμβανόμενη, αδικαιολόγητη, παράταση κάποιων μηνών, εποχών και διάφορα άλλα φαινόμενα, όπως αυτό του θερμοκηπίου που έχουν επιφέρει σύγχυση, παράπονα και δυσαρέσκεια γενική. Με αυτό τον τρόπο θα περάσει το Νοέμβριο του ο Οκτώβριος, ενώ αμέσως μετά έχει πιο ευχάριστα, αισιόδοξα, συναρπαστικά σχέδια. Θα μεταβεί σε σαλέ στις χιονισμένες Άλπεις, για να ξεχαστεί, να περάσει ειδυλλιακά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του Δεκεμβρίου, τις δικές του. Θα ρεμβάσει τα ασημένια κλαδιά των δέντρων, τα φορτωμένα χιόνι, που διαπερνά ο ηχηρός, παγωμένος βοριάς, την ώρα που το τοπίο αφήνεται να ξεκουραστεί στην ομοιομορφία του, σκεπασμένο με το σκούρο πάπλωμα του ουρανού. Ίσως κάνει και σκι. Δεν το έχει αποφασίσει ακόμα.
Αρχή της εβδομάδας, της τελευταίας του Οκτωβρίου λοιπόν. Του μαθητή που πιάστηκε να αντιγράφει από το Σεπτέμβριο, καθώς δεν πρόλαβε ή δεν ήθελε να διαβάσει και κινήθηκε στα ίδια περίπου επίπεδα απαντήσεων, θερμοκρασιών με αυτόν. Με πέρυσι. Ημέρα ζεστή, όμορφη, ηλιόλουστη. Σαν καλοκαιρινή ανάμνηση. Σα γέλιο γιαγιάς που αγκαλιάζει το εγγόνι. Σα γέλιο παιδιού, μαθητή όταν χτυπάει το κουδούνι του σχολείου. Σα γέλιο ερωτευμένου που σφίγγει στην αγκαλιά του την πριγκίπισσά του.
Μοιάζει με πριγκίπισσα η ηλιόλουστη μέρα. Με νεράιδα πανέμορφη, με ξακουστή, εξωτική ομορφιά, παραμυθένια όψη. Λαμπερή, ξανθομαλλούσα κοπελιά με φόρεμα αέρινο, γεμάτο πτυχώσεις, καμωμένο με τούλια, φιόγκους και χρωματιστές κορδέλες. Ροζ, γαλάζιες και κίτρινες. Άφησε πρωί πρωί το παλάτι του ήλιου, το ποτάμι του ουρανού κι έχει ξεχυθεί με πόδια φτερωτά, ίδια με του Ερμή. Αγγελιαφόρος χαράς, ζωής. Ταχυδρόμος φωτός. Έχει διασχίσει βουνά, θάλασσες, ποτάμια, κάμπους και πεδιάδες. Έχει περάσει ξυστά πάνω από ψηλές πολυκατοικίες, ψηλά δέντρα, έχει αποφύγει με ελιγμό, ευλυγισία και προσοχή ηλεκτρικά καλώδια, κεραίες, πανύψηλες ταμπέλες. Έχει στροβιλιστεί στην πίστα του κόσμου, έχει τρέξει στους δρόμους της γης, χαϊδεμένη του αέρα, αγαπημένη των πουλιών που της τραγουδάνε γλυκούς, μελωδικούς σκοπούς. Έχει διεισδύσει χορεύοντας βαλς , αθόρυβα, κρυφά, μυστικά, μαγικά σε κάθε ψυχή. Που έχει αφήσει σε πείσμα δυσκολιών, προβλημάτων, υποχρεώσεων, ρουτίνας μια μικρή πορτούλα ανοιχτή, ένα παράθυρο ξεχασμένο, μια χαραμάδα ασοβάντιστη, ξεσκέπαστη, διαπερατή, που χάσκει, χρόνια τώρα, χαραμάδα ψυχής. Χαραμάδα ζωής.
Ο Οκτώβριος έχει ήδη διπλώσει κάποια από τα ρούχα του και τα έχει βάλει στη βαλίτσα του. Αυτά είναι οι μέρες που έχουν ήδη περάσει, που έχουμε ζήσει, που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Που πέταξαν σαν τα πουλιά, πάνω από βουνά, θάλασσες, ποτάμια, κάμπους και πεδιάδες. Όσες ζήσαμε όμορφα, απολαμβάνοντας ένα μπάνιο στις καθυστερήσεις, μια βόλτα στη λιακάδα, στη φύση, δίπλα στη θάλασσα, μια εκδρομή, με φίλους, με τον αγαπημένο μας, έναν καφέ, αλλά και όσες ξοδέψαμε κάνοντας μηχανικά, προγραμματισμένα τα πιο τετριμμένα πράγματα. Όσα προβλέπουμε για να έχουμε. Σε επίπεδο οικογενειακό και επαγγελματικό. Όσα άγραφοι και γραπτοί νόμοι υπαγορεύουν, όσα θέλουμε και όσα δε θέλουμε και τόσο, αλλά τι να κάνουμε… Τα καλοκαιρινά ρούχα έχουν πλυθεί και φυλαχθεί, τα χειμερινά έχουν αποκαλυφθεί, έχουν φρεσκοσιδερωθεί. Στοιχισμένα, σα τους μαθητές στην παρέλαση μας κοιτάζουν και σαν καθηγητές βαθμολογούν το ζήλο, την προνοητικότητα, την εργατικότητα και τη νοικοκυροσύνη μας. Ζήλο όμως έχουν επιδείξει κι άλλοι, σε διάφορους χώρους, τομείς, οργανώνοντας τη δουλειά τους, τις σπουδές τους, μαζεύοντας τη σοδειά της εποχής οι παραγωγοί. Οι αγρότες καμαρώνουν τις δικές τους πριγκίπισσες, τις χρυσαφένιες σταφίδες. Που πρόλαβαν και μαζεύτηκαν λίγο πριν τα σύννεφα ανανεώσουν την εργασιακή τους σύμβαση για το τρέχον έτος, λίγο πριν βροχές αρχίσουν να ταξιδεύουν πάνω από βουνά, θάλασσες, κάμπους και πεδιάδες. Λίγο πριν ποτίσει το φρέσκο, δροσερό νερό τη φύση που αδημονεί, που έχει με φύλλα κίτρινα, καφέ, κοκκινωπά ως πάπλωμα σκεπαστεί.
Ένα χρυσάνθεμο ποτίζει ο Οκτώβριος. Ένα κίτρινο φουντωτό χρυσάνθεμο, γεμάτο άνθη και μπουμπούκια, γεμάτο πράσινα φύλλα, νιάτα, δροσιά και ζωή. Θα το πάρει μαζί του, καθώς είναι το αγαπημένο του λουλούδι. Θα πάρει ακόμη ένα ρόδι για καλή τύχη και μερικές σταφίδες. Χρυσαφένιες πριγκίπισσες. Για να είναι παραμυθένια τα χειμωνιάτικα όνειρά του. Οι οκτώ μέρες για την αναχώρησή του αρχίζουν να μετράνε αντίστροφα, λίγες είναι οι αξόδευτες μέρες του, τα τελευταία ρούχα του, τα αφόρετα, που λίγο πιο μετά θα διπλώσει. Θα καθίσει να γιορτάσει μαζί μας μια μεγάλη γιορτή, του Αγίου Δημητρίου και αμέσως μετά την Εθνική μας Εορτή. Θα κρεμάσει σημαίες στα μπαλκόνια, θα καμαρώσει τους μαθητές, τους στρατιώτες να παρελαύνουν και θα ακούσει πριν φύγει το αγαπημένο του ποίημα να απαγγέλλει ένας μαθητής σε σχολική γιορτή:
Γιάννη Ρίτσου: «Ειρήνη»
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα, είναι η ειρήνη. (…)
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει. Τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ' άλλο λέγοντας: το φως το φως, το φως, και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως είναι η ειρήνη.(…)
Τότε που η μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του χρόνου είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής. Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε όταν χτίζουμε και τραγουδάμε είναι η ειρήνη.
