Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Φτάσαμε στα 49 μνήματα μέχρι τώρα στην Κρήτη. Πολλές μανάδες έχουν φορέσει τα μαύρα. Πολλές σύζυγοι και παιδιά κλαίνε συντρόφους , πατεράδες, μητέρες. Και περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στα νοσοκομεία, στις εντατικές, σε ένα κέντρο αποκατάστασης.
Το αίμα τρέχει στην άσφαλτο. Αίμα νέων ανθρώπων. Κι εμείς έχουμε να λέμε και να σχολιάζουμε! Για τους νεκρούς που χάνονται άδικα στην άσφαλτο, για τις ταχύτητες, για τους δρόμους, για τη μέθη, την κούραση, την απροσεξία. Κάθε φορά που γίνεται ένα δυστύχημα τα ίδια λόγια, τα ίδια δάκρυα. Για μερικές ώρες , για ένα- δυο μέρες όσο είναι στην επικαιρότητα το τραγικό γεγονός συζητούμε, ανταλλάσσουμε απόψεις…ο καθένας μας γίνεται Ιαβέρης και κριτής των άλλων. Για όλα…φταίνε οι άλλοι- εξάλλου και το πάθημα είναι των…άλλων. Ήταν οι ζωές των άλλων που χάθηκαν…
Γι ‘αυτό το πάθημα δεν γίνεται ποτέ μάθημα! Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να γίνει αφού ούτε ο θάνατος δεν γίνεται… μάθημα ζωής για όλους εμάς!
Κουβέντες, ενημερώσεις, εκδηλώσεις, ρεπορτάζ, έρευνες…Τόσα και τόσα και τίποτα δεν πιάνει τόπο. Κάθε μέρα, κάθε Σαββατοκύριακο κι άλλοι νεκροί. Κυρίως νέοι. Πλήρης απογοήτευση! Τι μπορεί να γίνει;
Αναρωτιέμαι εάν με όλα αυτά , τα συνήθη προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα μπορούμε να συνέλθουμε; Τι μπορεί να κάνει οικογένειες και νέους να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να βάλουν νερό στο κρασί τους. Μόνο ένα…ισχυρό ΣΟΚ!
Αλλά ποιο είναι αυτό; Έχουν δοκιμαστεί διάφορα, προσπαθήσαμε να κάνουμε και όσα από τη δεκαετία του ΄80 εφάρμοσε η Αυστρία βγάζοντας στους δρόμους κατεστραμμένα , μετά από τρακάρισμα, αυτοκίνητα. Τα φέραμε κι εμείς, τίποτα. Αυξήσαμε και τα πρόστιμα. Τζίφος. Βγήκαν παγανιά οι τροχονόμοι και παίρνουν τα διπλώματα. Ε και;
Δεν υπάρχει σωσμός. Ποιο , λοιπόν, μπορεί να είναι αυτό το σοκ; Σκέφτηκα πως ακόμη και αν τα μέσα ενημέρωσης προέβαιναν στην χειρότερη πράξη, να δημοσιεύουν φωτογραφίες από…κομματιασμένα κορμιά, μετά από δυστύχημα, πάλι δεν θα μας έκαναν εντύπωση! Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει με το…τέρας; Δεν ξέρω. Είμαι πολύ απογοητευμένος.
Ίσως το μόνο που μας σώζει είναι το φιλότιμο, ο εγωισμός μας. Να πειστούμε ότι είμαστε δειλοί απέναντι στο ωραιότερο πράγμα του κόσμου: τη ζωή.
Και όπως έγραψε και ο Σενέκας: «Μερικές φορές, ακόμα και το να ζεις είναι μια θαρραλέα πράξη»! Αλλά είμαστε τόσο γενναίοι;
δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της "Πατρίδος"
