Του Δημήτρη Μιμή
Τις μέρες αυτές στη Γερμανία κυριάρχησε το θέμα της επίτευξης συμφωνίας συνασπισμού μεταξύ συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών. Η καγκελάριος Angela Merkel θα είναι για τέταρτη φορά η επικεφαλής της Γερμανίας κάνοντας όμως ευρείες παραχωρήσεις. Οι σοσιαλδημοκράτες παίρνουν περισσότερα απ΄ ότι περίμεναν. Έλαβαν το Υπουργείο Εξωτερικών αλλά και Εργασίας και Οικονομικών το οποίο για πρώτη φορά θα περάσει σε χέρια αριστερού και ίσως έχουμε τέρμα στην αναγκαστική λιτότητα. Όμως πέρα απ΄ αυτή τη συμφωνία, ένα άλλο γεγονός μας επιτρέπει να παραμείνουμε στη Γερμανία.
Στη Γερμανία ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα στην Ευρώπη, το IG Metall, ζήτησε τη μείωση των ωρών εργασίας από 35 την εβδομάδα να γίνουν 28 ώρες, για όσους το επιθυμούν. Στην Ελλάδα σήμερα οι ώρες εργασίας είναι 40 επί πενθημέρου και στη Γαλλία 35 ώρες την εβδομάδα ενώ στο Βέλγιο πραγματοποιούνται συζητήσεις για εβδομάδα τεσσάρων ημερών. Τώρα, μετά από εβδομάδες απεργιών στο Ρήνο επετεύχθη η συμφωνία για 28 ώρες αντί για 35 ώρες αλλά και αύξηση του μισθού κατά 4,3℅ για διάστημα δύο ετών αλλά και μπόνους.
Για να δούμε τι συμβαίνει με την εργασία ας πάρουμε τα πράγματα στη γέννηση τους. Η ιστορία της μείωσης του χρόνου εργασίας είναι καρπός κοινωνικών αγώνων και έχει τις ρίζες της στη βιομηχανική εξέγερση. Στην αρχαιότητα η χειρονακτική εργασία εθεωρείτο ως εξευτελιστική δραστηριότητα και γι΄ αυτό η εργασία είχε ανατεθεί στους σκλάβους. Σύμφωνα με αρχαίους φιλοσόφους η εργασία είναι μια υποδούλωση που υποβαθμίζει τους ανθρώπους. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η εργασία καταστρέφει τα σώματα και υποβαθμίζει τους ανθρώπους. Στην Αναγέννηση παρουσιάστηκε η ιδέα ότι ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι το προνόμιο μιας κοινωνικής τάξης και ότι όλοι μπορούν να τον έχουν. Η άφιξη της μηχανής στα τέλη του 17ου αιώνα θα αλλάξει σημαντικά τη σχέση με την εργασία.
Η βιομηχανική επανάσταση αύξησε τις ώρες εργασίας έτσι που στο τέλος του 18ου αιώνα μια εργάσιμη μέρα να ξεπερνά τις 10 ώρες και να φθάνει στις 16 ώρες για 6 μέρες την εβδομάδα. Πέρασε αρκετός χρόνος από τότε με πολλούς εργατικούς αγώνες και σήμερα όλοι απαιτούν μείωση του χρόνου εργασίας. Με όλα αυτά που πραγματοποιούνται νομίζω ότι θα ζήσουμε μια νέα κατάσταση εργασίας υπό την πίεση των νεοτέρων γενεών που θέλουν περισσότερο χρόνο για τους εαυτούς τους
