Του Δημήτρη Καρατζάνη
'Είναι πληρωμένος ο καφές σας'' ,μου είπε, όταν τον φώναξα για να πληρώσω, ο πάντα χαμογελαστός κι ευγενικός σερβιτόρος της καφετέριας του ξενοδοχείου, που κάποιες φορές την εβδομάδα συνηθίζω να παίρνω τον, εξαιρετικό, οφείλω να ΄πω, απογευματινό καφέ μου.
Σας κέρασε ο κύριος από εκείνο εκεί το τραπεζι στη γωνία, μου είπε, δείχνοντας μου έναν ασπρομάλλη κύριο ,που μόλις κατάλαβε ότι αναφερόμασταν σ εκείνον, πλησίασε προς το μέρος μας μ ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο.
''Τι κάνετε κ. Λοχαγέ'', είπε πλησιάζοντας ,ενώ εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα ν ανασύρω στην επιφάνεια της μνήμης μου την ταυτότητα του, συσχετίζοντας τα στοιχεία που χα μπροστά μου. Το ''σουλούπι'', τα καταγάλανα αμυγδαλωτά μάτια , το πλατύ χαμόγελο.
Φαίνεται ότι αντιλήφθηκε τη δυσκολία της προσπάθειας κι έσπευσε να με διευκολύνει .''Σαμοθράκη ,''είπε γελώντας. Σας λέει τίποτα ; πρόσθεσε ,ενώ με ''σκάναρε''με το βλέμμα για να διαπιστώσει αντιδράσεις .
Ένα φωτάκι, αμυδρό στην αρχή, άναψε ξαφνικά στο βάθος του μυαλού μου .Ενα φωτάκι, που,μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, έγινε λάμπα χιλιάδων κηρίων, ρίχνοντας φως στις πιο απόμερες γωνιές της μνήμης,ακόμα και σε κείνες που πήγαιναν πίσω,μισό σχεδόν αιώνα πριν..
''Στέλιο'',εσύ, είπα ,ξαφνικά σα να μούρθε η ...επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ,καθώς αναγνώρισα στο πρόσωπο του ηλικιωμένου παχουλού κυρίου ,ένα Δόκιμο της Μονάδας μου στο νησί της Σαμοθράκης την περίοδο της Ελληνοτουρκικής κρίσης το 74 Τότε που βρισκόμασταν-κυριολεκτικά- με το όπλο ''παρά πόδα ''και βλέπαμε όχι από τα ραντάρ, αλλά με γυμνό μάτι τα Τούρκικα πολεμικά να σουλατσάρουν σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές του πιο βορεινού, ακριτικού νησιού μας/
Και πως βρέθηκες μωρε Στέλιο στα μέρη μου, ύστερα από 43 τόσα χρόνια , τον ρώτησα με ειλικρινή περιέργεια.
Είμαι συνταξιούχος του υπουργείου τάδε,είπε και ο σύλλογος μας οργάνωσε μια εκδρομή . Πες πες λοιπόν η γυναίκα μου -δεν είχα ξανάρθει και ποτέ στην Κρήτη-μ έπεισε να' ρθούμε,.
Και διαπιστώνω τώρα ότι πολύ καλά κάναμε, γιατί η Κρήτη είναι πράγματι τόπος, που αξίζει να δει κανείς.Έχει εκπληκτική ποικιλία τοπίου και απίστευτες ομορφιές, αν και πολλές ,όπως και στα δικά μου τα μέρη -τη Θεσσαλία - κάθε άλλο παρα τους έχομε φερθεί με το ...γάντι
Αλήθεια ,θυμάστε τι τραβήξαμε πάνω σε κείνο το ''βράχο'', τη Σαμοθράκη, που βρεθήκαμε μέσα σε μια βραδιά στην κρίση του 74,συνέχισε.
Αν τα θυμάμαι, Όλα κείνα τα γεγονότα τα θυμάμαι καταλεπτώς, είπα. Λές κι είναι ''χαραγμένα '' στη μνήμη μου με καλέμι και με το πρώτο ερέθισμα- όπως τώρα με σένα- φεύγει από πάνω τους η σκόνη που τα σκεπάζει και προβάλλουν με τόση ενάργεια , που είναι σαν να συνέβησαν μόλις χθές. Κι όμως έχει περάσει μισός αιώνας σχεδόν από τότε. ..
Ξέρεις κάτι , συνέχισα .Δεν ξέρω εσύ , εγώ όμως δε θέλω πια να θυμάμαι κείνες τις μέρες. Με πιάνει μελαγχολία. Οχι για όσα τράβηξε τότε η πατρίδα από ανεγκέφαλους- και βέβαια, πιο πολύ η Κύπρος - αλλά γιατί δε διδαχτήκαμε τίποτα και ακόμα ,γιατι η toga (τήβεννος)- για να θυμηθούμε και τον Κικέρωνα- που πήρε στα χέρια της το τιμόνι της χώρας μετά το 74 ,αποδείχτηκε πολύ μικρή και τελείως ανίκανη να ''στήσει''μια Δυτικού τύπου δημοκρατία .Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνομε σήμερα. Μια χώρα χωρίς μέλλον, που φτωχοποιείται καθημερινά.Το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, που κανείς δεν υπολείπτεται και κανείς δεν υπολογίζει.
Είδες τι πέρασε προχθές από τη βουλή -εκτός όλων των άλλων - με το άρθρο 15 του μνημονίου; Η πλήρης κατάργηση της ανεξαρτησίας της χώρας Ο υπουργός των οικονομικών θα είναι υπάλληλος του ΔΝΤ,του κ. Τόμσεν ,αφού από εκείνον θα περνά η έγκριση ακόμα και για τα... συσσίτια, στα σχολεία ,που ένας θεός ξέρει μόνο πόσα χρόνια -ή μήπως δεκαετίες-θα τα βλέπομε !
Και όμως οι 153 το ψήφισαν... ''αμελλητί'' -κάποιοι και με τα δυο χέρια, όπως είπαν -αποδεικνύοντας ότι η ''ηθική'', τόσο της ''ευθύνης'', όσο και του ''φρονήματος'', αποτελούν γι αυτούς έννοιες άγνωστες .
Πες μου τώρα εσύ,τον προκάλεσα, μπορεί να ''πάει''πουθενά έτσι η πολιτική ;Σε τι να ελπίζει κανείς ,όταν εκείνοι που την ασκούν έχουν ως κέντρο του ενδιαφέροντος τους, όχι τα προβλήματα του πολίτη και της χώρας ,αλλά ,αποκλειστικά και μόνο , τη νομή (αγαθά) της εξουσίας
Την τελευταία λέξη δεν είχα προφθάσει να την τελειώσω ,όταν μια θορυβώδης παρέα ανδρών και γυναικών μπούκαρε στη σάλα ,
Ε ,που είσαι Στέλιο ,θα χάσομε την ξενάγηση στην Κνωσσό ξ αιτίας σου, του γκρίνιαξαν ''εν χορώ'' . Έλα γρήγορα, το λεωφορείο φεύγει .
Έρχομαι ,έρχομαι δικαιολογήθηκε κείνος και γυρίζοντας κατά το μέρος μου με παρακάλεσε. .Ελάτε αύριο το πρωί να πάρομε το πρωινό παρέα και να τα πούμε. Εννιά η ώρα θα σας περιμένω, πρόσθεσε.
Του το υποσχέθηκα και τήρησα την υπόσχεση μου .Γι αυτό όμως, σε επόμενο μας σημείωμα.
