του Κώστα Φασουλάκη
Οι έννοιες πολλές φορές υπάρχουν για να υπηρετούν αυτούς που τις εφευρίσκουν ή τις χρησιμοποιούν. ''ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" έλεγε ο εκφωνητής της ΕΡΤ του 80. " Υπηρετεί την προοδευτική τέχνη...'' έγραφε η αριστερή εφημερίδα για τον τάδε καλλιτέχνη, λες και υπάρχει συντηρητική τέχνη.
Η έννοια του "προοδευτικού" και του "δημοκρατικού" στη χώρα μας συνδέθηκε με την αριστερά άντε και με την κεντροαριστερά, πάντως με αυτούς που εναντιώνονται στην όποιας μορφής "δεξιά". Ο διαχωρισμός αυτός δεν έχει ουσία, διότι απλώς χρησιμοποιείται για να διχάσει.
Είναι ας πούμε δημοκράτης ο αριστερός, που πιστεύει στη δικτατορία του προλεταριάτου και όχι κάποιος δεξιός, που πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Είναι επίσης"προοδευτικός"ο κρατικιστής της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς και όχι ο φιλελεύθερος ή και ο σοσιαλφιλελεύθερος, που πιστεύει στην ανοιχτή οικονομία. Δεν είναι βέβαια "προοδευτικός" ο κρατικιστής που σχετίζεται με τη ΝΔ.και ας πρεσβεύει ακριβώς τα ίδια με τον αριστερό κρατιστή, μόνο και μόνο γιατί θεωρείτε δεξιός.
Έτσι θεωρήθηκε αριστερός και σοσιαλιστής ο Τσοχατζόπουλος και δεξιός νεοφιλελεύθερος ο Γιαννίτσης.
Από το 2010 και μετά στους "προοδευτικούς" προστέθηκαν κατά παράξενο τρόπου κάποιοι ακραίοι λαϊκιστές της δεξιάς με ξενοφοβικές τάσεις, με την πρόφαση του αντισυστημικού και αντιμνημονιακού φίλου του φτωχού και προδομένου λαού.
Είναι σαφές πως ο διαχωρισμός προοδευτικών και μη δεν είναι βάσιμος, όπως από την αντίθετη δεν ήταν βάσιμος ο διαχωρισμός πατριωτών και μη τις πρώτες δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, τότε που οι Εαμίτες αριστεροί, που έδιναν τη ζωή τους για την Ελλάδα χαρακτηρίζονταν προδότες από δωσίλογους που χαρακτηρίζονταν "πατριώτες"..
Στην Ελλάδα που χρίζει προοδευτικό τον Πολάκη και συντηρητικό το Μάνο, η ελπίδα για κάτι πραγματικά προοδευτικό και σύγχρονο τείνει να εκλείψει με αποτέλεσμα να ζούμε με συμπλέγματα και να είμαστε εύκολα "δογματικά" θύματα του κάθε ψευτοεπαναστάτη θρασύτατου λαοπλάνου, που μας πουλά σανό δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αναμεμειγμένο με ολίγη από δικτατορία του προλεταριάτου και για κερασάκι "πατριωτικό" εθνικολαϊκισμό.
