του Δεκανέα της Αλλαγής
Έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο του αθλητικού πολιτισμού μας, λίγο πριν γίνει ένας τελικός κάποιου από τα λαοφιλή αθλήματα της χώρας μας, μέσα από την οθόνη ενός play station, για να μπορέσουμε να δούμε επιτέλους έναν αγώνα γιορτή και διαφήμιση του μπάσκετ κι αυτό συνέβη στα δυο Αοράκια!
Μικρά παιδιά, συνοδεία των καθηγητών και των δασκάλων τους, χωρίς να κινδυνεύουν από καμιά φωτοβολίδα ή κροτίδα, από καπνογόνα και δακρυγόνα, γέμισαν το κλειστό του Ηρακλείου, πρόσφεραν ασφάλεια στους ίδιους τους παίκτες, που μακριά από την πιθανότητα να δεχτούν κανένα αναπτήρα ή κάποιο κέρμα στο κεφάλι τους, αφοσιώθηκαν στο αγωνιστικό κομμάτι και πρόσφεραν ένα θέαμα που χρόνια είχαμε να δούμε σε τελικό.
Ασφαλώς και δεν μπόρεσαν να δουν το μεγάλο τελικό εκείνοι που πραγματικά το δικαιούνται. Όσοι αφανείς και εμφανείς εργάτες του αθλητισμού και του μπάσκετ προσφέρουν ανιδιοτελώς στον αθλητισμό του Ηρακλείου και ζουν γι αυτές τις μικροχαρές που τους προσφέρει ο αθλητισμός, κι ένιωσαν ξένοι μες στο σπίτι τους, αλλά είναι κι εκείνοι που χάρηκαν με τα νέα... πελατάκια του μπάσκετ που κατέκλυσαν το κλειστό.
Βέβαια γκρίνιαξαν και μεμψιμοίρισαν αρκετοί... χρόνια καχύποπτοι και συνομωσιολόγοι μες στη μιζέρια που η ίδια η κοινωνία μας αφέθηκε να αναπτυχθεί, πως ήταν αδύνατο και να πάνε μόνο παιδιά στο γήπεδο και να διασφαλιστεί πως όλα θα κυλήσουν ομαλά χωρίς παρατράγουδα και παραφωνίες! Και τι θα γίνουμε τώρα χωρίς χουλιγκανικούς « στρατούς» που θέλουν αίμα και τζαμαρίες κάθε φορά που τους δίνεται η ευκαιρία να μετατρέψουν μια γιορτή του αθλητισμού σε κηδεία του ευ αγωνίζεσθαι; Γίνεται σκορδαλιά χωρίς τη μπόχα του σκόρδου; Εμ, το Ηράκλειο απέδειξε πως γίνεται και πως μπορεί να γράψει ιστορία δημιουργώντας τις συνθήκες να μιλάμε για τους τελικούς που γίνονται στην υπόλοιπη χώρα και στους τελικούς της γιορτής της Κρήτης!
Η Κρήτη απέδειξε πως μπορεί να κάνει έναν τελικό χωρίς να ανοίξει μύτη και να φεύγουν όλοι ικανοποιημένοι περιμένοντας πότε το ραντεβού της τύχης θα τους ξαναφέρει στα Δύο Αοράκια !
Κι επειδή την ιστορία τη γράφουν οι μπασκετικές παρέες θα πρέπει να απονεμηθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι σε δυο ανθρώπους που έστησαν πλάτη για την επιτυχία του εγχειρήματος: στον πρόεδρο της ΕΚΑΣΚ Μπάμπη Μαρκάκη και τον αντιδήμαρχο Αθλητισμού Κώστα Βαρδαβά που έστησαν πλάτη, πήραν το ρίσκο( λελογισμένο εν τέλει) και απέδειξαν πως το Ηράκλειο και η Κρήτη μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας μεγάλης διοργάνωσης μετατρέποντας μια «πολεμική μάχη» σε ενα event!
Μήπως να ζητήσουμε να γίνεται μόνιμα στο Ηράκλειο ο τελικός του κυπέλλου μπάσκετ αφού απεδείχθη λαμπρά πως η πόλη και οι φορείς της, μπορούν να κόψουν το καρπούζι στη μέση χωρίς να κινδυνεύουμε να μας κάτσουν τα κουκούτσια στο λαιμό ;
