του αρχιτέκτονα
Λευτέρη Τσικανδηλάκη
Ντουχιουντίζω …
…μια λέξη κρητική που λείπει από την πραγματικότητα της τελευταίας τριακονταετίας. Είναι μια λέξη που νομίζω ότι χαρακτήριζε όλες τις σημαντικές περιόδους της χώρας και του λαού μας. Δεν είμαι φιλόλογος σίγουρα και δεν είμαι ο καλύτερος γνώστης της γλώσσας μας - αν και θα το ήθελα - ωστόσο γνωρίζω τη σημασία της βιωματικά. Ψάχνοντας την στο λεξικό βρίσκω: σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, προβληματίζομαι, συλλογίζομαι, αναρωτιέμαι, ξεμετρώ το νου, σκέφτομαι πολύ. Εγώ όμως νιώθω κάτι παραπάνω από αυτά, κάτι πιο βαθύ και ουσιώδες: σκέφτομαι με σκοπό να βγάλω ένα αποτέλεσμα, να φτάσω κάπου με φροντίδα, επιμέλεια, αγάπη, παιδεύω το νου μου, συντονίζω όλες μου τις δυνάμεις (πνευματικές, ψυχικές, σωματικές) και όλη μου την ενέργεια προς ένα στόχο. Μια σκέψη ολόκληρη που συνθέτει πολλές διαφορετικές παραμέτρους και πραγματικότητες, μένοντας μόνος, ξεκαθαρίζοντας τη σημασία, το νόημα, αυτό για το οποίο ντουχιουντίζω.
Αναρωτιέμαι μήπως είναι η λέξη που πρέπει να ξαναμπεί στην καθημερινότητα μας, στον καθημερινό άνθρωπο ,στους λόγιους, στους πολιτικούς. Κυρίως ως έννοια, ως κατάσταση και εντέλει ως στάση ζωής. Να ντουχιουντίζουμε το παρόν, το μέλλον, τα παιδιά μας, τη φύση, την παιδεία, την οικονομία, τη διεθνή πραγματικότητα, ότι συμβαίνει γύρω μας, τη θέση μας μέσα σε όλα αυτά, τη σχέση μας με το κράτος, τη δημιουργία, την εξέλιξη, την πρόοδο …
Όλα αυτά και άλλα πολλά με αγάπη, με φροντίδα, με επιμέλεια, με αποφάσεις που θα δώσουν ένα άλλο παρόν, ένα άλλο μέλλον σ’έναν κόσμο που κάθε μέρα γίνεται πιο περίπλοκος, που λίγοι άνθρωποι αποφασίζουν για το αύριο τούτης της γης και που σίγουρα δε θα κοιτάξουν το γενικό καλό, αφού τα μέσα για να επηρεάσουν και να καθοδηγήσουν τη σκέψη μας τα έχουν οι ίδιοι. Σκέφτομαι ποια είναι τα μέσα της δικής μας αντίδρασης. Σίγουρα να ξεκινήσουμε από το ρήμα ντουχιουντίζω είναι μια αρχή, γιατί κατανοώντας τι είναι σημαντικό για μας, για τους άλλους, δεν γινόμαστε έρμαια σε μια μικρή ή μεγάλη προσπάθεια χειραγώγησης μας.
Ακόμα μας κάνει πιο δημιουργικούς, να νοιαζόμαστε γι’αυτό που επεξεργαζόμαστε, για την δουλειά μας, άσχετα σε πιο τομέα δραστηριοποιούμαστε άσχετα αν δουλεύουμε στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα αγωνιούμε, επιμελούμαστε, φροντίζουμε, άρα τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα καλύτερα, αφού στηρίζουμε την επιλογή που κάνουμε και μ’αυτήν ζούμε και θα ζούμε πιθανόν στο μέλλον.
Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας, στην αξιοπρέπεια και την ύπαρξη μας.
