Του Γιώργου Σαριδάκη
Ξυπνάς το πρωί και λες μια βόλτα να κάνεις στην πόλη την σκεπασμένη με κρύο σεντόνι και γνώμες ν’ ακούσεις ανθρώπων που πίσω απ’ τα φώτα του κέντρου και της πλατείας τη ζωή τους περνούν.
Στα αυτιά σου φτάνουν στενάχωρα λόγια που βάρος γεμίζουν της ψυχής σου τον κήπο και εικόνες με χρώμα μουντό δυσκολία προσθέτουν στο οπτικό σου πεδίο:
Το βλέμμα σου κλέβουν αδύναμα σπίτια με εχθρό την βροχή και το ψύχος, κι ανάσες ηχούν από μέσα που προσπαθούν να ζεστάνουν το σώμα εκείνων που κατοικούν.
Στον ίδιο δρόμο, ένας παππούς σε καρέκλα παλιάς εποχής ποτίζει με δάκρυ το ήδη βρεγμένο χορτάρι, της αυλής που κυκλώνει τον δικό του τον κόσμο. Δεν ξέρεις τι έχει μα δε ρωτάς, μη ζητήσουν το λόγο οι δίπλα κυρίες που με βλέμμα ανήσυχο σε καρφώνουν απ’ τις ελάχιστα τραβηγμένες κουρτίνες.
Το διάβα σου κόβεται απότομα με φωνές βροντερές, κρυφά βγαλμένες από παντζούρι μικρής κατοικίας. Μέγας καβγάς την αρχή έχει κάνει, κι ένα ζευγάρι ματώνει για χρήματα που είναι λειψά και για τρόφιμα ανάγκης που δεν υπάρχουν.
Ένας νεαρός σε προσπερνά, κάνοντας θόρυβο με μαύρα σκαρπίνια βουτηγμένα στη σκόνη. Κρατά τον ντοσιέ του γεμάτο χαρτιά και μιλά στο τηλέφωνο - μάλλον με κάποιον δικό του - αριθμώντας τις αιτήσεις δουλειάς και τις λίγες ελπίδες.
Σαν προχωράς, η ματιά σου παγώνει στη θέα μονάχου πιτσιρικά, καθισμένου σε πεζούλι τσιμέντου, φορώντας σανδάλια στα πόδια και ελαφρύ πανωφόρι στο σώμα. Τα δυο του χέρια σφιχτά δεμένα σε σχήμα αγκαλιάς και το βλέμμα του μοιάζει ταξίδι να κάνει σε ξένους τόπους.
Γυρίζεις στο σπίτι το βράδυ και προτού στην αγκάλη του ύπνου χαθείς, υπόσχεση δίνεις μεγάλη στον εαυτό σου, πως άλλον κόσμο θα ονειρευτείς: Μεγάλους με ψηλά το κεφάλι να περπατούν δίχως τη θλίψη στα μάτια ζωγραφισμένη. Παιδιά να στολίζουν το πάρκο της γειτονιάς, κι απ’ τα ουρλιαχτά τους να γιομίζουν με ήχο χαρούμενο τον αέρα που απλώνει τριγύρω. Νέους, νέους χιλιάδες να κρατιούνται σφιχτά απ’το χέρι και με θάρρος ν’ αγγίζουν το αύριο της επόμενης μέρας.
Και που ξέρεις, ίσως μέσα απ’ τη τέχνη αυτή του ονείρου…καταφέρεις τον κόσμο στην πράξη ν’ αλλάξεις και φτερά δυνατά αποκτήσεις σε καθάριο ουρανό να πετάξεις.
