της Νίκης Τρουλλινού,
Ο Τζάκομο Πουτσίνι στο Χάνδακα.
Ανάποδη καθώς είμαι - make a short story long:
1. Η αγάπη για τον Άγιο Πέτρο των Δομινικανών δεν κρύβεται, δεκάδες χρόνια τον καλησπερίζω στα βραδινά περπατήματα. Όταν ήταν γιαπί πέρασα την πόρτα του και καμάρωνα τους ψηλούς γυμνούς του τοίχους, τώρα δεν θα μπω; Πήρα τα δύο τελευταία νούμερα... Χαρά μου, και τρέχοντας στο Δήμο μόλις το διάβασα, δελτία προτεραιότητας τα είπαν....
2. Οι συγγραφείς είναι λίγο σαλεμένοι άνθρωποι, παρακολουθούν τα σημάδια του καιρού, γίνονται εμμονικοί με τις συμπτώσεις. Πουτσίνι στον Χάνδακα και Souor Angelica - is that possible? Και να την - η ιστορία: 23 Μαϊου 2007, Σάββατο, η τελευταία παράσταση στην Όπερα του Παλέρμο, το περίφημο Massimo Theatro, Il Trittico , το Τρίπτυχο του Πουτσίνι. Γιατί η αδελφή Αγκέλικα δεν είναι ακριβώς αυτοτελής όπερα αλλά το δεύτερο μέρος του 4ωρου Τρίπτυχου του συνθέτη. Μάλιστα λόγω διάρκειας σπανίως και τα τρία μέρη ανεβαίνουν μαζί. Οι φίλοι μου Παλερμιάνοι έχουν το δώρο τους, ένα ακριβό όντως εισιτήριο για μένα σε θεωρείο! Η παιδεία μου στην κλασσική μουσική είναι πολύ περιορισμένη και δεν υποκρίνομαι - ''θ' αντέξω;'' αναρωτιέμαι. Η Όπερα του Παλέρμο πανέμορφη, ακριβώς το νεοκλασικό που κάποιοι ίσως θυμούνται από την ταινία του Κόππολα, ''Ο Νονός'': ο δον Κορλεόνε δολοφονείται στα σκαλοπάτια της υπό τον ήχο μιας άριας του Πουτσίνι - αν θυμάμαι καλά. Λοιπόν πέρασα ένα 4ωρο προσωπικής απόλαυσης και αναστοχασμού, μέσα στα κόκκινα βελούδα της θέσης μου, σχεδόν πάνω από την τάφρο της ορχήστρας, Με κέρδισε - και τώρα όταν την ακούω - όχι η Souοr Angelica ή το Il Tabbaro αλλά το τρίτο μέρος ο απίστευτος Τζιάνι Σκίκι - λες και ερχόταν κατευθείαν από την Κομέντια ντελ' άρτε, παντρεύτηκε το δικό μας Καραγκιόζη και όλα δικά του τα καπάρωσε - και ''θάνατον πατήσας'', και η ωραία κόρη δικιά του, και τα φλουριά στην τσέπη ο πονηρός - η απόλυτη κάθαρση και το γέλιο ως τ' αυτιά. Ευτυχώς το αναλυτικό σημείωμα των φίλων στο χέρι, στην αγγλική, - αλλιώς ... Και να τον λοιπόν τον Πουτσίνι στην πόρτα μου.
3. Το κτήριο μετά την αναστήλωση και αποκατάσταση είναι η πρώτη μεγάλη χαρά. Ας το ανοίξουν να το δουν όλοι. Οι τοίχοι με το ευφυώς αραιωμένο κουρασάνι ( αν σωστά κατάλαβα) έχουν την υφή λεπτοδουλεμένου βελούδου ρούχων της Αναγέννησης, η οροφή, τα διακριτικά φωτισμένα παράθυρα, η ηχητική απόδοση του χώρου αξιοπρεπής, μοναστήρι ήταν άλλωστε, οι στοές και οι καμάρες. Κάποιος πρέπει να πει μπράβο στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τους ανθρώπους της. (Και, ναι, σε αυτούς τους χώρους τα τακουνάκια των κυριών δεν είναι τόσο απαραίτητα -
λέμε τώρα , το πάτωμα, πάντα με την επιφύλαξη αν είδα απολύτως σωστά, περιλαμβάνει μεγάλο μέρος από τις παλιές πλάκες του καθολικού)
4. Ο Μιχάλης Αγγελάκης πιανίστας και μαέστρος με περίφημες σπουδές στην Ελλάδα και την Αγγλία, έφερε με 12 άλλα προικισμένα πλάσματα την όπερα του Πουτσίνι στο Ηράκλειο. Και δω πάλι η χαρά να παραμονεύει - και η συγκίνηση. '' Οι επιθυμίες είναι λουλούδια των ζωντανών'' και η αδελφή Αγγελική της Becca Mariot ανεβάζει τη φωνή της ως την οροφή με χρώμα και δύναμη. Εκεί που κάθομαι δεν βλέπω όμως είμαι σχεδόν δίπλα, από το πλάι, στον πιανίστα. Βλέπω - δεν κοιτάζω απλώς, τα χέρια του στο πιάνο, πάνω στα πλήκτρα, τα πόδια στο πεντάλ, του στέλνω νοερά την ευγνωμοσύνη μου.
5. Με μια τόσο ιδιαίτερη βραδιά, καλό είναι να λέγονται και τα δύσκολα. Δηλ. Ο Άγιος Πέτρος είναι ΜΝΗΜΕΙΟ, η πόλη πρέπει να δώσει μάχη και να συγκρουστεί αν χρειαστεί με την Εκκλησία. Μόνο με δημόσιες σχέσεις δουλειά δεν γίνεται. Ερώτημα: με ποιο δικαίωμα έχει σπεύσει η Αρχιεπισκοπή και έχει βάλει ήδη τα κιτς καρεκλάκια, την Αγία Τράπεζα και τις εικόνες; ( πάλι καλά που δεν τις έχει καρφώσει και στους τοίχους) Η Αγία Αικατερίνη των Σιναϊτών έγινε ένα πανέμορφο Μουσείο αγιογραφίας με πολύ υψηλά στάνταρ - και εισιτήριο φυσικά - και πολύ σωστά. Στον Άγ. Πέτρο μπορούν να γίνουν θαύματα - ο τεράστιος χώρος λες και είναι έτοιμος να δεχτεί όχι μόνο μουσική - κυρίως εικαστικά. Η Αβινιόν δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες στο Παπικό της Μέγαρο ( άλλα τα μεγέθη, φυσικά) φροντίζοντας να γεμίζει τα αντίστοιχα κτήρια με Τέχνη, Γειτνιάζει με το Ιστορικό Μουσείο, επίσης, πάνω στο κύμα, μέσα στις ανασκαφές του θαλάσσιου μετώπου, όραμα, Όραμα, έχουμε; Και στο κάτω κάτω το έργο που στοίχισε πολλά πολλά λεφτά από ευρωπαϊκούς πόρους και το ελληνικό δημόσιο έγινε, ας αρκεστεί η Ορθοδοξία στα δικά της - από πότε της αρέσουν, αλήθεια, και οι Καθολικοί Ναοί;
6. Έκτο σημείο και φαρμακερό: Αγαπητοί Ηρακλειώτες/ισες στις συναυλίες ( δεν μιλάμε για τα events με την Άντζελα Δημητρίου -σαφές το υπονοούμενο; ) που οι καλλιτέχνες καταθέτουν κάτι τι από την ψυχή τους και τον μόχθο ζωής ολάκερης, πάνε στην ώρα τους, κάθονται στη θέση τους χωρίς να κρατάνε τη θέση και του κολλητού - να τσακιστεί να είναι και οι κολλητοί/ές στην ώρα τους και περιμένουν Και όχι ανάποδα: να περιμένει ο πιανίστας πάνω από τα πλήκτρα του και οι τραγουδίστριες στο προσκήνιο πότε θα τελειώσει το σούρτα φέρτα και θα κλείσει η πόρτα. Για να μην γράψω για τον απίθανο ''λάτρη της όπερας'' που κατέφθασε στις δέκα παρά και βροντούσε την πόρτα να του ανοίξουν. Έλεος. Η κουλτούρα πρωτίστως περιλαμβάνει στο μενού της σεβασμό και αυτοσεβασμό, από άρχοντες και πληβείους, χωρίς αυτά ο Πουτσίνι τι να μας κάνει ο καημένος.
