του Δημήτρη Καρατζάνη
Eίναι γεγονός ότι οι Βρετανοί, ποτέ δεν είχαν πιστέψει ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ηπειρωτικής Ευρώπης (γνωστό το "μότο'' οι Άγγλοι πολεμούν μέχρι τον τελευταίο... Γάλλο). Είχαν όμως πάντοτε ισχυρό ενδιαφέρον γι αυτήν ,και η σταθερή στρατηγική τους επιδίωξη, από την εποχή του Ναπολέοντα,αλλά και πριν, ήταν να αποτρέπουν την κυριαρχία μιας δύναμης στον Ευρωπαικό χώρο.
Η στρατηγική αυτή συνδιαζόταν με την κυριαρχία των θαλασσών άρα τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου που σε συνάρτηση με την εκμετάλλευση των πλούσιων αποικιών που διέθετε, την καθιστούσαν ηγεμονική δύναμη, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο Αυτό μέχρι σχεδόν τις μέρες μας, το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου συγκεκριμένα, η λήξη του οποίου έφερε στο Διεθνές προσκήνιο νέες υπερδυνάμεις.
Μοιραία η Βρετανία,για στρατιωτικούς ,οικονομικούς και πολιτικούς λόγους , πέρασε σε καθεστώς ''μεσαίας'' δύναμης. Εξακολούθησε όμως,χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό της, στην μεγάλη διπλωματική της παράδοση, την αξιοποίηση της ''ειδικής σχέσης'' της με τις ΗΠΑ και τη συμμετοχή της από το 78 και μετά στην ΕΕ, να παίζει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα και οπωσδήποτε, πολύ μεγαλύτερο από το πραγματικό της μέγεθος.
Η απόφαση της να προχωρήσει προς το χθεσινό μοιραίο -κατά την άποψη μας-δημοψήφισμα, ήταν μια απόφαση που λήφθηκε ''εν θερμώ'' και επιβεβαίωσε με ηχηρό, ας ελπίσουμε όχι και καταστροφικό, για την ίδια και την Ευρώπη, τρόπο, την ελλειματική ηγεσία σε Βρετανία και Ε Ε.
Για ένα ήσσονος σημασίας θέμα την αδυναμία του Πρωθυπουργού Κάμερον, να αντιμετωπίσει τους Ευρωσκεπτικιστές μέσα στο κόμμα του, επέλεξε τη λύση του δημοψηφίσματος, που, για τα τότε δεδομένα, θεωρούσε απολύτως εφικτή, μια θετική έκβαση
Ετσι, οδήγησε τη χώρα στη χθεσινή ψηφοφορία και στο αρνητικό αποτέλεσμα , που άνοιξε -κυριολεκτικά- τους ασκούς του Αιόλου και υποχρεώνει την ''Μεγαλη' -για πόσο χρόνο ακόμα ,άραγε'-Βρετανία ,αλλά και την ακρωτηριασμένη πια Ευρώπη, να πορευτούν σε τελείως αχαρτογράφητα νερά.
Κανείς δε μπορεί πλέον, ούτε με σχετική βεβαιότητα, να προβλέψει, ποιες θα είναι οι εξελίξεις από δω και πέρα, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και στη γηραιά ήπειρο
Χωρίς αμφιβολία η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, δεν αποτελούσε τον υπερεθνικό οργανισμό που είχαν οραματιστεί οι μεγάλοι πολιτικοί ανδρες που τον θεμελίωσαν στα ερείπια του πιο καταστροφικού πολέμου της ιστορίας της
Παρ όλες όμως τις αδυναμίες , τα θεσμικά κενά και τα ''ελλείματα'' που οι τελευταίες κρίσεις΄ έφεραν στην επιφάνεια, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το μέγεθος της προσφορά της. Το μεγαλύτερο διάστημα ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της, ''Γη της Επαγγελίας'' για εκατομμύρια ανθρώπους , προβολή ''ήπιας ισχύος'', σε ολο τον πλανήτη , είναι μερικά μονο από τα στοιχεία αυτά.
Οσο μακρινά κι αν είναι για τους πολλούς τα τραγικά γεγονότα του παρελθοντος και ο ''πόνος'' που σημάδεψε τη γηραιά μας ηπειρο μόλις70 χρόνια πριν, πρέπει να κρατήσομε στο μυαλό μας, ότι αυτά ήταν συνέπειες μιας κατακερματισμένης Ευρώπης ,με κυρίαρχα στοιχεία τον εθνικισμό το λαικισμό τον αυταρχισμο και τις συγκρούσεις.,
Πιστεύομε, πως αυτά δεν πρέπει να ξανασηκώσουν κεφάλι, όχι μόνο γιατι το ''μάθημα'' έχει καταγραφεί στα εθνικά υποσυνείδητα μας,αλλά και γιατί υπάρχει αναπτυγμένο αίσθημα ευθύνης στις Ευρωπαικές ηγεσίες, .
Βέβαια η περαιτέρω ισχυροποίηση της Γερμανίας ,μιας χώρας που δεν είναι εξοικειωμένη να ασκεί συλλογική ηγεσία, η γενικότερη αποδυνάμωση των ΗΠΑ και ή ανεπάρκεια της Γαλλίας να ανταποκριθεί στο ρόλο του ''αντίβαρου'' στη γερμανική ισχύ,, δεν αποτελούν ενθαρρυντικά στοιχεία
Όπως και ν΄αχει το πράγμα η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε σοβαρές και κρίσιμες αποφάσεις που θα καθορίσουν ίσως το μέλλον της για πολλά πολλά. χρόνια.
Μοιραία, οι αποφάσεις αυτές θα ληφθούν από ''μετριότητες'',γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα στο σημερινό Ευρωπαικό πολιτικό τοπίο.
Τουλάχιστον όμως ας τις πάρουν με σωφροσύνη και παρρησία .Επειδή τίς πιστεύουν, κι όχι γιατί απειλείται η καρέκλα τους από κάποιους επίδοξους σωτήρες, σαν τον ΄Πεπε Γκρίλο, τη Λε Πεν, ή τον Ιγγλέσιας κλπ,
