της Στέλλας Μυταυτσή
Πολλές φορές συναντούμε παιδιά, τα οποία είναι ιδιαίτερα εκλεκτικά στο φαγητό και συχνά αρνούνται ακόμη και να δοκιμάσουν καινούριες τροφές. Το φαινόμενο αυτό, συναντάται από την βρεφική ακόμα ηλικία, όπου το μωρό ξεκινάει να δοκιμάζει και πολτοποιημένες τροφές, πέραν του μητρικού γάλακτος. Βλέπουμε λοιπόν, ότι και από τον πρώτο χρόνο της ζωής του, ένα μωρό ενδέχεται να αρνηθεί να φάει συγκεκριμένες τροφές ή συνδυασμούς τροφών, με αποτέλεσμα να προκαλείται έντονο άγχος κι ανησυχία στους γονείς για τη σωστή και ισορροπημένη διατροφή του παιδιού τους.
Πώς όμως μπορούν οι γονείς να διαχειριστούν ένα τέτοιο ζήτημα; Πώς θα καταφέρουν να εντάξουν όλες τις ομάδες τροφών στο διαιτολόγιο του παιδιού τους, χωρίς να προηγείται ‘’μάχη’’;
Αρχικά, οι γονείς θα πρέπει να κατανοήσουν ότι όπως και οι ενήλικες έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις στο φαγητό, έτσι και τα παιδιά θα δείξουν την προτίμησή τους ή τη δυσαρέσκειά τους σε κάποια φαγητά. Για τον λόγο αυτό, χρειάζεται να οπλιστούν με υπομονή κι επιμονή, χωρίς πίεση και νεύρα.
Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι, ώστε να εντάξετε τη διασκέδαση στο φαγητό και να γίνει πιο ευχάριστο το πιάτο του παιδιού. Για παράδειγμα, μπορείτε να παίξετε με τα χρώματα στο πιάτου του, κάνοντας συνδυασμούς λαχανικών ή σχεδιάζοντας φατσούλες με κομμένα λαχανικά. Μελέτες έχουν αποδείξει ότι ένα πιάτο με συνδυασμούς χρωμάτων, είναι περισσότερο ελκυστικό και καταναλώνεται με μεγαλύτερη ευκολία.
Εάν παραδείγματος χάριν, το παιδί δυσκολεύεται να φάει λαχανικά, μπορείτε να τους τα προσφέρετε σε διαφορετική μορφή, όπως για παράδειγμα smoothies με φρούτα και λαχανικά, ή μπιφτέκια λαχανικών. Σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν χρήσιμο, να συμβουλευτείτε έναν διατροφολόγο, ώστε να σας ενημερώσει πλήρως για τους συνδυασμούς που μπορείτε να κάνετε.
Επίσης, είναι συχνό φαινόμενο, ένα φαγητό να συνδυαστεί με μία άσχημη εμπειρία, με αποτέλεσμα, το παιδί να νιώσει αποστροφή για τη συγκεκριμένη τροφή. Ένας καυγάς μεταξύ των μελών της οικογένειας, μία άσχημη είδηση, ή κάτι που ‘’έκατσε’’ στο λαιμό του παιδιού, μπορούν να σταθούν ικανά, ώστε να απωθήσουν το παιδί από ένα φαγητό ή μία ομάδα τροφών. Κατ’ επέκταση, μία περίεργη συμπεριφορά του παιδιού ενδέχεται να προκαλείται από εξωγενείς παράγοντες ή συμπεριφορές τρίτων.
Μία ακόμη ωφέλιμη συμβουλή προς τους γονείς θα ήταν να μετατρέψουν τη διαδικασία της μαγειρικής σε μία συνεργατική υπόθεση μεταξύ εκείνων και του παιδιού. Μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά να συμμετέχουν στη μαγειρική και να βοηθούν όπου χρειάζεται. Με τον τρόπο αυτό, το παιδί αντλεί ικανοποίηση κι ευχαρίστηση για κάτι που έχει ‘’δημιουργήσει’’ με τα δικά του χέρια κι έτσι, αυξάνονται οι πιθανότητες να δοκιμάσει το τελικό αποτέλεσμα αλλά και να του αρέσει.
Καταλήγοντας, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια και σαφώς θα υπάρχουν παιδιά τα οποία θα κάνουν τη διαδικασία του φαγητού εύκολη και άλλα, τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης σε αυτό το θέμα. Παρόλα αυτά, οι γονείς χρειάζεται να δείξουν υπομονή, χωρίς να απογοητεύονται και να τρομάζουν στη σκέψη ότι το παιδί τους θα μείνει νηστικό. Εξάλλου, ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του, διακατέχεται από το ένστικτο της επιβίωσης. Φανταστείτε ένα μωρό που μόλις γεννήθηκε, το οποίο ψάχνει το στήθος της μητέρας του για να τραφεί. Αυτό μας αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει εκ φύσεως το ένστικτο της επιβίωσης, το οποίο τον προστατεύει από την ημέρα της γέννησής του.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα οποία είναι ιδιαίτερα εκλεκτικά στο θέμα του φαγητού. Δεν αναφέρεται σε περιπτώσεις παιδιών που αρνούνται να τραφούν και πάσχουν από κάποια διατροφική διαταραχή.
*Η Στέλλα Μυταυτσή
Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος (MSc), Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεύτρια
