Του Δημήτρη Μιμή
Αυτή την εβδομάδα έγραψα την άποψη μου στο Cretalive, με αλληγορικό τρόπο, άρθρο με τίτλο “ Η σεξουαλική συναίνεση και το.. τσάι“. Ενώ εμείς μιλούσαμε και προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε την σεξουαλική συναίνεση μας προέκυψε το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης με την περίπτωση του Αμερικάνου παραγωγού ταινιών Harvey Weinstein που κατηγορείται για σεξουαλικά εγκλήματα και αδικήματα. Το θέμα ξέσπασε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν θα σταματήσει εκεί. Άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και θα ακολουθήσουν και οι Ευρωπαϊκές χώρες με πληθώρα τέτοιων θεμάτων.
Πρόκειται για ένα θέμα που αυτή τη φορά δεν θα κλείσει γρήγορα και θα αποκαλύψει την κοινωνική, πολιτική και νομική πραγματικότητα που πολλοί αρνούνται να δουν.
Η λέξη παρενόχληση χρησιμοποιείται ταχτικά για να περιγράψει καταστάσεις βίας στην εργασία, στο σχολείο, στο δημόσιο χώρο κ.α. Ο μηχανισμός είναι κάθε φορά ο ίδιος και οι απαντήσεις οι ίδιες.
Θυμάστε την περίπτωση Dominique Strauss-Kahn, που όλοι γνώριζαν τα πάντα αλλά κανένας δεν μιλούσε μέχρι την παντελή απογύμνωση του και τότε μόνο άνοιξαν τα στόματα. Παρόλα αυτά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αυτοί που σιωπούν για τις σημερινές καταστάσεις, σιωπούν για τα μελλοντικά θύματα και στην συνέχεια θα γίνουν και συνεργοί.
Με αφορμή του ξεσπάσματος του σκανδάλου στις ΗΠΑ, οι φωνές των γυναικών αυξάνονται και στην Ευρώπη. Όλα αυτά που γράφονται τις μέρες αυτές στα κοινωνικά δίκτυα δείχνουν το μέγεθος του φαινομένου, ότι η σεξουαλική παρενόχληση επηρεάζει όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, ανεξάρτητα από το επαγγελματικό τους περιβάλλον.
Σήμερα στη Γαλλία μια στις πέντε γυναίκες έχει επίσημα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση γεγονός που έκανε την πρώτη κυρία της Γαλλίας Brigit Macron να ενεργοποιηθεί και να αναλάβει πρωτοβουλία στο θέμα αυτό, αλλά και κυβέρνηση να ετοιμάζει νομοσχέδιο κατά της σεξιστικής και σεξουαλικής βίας.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι 9 στις 10 γυναίκες που έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση δεν διαμαρτύρονται. Όταν καταθέτουν μια καταγγελία δυσκολεύονται να καταδικάσουν τους βιαστές και ότι ένα μεγάλο ποσοστό που καταγγέλλει τ΄ αφεντικά του, έχασαν τη δουλειά τους.
Σήμερα η εμφάνιση αυτή των δημοσίων συζητήσεων και πρωτοβουλιών δείχνει ότι κάτι αλλάζει, δείχνει ότι οι γυναίκες απεφάσισαν να παίξουν το ρόλο τους στο δημόσιο χώρο και όχι βέβαια τον παρεξηγημένο. Οι γυναίκες σήμερα αποφάσισαν να ξεπεράσουν το ταμπού της ταπείνωσης που έχουν υποστεί τόσα χρόνια, αποφάσισαν η ντροπή τους ν΄ αλλάξει πλευρά, αποφάσισαν να δείξουν μηδενική ανοχή.
