της Μαρίας Λιονάκη
O ήλιος κάνει ευτυχισμένη μια πλευρά του εαυτού μας. Που βάζει φόρμα, αθλητικό παπούτσι, χρωματιστή ζακέτα, παίρνει μια ελαφριά τσάντα, δεν παίρνει μπουφάν και πριν καλά καλά το σκεφτεί, έχει βγει έξω, στη γειτονιά, στην αγορά, για περπάτημα, για ψώνια, για καφέ, στο φως, στον αέρα, στην αισιοδοξία, στο αναπάντεχο. Στο κάλεσμα της ζωής . Να δει, να ζήσει, να χάσει, να κερδίσει. Ο λόγος που σε βγάζει έξω δεν έχει σημασία, είναι μικρός, ασήμαντος. Δυο στολίδια ακόμα για το δέντρο, ένα δώρο για σένα, σουσάμι και καρύδια για άλλη μια δόση μελομακάρονα, λίγα ψώνια που ίσως χρειαστείς...Η Η χαρά του έξω είναι όμως που μετράει, που είναι μεγάλη. Που έχει απόχρωση ανοιξιάτικη, καλοκαιρινή.
Κοιτάς γύρω σου με ενθουσιασμό, σα θαλασσοπόρος πετυχημένος, σαν ευτυχισμένος εξερευνητής μπρος στην ανακάλυψη καινούργιας γης. Ο κόσμος λάμπει, καινούργιος, καθαρός, φρεσκολουσμένος από τα πρόσφατα νερά, από τη μαμά βροχή, μοσχομυρίζει κολόνια δροσερή, λεμόνι, είναι πιο έντονα χρωματιστός. Φύση, δέντρα, λουλούδια, πουλιά, ζώα, σπίτια, δρόμοι, αυτοκίνητα έχουν όλα ζωή κι είναι μια ενωμένη παρέα στο πάρτι αυτό της ζωής. Ασύμβατες υπάρξεις , αταίριαστα υλικά, ενώνονται με ώριμη αποδοχή, με οικειότητα στην ίδια αρμονία, στην ίδια, μία, ζύμη του κόσμου. Όλα γίνονται ταιριαστά, φιλιωμένα, αγαπημένα, δεμένα στο ίδιο χρυσοκίτρινο φως. Κλωστές στο ρούχο του ίδιου, διάφανου αέρα. Δώρο ο κόσμος κι η ζωή. Τυλιγμένο με κόκκινο χαρτί, δεμένο με χρωματιστές κορδέλες. Οι ελιές καμαρωτές, γινωμένες, πολύφερνες, προικισμένες νύφες, πλεγμένες στο ίδιο κόσμημα με τα ασημένια φύλλα. Τα ρόδια βαριά στα κλαδιά, μοντέλα πίνακα ταλαντούχου ζωγράφου. Τα καλάμια λείαιναν τις λόγχες τους μην τρυπάνε, βρίσκουν στον ουρανό, τα λουλούδια ψάχνουν δυο ανθάκια, γλυκά του κουταλιού να σε τρατάρουν. Γελαστό, γαλάζιο φόντο ο ουρανός. Προσέχει τους ανθρώπους σαν γνοιαστικός πατέρας.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά του εαυτού μας η ρομαντική, η τεμπέλα, η παραπονιάρα, η κρυμμένη που είναι σαν ένα μικρό ιδιότροπο παιδί και που συνήθως ξυπνάει κάθε τέτοια εποχή. Που βαρέθηκε τις τόσες λιακάδες, τον πολύ ήλιο, τις βόλτες, τις παρέες και θέλει να απομονωθεί. Που θυμάται το παρελθόν και μελαγχολεί, κοιτά το μέλλον και φοβάται, που θέλει να αλλάξει και δεν μπορεί. Που θέλει να αποπλεύσει, να ανοίξει πανιά κι όλο στο λιμάνι κατοικεί. Που θέλει να μιλήσει ανοιχτά, να εκφραστεί κι όλο το αναβάλλει και κρύβεται σε μια δειλή σιωπή. Που φοβάται της ζωής το κακό χαρτί. Σα μικρό παιδί σε παιχνίδι κρυφτό, πίσω από ένα δέντρο κρύβεται. ‘Η σα μαθητής με μια δικαιολογία δε διαβάζει .
Η πλευρά αυτή του εαυτού μας, ζυγίζει συνήθως πιο βαριά κάθε τέτοια εποχή. Πεθύμησε ένα σύννεφο για να είναι ασορτί. Ανυπομονεί για θορυβώδη, θυελλώδη αέρα, καταιγίδα και βροχή ρομαντική. Μια δικαιολογία στο σπίτι να κλειστεί. Να χαμηλώσουν τα φώτα στο πολύφωτο του κόσμου, να πάρει ο ουρανός ένα χρώμα σκοτεινό, γκρι, μολυβί. Να γίνει η εσωστρέφεια της μόδας, να είναι η ζωή πιο μελαγχολική, πιο αργή. Να αγριέψει ο καιρός, να ξεσπαθώσει ο Δίας, να γίνει το κλείσιμο στο σπίτι, η μοναξιά, επιλογή. Να ταιριάξει το έξω του καιρού με το μέσα της ψυχής. Να ταιριάξουν τα απραγματοποίητα, χαμένα όνειρα με το χρώμα του καναπέ το κεραμιδί. Οι μεγαλωμένες, διαψευσμένες προσδοκίες με τα μαξιλαράκια του καναπέ, τα σκούρα μελί. Οι έρωτες που δεν άνθισαν με τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι, με τις φλόγες που χοροπηδούν. Οι έρωτες που ίσως ανθίσουν με τα άκαυτα κεριά. Οι κρυμμένες επιθυμίες με τις νότες τις παστέλ σιγανής, αισθησιακής μουσικής.
Η πλευρά αυτή του εαυτού μας που λαχταρά το χειμώνα έχει ήδη εμφανιστεί και την αλλαγή στο σκηνικό του καιρού καρτερεί. Ανυπομονεί να γεμίσει ως απάνω με ζεστό, μυρωδάτο καφέ την κούπα, τη στολισμένη με ένα κόκκινο γκι. Να διπλώσει κάθε είδηση, κακή ανάμνηση, σκέψη βαριά, αρνητική, αλλά και κάθε σκέψη μελλοντική, μεγαλοφυή. Να ξεδιπλώσει μπροστά στον αναπαυτικό καναπέ, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, το καταστόλιστο, μια μαλακή χρωματιστή κουβερτούλα, μια καλή ταινία, ένα αγαπημένο βιβλίο, μια γλυκιά μουσική και μια γλυκιά μοναξιά, εσωστρέφεια, διάθεση χαλαρή, ρομαντική . Ενώ ο χειμώνας έξω θα έχει κηρύξει επιστράτευση, με όλα τα όπλα του έτοιμα, μαζεμένα, καλογυαλισμένα και το δελτίο καιρού θα προειδοποιεί για νέα επιδείνωση και για υποχρεωτική, μέχρι νεωτέρας, στο σπίτι παραμονή.
