Του Δημήτρη Μιμή
Συνομιλώ τακτικά με φίλους που παλαιότερα, τα καλά τα χρόνια, ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ αλλά που σε προηγούμενες εκλογές ψήφισαν κυρίως ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τ΄ άτομα αυτά, λόγω μιας απογοήτευσης που διακατέχονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, βρίσκονται σε μια διαφωνία με τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίσκονται δηλαδή σε μια σύγκρουση που απορρέει από τη μη ικανοποίηση των προσδοκιών τους, ψηφώντας ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ τ΄ άτομα αυτά, πρότερα, υπερασπίζονταν τις απόψεις τους και υπήρχε ισορροπία μεταξύ των πράξεων και των πίστεων τους, σήμερα αυτές οι απόψεις αμφισβητήθηκαν από νέες γνώσεις, πράξεις και την σκληρή καθημερινότητα που γέννησαν ενδείξεις, ότι αυτά που πιστεύουν ενδέχεται να μην ισχύουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρξει στ΄ άτομα αυτά ένας ψυχολογικός κλονισμός και σαν συνέπεια μια εσωτερική σύγκρουση. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί συχνά στην επιστροφή σε προηγούμενα πιστεύω και εν προκειμένω, σε παλαιότερες ιδεολογίες που τώρα πάλι θεωρούνται σωστές. Έτσι το άτομο ξαναβρίσκει την ψυχολογική του ισορροπία.
Σήμερα παρατηρώ στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ μετά τις δοκιμασίες από τις ήττες του και την αντιπολίτευση, ότι δεν ωρίμασε, ότι δεν υπάρχει πρόοδος ούτε προβάλλονται πολιτικές θέσεις. Πως θα δεχτεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ «πίσω στο σπίτι τους» όλους αυτούς που αποχώρησαν απ΄ αυτό και σκέπτονται να επιστρέψουν. Πώς να επιστρέψουν όταν η καρδιά του ΠΑΣΟΚ δεν κτυπά. Πώς να επιστρέψουν όταν ορισμένα πρωτοκλασάτα στελέχη του αντιτίθενται στην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ; Τι θα σκεφτεί το άτομο που είναι έτοιμο να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ;
Σήμερα οι συγκυρίες είναι τέτοιες που ευνοούν το ΠΑΣΟΚ γι΄ αυτό ας είναι έτοιμο να δεχτεί αυτούς που είναι ψυχολογικά έτοιμοι να επιστρέψουν.
Μ΄ όλα αυτά δεν βλέπω καμία προοπτική για το μέλλον, πόσο μάλιστα
όταν η βούληση δεν είναι επαρκής. Σήμερα, αν δεν τρέξει το ΠΑΣΟΚ θα χάσει την προοπτική του μέλλοντος.
