του Κώστα Μπογδανίδη
Το τραγικό τροχαίο με τους 3 νεκρούς το πρωί της Πέμπτης στο δρόμο Ηράκλειο- Μοιρών σόκαρε τους πάντες. Η κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη τις λεπτομέρειες μια ακόμη αιματηρής και ιδιότυπης συμπλοκής. Που μήνα με το μήνα, χρονιά με χρονιά μετατρέπεται σε εκατόμβη. Μην μου πείτε πως δεν είναι ωραίες εκφράσεις δημοσιογραφικού κλισέ;
Συγκλονιστήκαμε λοιπόν! Ή έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε ...Ή τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε... Ωστόσο, τα γεγονότα διαψεύδουν τα θέλω μας. Ε, λοιπόν, καρφί δεν μας καίγεται! Ουδόλως μας αφορά! Δεν είμαστε εμείς που ανάβουμε το καντηλάκι, δεν είναι δικό μας το εκκλησάκι στο δρόμο...Είναι ο άλλος, ο...Καραμήτρος.
Με αποδείξεις λοιπόν: Άκουγα τον ειδικό και πάντα ευαίσθητο Γιάννη Λιονάκη να λέει ότι μία ώρα μετά πήγε στον τόπο του ατυχήματος. Όλοι είχαν ακούσει, όλοι έβλεπαν επιτόπου τι συνέβη. Κι όμως οι ταχύτητες σε αυτό τον άθλιο και απαράδεκτο δρόμο (βάλτε κι άλλα να...σώσουμε την ψυχή μας!) εκείνη τη στιγμή έφταναν τα 120 χιλιόμετρα!
Άλλος μαζί με την ταχύτητα είχε και το κινητό και μετέδιδε. Διπλα στο μπροστινό κάθισμα το παιδάκι. Με ζώνη λέει...ποια ζώνη;
Λίγο νωρίτερα στο ραδιόφωνο παρατηρούσα τους 'αγανακτισμένους" ακροατές: φταίνε οι δρόμοι, τα μνημόνια (λίγο...), η ζάλη που έχουμε όλοι! Ακόμη , λέει και τα αυτοκίνητα είναι πια...φτιαγμένα για να μας σκοτώνουν!
Εμείς φταίμε; Έλα καλέ!
Σε παρέα πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι "έχει αποδειχθεί πως μερικά καραφάκια ρακής μου φτιάχνουν τα αντανακλαστικά". Σαφές και σοφόν, ε;
Διάβαζα και μια ανάρτηση για όλους εκείνους που θα σπεύσουν να τα ρίξουν στον...οδηγό. "Το εύκολο θύμα, όπως κάνουν τα "παπαγαλάκια" για τα μνημόνια και δεν βλέπουν τους εξωτερικούς εχθρούς". Είναι τα ίδια πρόσωπα που έχουν την κατσούνα ως μέσο πειθούς. Που έχουν πείσει εαυτούς και αλλήλους ότι τα νεφελίμ και τα χερουβίμ ευθύνονται για όλα τα κακά της μοίρας μας. Ποτέ το κακό μας το κεφάλι!
ΥΓ Το έχω ξαναπει. Το έχω γράψει ξανά: Δεν έχουμε σωτηρία! Δεν υπάρχει σωσμός σε αυτό τον τόπο!
