Στις αρχές του έτους αποφάσισα να βάλω πιο εντατικά στη ζωή μου το τρέξιμο και η αφορμή ήταν για να μπορέσω να ανακάμψω συντομότερα από (α) την αθλητική οκνηρία που είχε σφραγίσει το τέλος της προηγούμενης χρονιάς και (β) την αύξηση του σωματικού βάρους μου. Ξεκίνησα σε διαδρόμους γυμναστηρίου και παράλληλη δίαιτα με τα πρώτα θετικά αποτελέσματα να γίνονται αντιληπτά από τα μέσα Μαρτίου. Η φυσική μου κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται (γενικά πάντα αθλούμουν οπότε δεν ήταν δραματικά δύσκολο) και φυσικά να νιώθω καλύτερα. Άρχισα να βγαίνω στους δρόμους και σε ασφάλτινες διαδρομές και ήρθε το Run Greece όπου η συμμετοχή στα 10km και ο καλός χρόνος (55΄.10΄΄) που κατάφερα να επιτύχω για τα δεδομένα μου και τη στιγμή, μου άνοιξε την όρεξη. Ήταν η «σπίθα» της δρομικής μου διαδρομής. Ακολούθησε αγώνας στα Χανιά, ημιμαραθώνιος στην Τήνο και χωρίς καλά καλά να το σκεφτώ, δήλωσα συμμετοχή και στον αγώνα του Οροπεδίου Λασιθίου. Ήταν κάπου αρχές Αυγούστου, που έγινε ο αγώνας αυτός (24,5χλμ) στον οποίο -όπως προείπα- συμμετείχα κυρίως για εμπειρία αφού η μεγαλύτερη απόσταση που είχα τρέξει μέχρι τότε ήταν ο ημιμαραθώνιος. Ομολογουμένως, δεν πήγα άσχημα για πρώτη φορά οπότε αυτή ήταν η χρονική στιγμή που πήρα την απόφαση να ανεβάσω τον πήχη των προσδοκιών μου και να στοχεύσω στη συμμετοχή μου σε ένα μαραθώνιο. Μπροστά μου στο καλεντάρι εμφανιζόταν ο Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας, η φήμη του οποίου (τόσο ιστορικά όσο και από πλευράς βαθμού δυσκολίας) εξήρε τη φαντασία μου και αποτέλεσε πρόσθετη πρόκληση για εμένα. Πολλοί φίλοι είχαν συμμετάσχει με επιτυχία στο συγκεκριμένο γεγονός οπότε ήταν απλοϊκή η σκέψη που με κατέκλισε «Γιατί όχι και εγώ??».
Αφού πραγματικά το πήρα αρκετά χαλαρά και αφού τελείωσα τις Αυγουστιάτικες διακοπές μου, βρήκα τον προπονητή μου (να είσαι πάντα καλά Δημήτρη) ο οποίος στην πρώτη μας κουβέντα και αφού έμαθε για λίγο το δρομικό μου ιστορικό (αν κάποιος μπορεί να το πει έτσι), με ρώτησε «γιατί θέλεις να το κάνεις αυτό?» Δεν κατάλαβα την ερώτηση αρχικά (στη συνέχεια βεβαίως αποδείχθηκε ότι η ερώτησή του ήταν κρίσιμη..) αλλά και τι να του απαντούσα? ότι μου «καρφώθηκε» στο κεφάλι και θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ? ότι θέλω να αντιμετωπίσω και αυτή την πρόκληση τη ζωή μου? ότι «γιατί όχι κι εγώ»? Σκέψεις τις οποίες θεωρώ ως κοινή αφετηρία πολλών μέσων ανθρώπων, ερασιτεχνών δρομέων όπως εμένα… Σκέψεις όμως που εν τέλει (όπως αποδείχθηκε) σε οδηγούν να δραπετεύσεις από αυτό το μέσο ανθρώπινο επίπεδο και να περάσεις σε ένα αμέσως επόμενο στάδιο. Την έναρξη της προσπάθειας να ανέβεις σε κάποιου είδους superhuman level. Δηλαδή σε κάτι που δεν το κάνουν πολλοί…
Του απάντησα λοιπόν ότι «μου αρέσει να βάζω στόχους και να τους κυνηγάω. Τον θεωρώ λοιπόν ένα εφικτό στόχο για εμένα και θα τον κυνηγήσω». Του είπα μάλιστα ότι πρωταρχικά θέλω να τερματίσω όμως για να θεωρήσω ότι έκανα μια απόλυτα επιτυχημένη προσπάθεια, ήθελα και χρόνο γύρω στις 4 ώρες. Και κάπου εκεί, μειδίασε…. Η απάντησή του ήταν ότι πρώτος στόχος είναι ο τερματισμός. «Αν βγάλουμε τις προπονήσεις χωρίς απρόοπτα και τραυματισμούς και φτάσουμε στην εκκίνηση, το βέβαιο είναι ότι θα τερματίσεις… Σου το υπόσχομαι!» μου είπε. Έτσι και αρχίσαμε….
Την επόμενη ημέρα, αφού το συζήτησα με φίλους, με ρώτησαν αν είμαι διατεθειμένος να αφιερώσω πολλές ώρες στο εγχείρημα αυτό και αν θα έχω τη στήριξη που θα απαιτηθεί από το σπίτι μου. Πάλι (αδαής) δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί θεώρησα ότι είναι μια δραστηριότητα όπως όλες οι άλλες και ότι δε θα χρειαζόταν δα και κάτι ιδιαίτερο από πλευράς στήριξης..
Αμ δε….
Από την πρώτη βδομάδα κιόλας των προπονήσεων, το «πανηγύρι» ξεκίνησε… εκεί που μετά βίας έκανα καμιά 100km το μήνα, χαλαρά, η πρώτη εβδομάδα είχε 65km. Η συνέχεια, καταλαβαίνετε, ανάλογη. Προπόνηση 5 ημέρες την εβδομάδα, σε ρυθμούς δυνατούς με την προπόνηση του Σαββατοκύριακου να είναι μεγάλη απόσταση (> 22km). Η ορολογία που άρχισα να μαθαίνω, ενδιαφέρουσα… Long run, Tempo run, easy pace, marathon pace, interval training και ένα σωρό άλλα «επιστημονικά» πράγματα που όλα μεταφράζονταν σε βήματα, ιδρώτα (και αίμα ενίοτε), κούραση, εξάντληση και τα οποία έπρεπε να στηρίξω με επιμονή, αφού ήταν αποκλειστικά δική μου επιλογή. Και βέβαια, όλα αυτά, δεν πήγαιναν μόνα τους. Συνήθως πήγαιναν μετά από ένα εξαντλητικό (ενίοτε 10-12ωρο) ωράριο στη δουλειά (εκτός του Σ/Κ). Σχεδόν μόλις έμπαινα στο σπίτι, έβαζα τα αθλητικά μου και έξω. Σούρουπο έβγαινα στους δρόμους ή στο στάδιο και αργά το βράδυ γύριζα στο σπίτι. Και να πρέπει να κοιμηθώ και αρκετά γιατί αλλιώς πως θα ανακάμψω για την επόμενη ημέρα? Πώς να αντέξει το σώμα σε αυτή την καταπόνηση? Πώς να ανταπεξέλθει χωρίς τραυματισμούς? Και πώς να ανταπεξέλθω και στις εργασιακές υποχρεώσεις που είναι ιδιαίτερα απαιτητικές? Έπρεπε λοιπόν -παράλληλα- να ισορροπήσω και τη διατροφή μου! Και να η εμφάνιση του διατροφολόγου και να η απαραίτητη χημεία. Διατροφή πλούσια και σε πρωτεϊνες και σε υδατάνθρακες (ισορροπημένα) μαζί με τα απαραίτητα συμπληρώματα (βιταμίνες, ενεργειακά, μαγνήσιο, ιχνοστοιχεία κλπ). Η σύζυγος να ακολουθεί αγόγγυστα το πρόγραμμα της διατροφής μου και να φροντίζει το φαγητό μου πρωί – βράδυ. Και οι εβδομάδες περνούν… αργά και βασανιστικά, με ικανοποίηση όμως ότι «καλά πάμε». Ναι αλλά η κούραση συσσωρεύεται και καραδοκεί... Οπότε πρέπει με κάποιο τρόπο να την ελαφρύνω. Εκεί «μπαίνει» στο παιχνίδι κι άλλος συνεργάτης. Η προσωπική μου masseuse η οποία αναλαμβάνει να χαλαρώνει τους μύες (και τους πόνους) τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Το team μου λοιπόν είναι εκεί για εμένα και «πετάει» - Σύζυγος, γυμναστής-προπονητής, διατροφολόγος, masseuse.
Και εκεί που είμαι πασίχαρος και νιώθω καλά, να σου ο πρώτος (ευτυχώς) μικρός τραυματισμός. Εεε μα είχα ήδη «μαζέψει» 300km, σχεδόν σε ένα μήνα! Και πάλι καλά… οπότε ήρθε η ώρα να αυξηθεί το support team με το φυσικοθεραπευτή ο οποίος αναλαμβάνει να επισπεύσει την επούλωση της θλάσης. Μη φανταστείτε ότι αυτό το μικρό εμπόδιο θα άλλαζε το βασικό σχεδιασμό. 2 ημέρες ξεκούραση και ξανά «προς τη δόξα τραβά»! και πάλι τρέχουμε, και πάλι συγκεντρωμένοι στο στόχο. Τα χιλιόμετρα φεύγουν σα φτερά στον άνεμο… όπως έλεγα εγώ «άπειρα χιλιόμετρα μοναξιάς». Γιατί, καλώς ή κακώς, ο δρόμος αυτός είναι πολύ μοναχικός. Και ο νοών, νοείτω… Φτάσαμε στο σημείο να λέμε με τη γυναίκα μου ότι «εντάξει, σήμερα είναι της πλάκας η προπόνηση. Χαλαρό 10άρι» ή «Μόνο 16km έχω σήμερα. Δε θα αργήσω πολύ» και άλλα τέτοια ευτράπελα! Οι εβδομάδες περνούν. Βασανιστικά μεν αλλά περνούν και ο χρόνος πλησιάζει. Αρχίζω και βλέπω ξεκάθαρα τη λάμψη του στόχου και εύχομαι να μη συμβεί κάτι απρόοπτο. Αλλά και πάλι η ρήση επιβεβαιώνεται ότι «κάνεις εσύ σχέδια και ο Θεός γελά!». Δυο εβδομάδες πριν το happening και ξανά μια μικρο-θλάση, μου «χτυπά την πόρτα». Όχι, καλή μου.. δε θα με βάλεις εσύ κάτω… χαλάρωση 2 μέρες, φυσικοθεραπεία και πάμε γερά…. Τώρα πια τα χιλιόμετρα βαίνουν μειούμενα. Η ψυχολογική ένταση είναι αυτή που ανεβαίνει… Φτάνουμε στην εβδομάδα του μαραθωνίου και παρά τη διατροφή και την ενίσχυσή της με συμπληρώματα, κάνουν την εμφάνισή τους και τα πρώτα συμπτώματα γρίπης… άντε να δούμε τι άλλο!! Ευτυχώς και αυτό αντιμετωπίζεται χωρίς να με καταβάλει και σε 2-3 μέρες νιώθω καλύτερα, αν εξαιρέσεις το μπούκωμα. Όμως τίποτα πια πιστεύω δεν είναι ικανό να με σταματήσει…. Μπήκαμε αεροπλάνο και φύγαμε. Είναι η ίδια ημέρα που πλέον έχω αρχίσει και στουμπώνω από την πατάτα και το ρύζι (έμαθα ότι είναι πιο απλοί υδατάνθρακες από τα μακαρόνια γιατί έχουν λιγότερη επεξεργασία, άρα είναι και πιο εύπεπτοι) γιατί, λέει, έχει περάσει η φάση της ημιφόρτισης υδατανθράκων και τώρα ακολουθούμε πλήρως το πρωτόκολλο κανονικής φόρτισης (λες και είμαι μπαταρία) υδατανθράκων.
Ξημερώματα Κυριακής 13/11/2016…
Πέρασε μια δύσκολη νύχτα με λίγο ύπνο, αρκετό προαγωνιστικό άγχος να έχει κατακλύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου και μια ελαφριά ταχυκαρδία που προκαλούσε αφ’ ενός ο φόβος για το «άγνωστο», το δύσκολο, το ακατόρθωτο για πολλούς και αφ’ ετέρου η αβεβαιότητα της έκβασης του αγώνα μετά από τόσο κόπο και προετοιμασία που είχα κάνει. Σηκώθηκα και προσπάθησα να ελέγξω τον εαυτό μου. Να μπω σε μια κατάσταση λίγο μεγαλύτερης ηρεμίας. Η διαδικασία – πρωτόκολλο που έπρεπε και πάλι να ακολουθήσω (πρωινό γεύμα) ήταν από τα τελευταία πράγματα που «έπρεπε» να κάνω και αυτό ως γεγονός, από μόνο του, μου προσέφερε μια θετική διάθεση στο ότι σιγά-σιγά τελειώνω. Καθώς προσπαθούσα να κάνω τις τελευταίες ετοιμασίες πριν αναχωρήσω για την πλατεία Συντάγματος, αισθανόμουν και πάλι κάθε τι σχετικό με τον αγώνα να με αγχώνει.. Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου… όμως πλέον ήταν αργά για να μεμψιμοιρώ. Έβλεπα πια μόνο την εκκίνηση και τον τερματισμό. Όμως για να φτάσω στο τέρμα, έπρεπε να το κάνω με πρόγραμμα… Με «σκονάκι» τα περάσματά μου ανά 5km που μου είχαν δώσει οι μέντορές μου…. κι έπρεπε να λειτουργήσω σαν computer.
Εκκίνηση… ώρα 9.02΄. Στιγμή μαγική καθώς πια το «όνειρο» ξεκινούσε με μια λαοθάλασσα να ξεχύνεται σ’ αυτό. Σήκωνες το βλέμμα και όπου κι αν κοίταζες, μπροστά ή πίσω έβλεπες χιλιάδες ανθρώπων να τρέχουν. Και ο καθένας για το δικό του σκοπό, για τη δική του «Ιθάκη». Πόδια, ρολόι, μυαλό, συγκέντρωση, «σκονάκι» τα χρονικά περάσματα, καρδιο-αναπνευστική λειτουργία όλα σε πλήρη συγχρονισμό… πάντα για το στόχο. Θυμάμαι, δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα αρνητικό. Μόνο θετικά προσπαθούσα να σκέφτομαι καθώς πατούσα τα lap του ρολογιού μου σε κάθε χιλιόμετρο που συμπλήρωνα. Δεν κοίταζα καν τον αριθμό του χιλιομέτρου που έγραφε το κάθε σημαιάκι που περνούσα γιατί δεν ήθελα να σκεφτώ ότι έχω ακόμη άλλα τόσα να καλύψω… δεν άφησα εικόνες αθλητών που εγκαταλείπουν να με καταβάλλουν, να με αποθαρρύνουν εικόνες ανθρώπων που από την ένταση και την καταπόνηση ξερνούσαν στην άκρη του δρόμου… δε με ένοιαζε ποιος με περνούσε ή ποιον περνούσα εγώ. Κόντρα άνεμος και μάλιστα στις ανηφόρες. Ποιος άνεμος? Ποια ζέστη? Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα… ούτε βέβαια και απολάμβανα τη διαδρομή, για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής. Είχα μόνο στο μυαλό μου την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο και την αγκαλιά με τους δικούς μου ανθρώπους, αφού θα έχω καταπιεί «το θηρίο». Είχα μόνιμα «καρφωμένη» τη σκέψη ότι κάποιοι άνθρωποι με παρακολουθούν, χαίρονται που βλέπουν να προχωρώ, δεν πρέπει να τους απογοητεύσω, πρέπει να σταθώ στο ύψος μου και να τα καταφέρω. Σε κάθε χιλιόμετρο, η ίδια σκέψη... Και πήγαινα παρακάτω… μέχρι που έφτασα στο 38km. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που είπα στον εαυτό μου «άλλα 4 έμειναν». Η σκέψη με αφιόνισε!! Με προσοχή, μη τυχόν και πάθουμε καμιά λαχτάρα με κανένα τραυματισμό, άνοιξα ρυθμό. Από το 39km και μετά η αδρεναλίνη πρέπει να ήταν περισσότερη από το αίμα μου… έτρεχα σα δαιμονισμένος για τη δεδομένη στιγμή… άφηνα πίσω μου κόσμο που πάσχιζε να τελειώσει. Αυτό μου έδινε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Ηρώδου Αττικού και αρκετός κόσμος να ενθαρρύνει (λίγο βαριεστημένα ομολογουμένως μετά από τόση ώρα που μπορεί να ήταν εκεί) την προσπάθεια όλων των αθλητών που έφταναν στο τέλος. Με το ρολόι μου είμαι εντός στόχου! Έδωσα κι άλλη δύναμη από αυτή που είχα… μπήκα στο στάδιο! Λίγα μέτρα και τέλος… ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί. Όχι τόσο από το ίδιο το στάδιο ή τον κόσμο που υπήρχε και μας έβλεπε (θα μπορούσε να είναι και περισσότερος). Ανατριχίλα και συγκίνηση από το ότι άφησα πίσω μου «το τέρας», ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου, ότι έτρεχα για πρώτη φορά στη ζωή μου ασταμάτητα σχεδόν 4 ώρες και ότι κατάφερα το δύσκολο στόχο που είχα θέσει. Κυρίως όμως γιατί δεν απογοήτευσα τον εαυτό μου και όλους εκείνους που επένδυσαν και πίστεψαν σε εμένα για το εγχείρημα αυτό. Και από την άλλη, θλίψη και μεγάλη απογοήτευση για την ανεπαρκή τηλεοπτική κάλυψη του γεγονότος (κόπηκε στις 2,5 ώρες περίπου, αφού είχαν τερματίσει οι elite αθλητές) που δεν επέτρεψε στον άρρωστο πατέρα μου (όπως και σε άλλους γονείς) να καμαρώσει(ουν) -ίσως και για τελευταία φορά- αυτή την επιτυχία του παιδιού του(ς).
Αυτή ήταν η εμπειρία μου στη γνωριμία με τον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Δεν ξέρω, γιατί δεν έχω την εμπειρία, αλλά λένε πως έχει τον τίτλο «του πιο δύσκολου μαραθωνίου δρόμου» παγκοσμίως. Δε θεωρώ καθόλου τυχαία τη θέση που απολαμβάνει στο Παγκόσμιο αθλητικό καλεντάρι, κυρίως όμως λόγω της ιστορίας, του συμβολισμού και της σημειολογίας που τον περιβάλει. Θεωρώ ότι η δυσκολία του συγκεκριμένου εγχειρήματος, δεν εξαντλείται μόνο στον αριθμό των χιλιομέτρων ούτε βέβαια και στη διαδρομή αυτή καθ’ αυτή (υψομετρικά, παρατεταμένη ανηφόρα κλπ). Η προετοιμασία που γίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου εν μέσω θερινής περιόδου (με πολύ υψηλές θερμοκρασίες και ιδιαίτερα στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Κρήτη), είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στον όλο σχεδιασμό. Η αξιοπρεπής (όπως ο καθένας την ορίζει) κούρσα του κάθε αθλητή στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας είναι παράλληλα συνυφασμένη με την τύχη. Και τύχη εννοούμε τη σωματική του κατάσταση, την πνευματική του συγκέντρωση την ημέρα του αγώνα αλλά και τις καιρικές συνθήκες που μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά καταλυτικές (θετικά ή αρνητικά) σε κάθε επίδοση. Όλα λοιπόν τα παραπάνω, δικαιολογούν τον τίτλο που πλέον του αποδίδω ως «μικρό άθλο» και για το λόγο αυτό και μόνο ο τερματισμός κάθε αθλητή, αξίζει τα πιο θερμά συγχαρητήρια.
Μετά από λίγες μέρες, διάβασα σε ένα forum τις εξής σκέψεις από 2 διαφορετικούς ανθρώπους (θα τις μεταφέρω σχεδόν αυτολεξεί):
[Ναι φίλε μου… ο μαραθώνιος δεν είναι για πολλούς! Μη σε παραμυθιάζουν με αυτά που ακούς! Σκέψου, διάβασε, προετοιμάσου. Είναι εκεί και σε περιμένει… Να καταστρέψει το όνειρο και το κορμί σου. Μην πας να τον κερδίσεις χωρίς πρόγραμμα και σύνεση. Θα σε «καταπιεί» εκεί κάπου στο 32km-αν φτάσεις- και θα σε στείλει εκεί δίπλα στο πεζοδρόμιο. Θέλει επιμονή, υπομονή και στρατηγική για να νικήσεις το θηρίο. Αν βιαστείς θα πονέσεις, θα κλάψεις… Γίνε πρώτα δρομέας και μετά μαραθωνοδρόμος. Αν με ακούσεις, να το θυμάσαι. Όταν θα μπεις στο ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ και έχεις νικήσει με το τρέξιμό σου «το θηρίο», όντα κι εσύ ένας από τους λίγους εκλεκτούς, θα νιώσεις τη μεγαλύτερη χαρά της δρομικής σου ζωής….]
[Το πρόβλημα με το μαραθώνιο δεν είναι τα 42km του αγώνα και κακώς τίθεται έτσι το πρόβλημα. Αν είναι να μιλήσουμε σοβαρά, θα πρέπει να δούμε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Ο μαραθώνιος δεν είναι σαν τις μικρότερες αποστάσεις καθώς φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει ένα φυσικό όριο κάπου στα 28-30km. Το όριο αυτό, με την κατάλληλη προπόνηση, μπορεί να ξεπεραστεί. Για το λόγο αυτό και η απόσταση δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ. Για να τρέξεις ένα μαραθώνιο της προκοπής (και όχι μετά το 30km να αρχίσεις το σύστημα «τρέχω-περπατώ» και συνάμα βρίζω τα χάλια μου που είμαι έτσι) πρέπει να μαζέψεις τουλάχιστον 1.000km προπόνησης. Να προπονείσαι τουλάχιστον 5 μέρες και να τρέχεις τουλάχιστον 80-90km την εβδομάδα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων (και ειδικά όσων δεν έχουν συνηθίσει τέτοιους ρυθμούς προπόνησης ή δεν συνδυάζουν και άλλου είδους γυμναστική) αρχίζει να παρουσιάζει τραυματισμούς λίγο πιο πέρα από τα 50χλμ την εβδομάδα. Ακόμη όμως και χωρίς να υποστεί κάποιος τραυματισμό, τα 80-90km την εβδομάδα είναι εξαιρετικά βαριά προπόνηση, που απαιτεί όχι μόνο άπλετο χρόνο αλλά θέλει παράλληλα πολύ καλή διατροφή και πολλές ώρες ξεκούρασης. Ο παραπάνω συνδυασμός, δε μπορεί να αφήνει ανεπηρέαστο ούτε το οικογενειακό σου περιβάλλον ούτε βέβαια και τις εργασιακές σου επιδόσεις αφού όλοι κάποια εργασία κάνουμε για να ζήσουμε. Συμπερασματικά λοιπόν, και για το μέσο άνθρωπο, η προπόνηση αυτή είναι παντελώς brutal. Αν η άθληση είναι υγεία, ο μαραθώνιος δεν είναι άθληση. Είναι ένας μονόπλευρος τρόπος να γυμνάζεις ένα στοιχείο του σώματος (την αντοχή) και αν όχι να διαλύεις όλα τα υπόλοιπα.. Από αυτή την άποψη λοιπόν, ορθώς ο μαραθώνιος δεν είναι για όλους αλλά μόνο για εκείνους που έχουν το «μικρόβιο»].
Το πρώτο σχόλιο-σκέψη δε θα με πτοούσε. Ούτως ή άλλως είχα σκοπό να τα εφαρμόσω. Όσο για το δεύτερο, κάθε ομοιότητα με τα γραφόμενα μου είναι εντελώς τυχαία….!!!
Τα συμπεράσματα πλέον δικά σας.
Και κλείνω με τη διαπίστωση πως, το πόσο ο καθένας αποτρέπεται ή όχι από τα παραπάνω για να κάνει μαραθώνιο, και μάλιστα τον κλασσικό, είναι θέμα «μικροβιακής μόλυνσης»!! Αν την έχεις ή πότε και που την κόλλησες!!
Το κείμενο, μαζί με άπειρες ευχαριστίες για όλη της τη στήριξη, αφιερώνεται με πολλή αγάπη στη σύζυγό μου! Όμως θα το αφιερώσω και σε όλους εκείνους τους ανθρώπους (αφανείς ήρωες) που στήριξαν τον κάθε μαραθωνοδρόμο στο δικό του άθλο.
