Του Δημοσθένη Μαράκη
Η αντιπολεμική φωτογραφία που ταιριάζει απόλυτα στα γεγονότα των ημερών.
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του άδειου πανωφοριού. Της απώλειας. Θα σου άρεσε; Θα ήθελες να βιώσει κάτι τέτοιο η οικογένειά σου; Αναλογίσου τι μένει πίσω! Αναλογίσου πόσες αγκαλιές χάνεις! Αναλογίσου πόσα χαμόγελα διαλύεις! Αναλογίσου πόσο πόνο μοιράζεις! Αναλογίσου πόσα αναπάντητα «γιατί» θα μείνουν για χρόνια! Ο πόλεμος της ασφάλτου, καλά κρατεί!
Σκέψου, αξίζει;
Σκέψου, ότι απέναντι στο κόκκινο που περνάς είναι το παιδί σου; Ότι σε κάθε μονόδρομο που παραβιάζεις βρίσκεται το εγγόνι σου; Ότι μετά το STOP βρίσκεται ο πατέρας σου! Ότι μετά την μπάλα, ακολουθεί το ανιψάκι σου! Ότι σε κάθε σούζα που κάνεις, πίσω βρίσκεται ο αδερφός σου, η αδερφή σου, η μάνα σου! Στο κάθε ποτήρι που πίνεις! Στην κάθε κούπα που σε κερνά η «παρέα».
Σε κάθε «εις υγείαν»……….
Στην κάθε κόντρα που κάνεις με το θάνατο, μιας και ξέρεις τον σίγουρο νικητή! Και αυτός ΔΕΝ είσαι εσύ!
Κάθε προσπέραση που κάνεις για την «μαγκιά», που καταλήγει σε μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα!
Το «μαντάτο» στη μάνα….. Στη χαροκαμένη μάνα, όπου (δυστυχώς) συναίνεσε στην αγορά της μηχανής, για να ευχαριστήσει το «καμάρι» της. Στον μαυροφορεμένο, πένθιμα αξύριστο πατέρα, που (δυστυχώς) υπέγραψε στην αγορά της μηχανής, «αφού την ήθελε το παιδί»!
Στην κάθε φορά που προστάτεψες τον αγκώνα κι όχι το κεφάλι σου, μιας και βγήκες μόλις από το κομμωτήριο!
Στο κάθε παιδάκι που «προστατεύει» η μάνα, χρησιμοποιώντας το ως αερόσακο. Στον κάθε ανεγκέφαλο γονέα που καμαρώνει που το 8χρονο παιδί του, οδηγεί τρακτέρ ή αγροτικό! Μόνο που μετά το συμβάν φταίει η κακιά μοίρα και όχι η έλλειψη σεβασμού προς το ίδιο το παιδί του!
Ξαναρωτώ λοιπόν, αξίζει;
Η μαγκιά βρίσκεται στη ζωή, όχι στο πόκερ με σημαδεμένα χαρτιά.
Γιατί ΟΛΟΙ ξέρουμε τον νικητή, δυστυχώς.
Σκέψου λοιπόν, άλλη μία φορά, αξίζει;
