της Μαρίας Παπαδοδημητράκη
Σε πόσα λεπτά μπορεί κάποιος να υποτιμήσει όσα έχουν μια κάποια αξία; Με πόσες λέξεις μπορεί ένας άνθρωπος να απαξιώσει τα θέλω σου;
Η ερώτηση είναι προφανώς ρητορική, γιατί ο χρόνος που χρειάζεται αυτός ο κάποιος δεν ξεπερνά τα αντανακλαστικά του μέσου Έλληνα οδηγού στο φανάρι, όταν το κόκκινο γίνεται πράσινο και οι λέξεις δεν ξεπερνούν τις δύο αράδες.
Μέσα σε λίγα λεπτά και μέσα σε δέκα λέξεις είδα και άκουσα πετυχημένους 50άριδες να νουθετούν απογοητευμένους 30άριδες και να μιλούν για αξίες και ιδανικά μακριά από αυτά που εγώ θέλω να έχω στην απλή, μικρή ζωή μου. Είδα και άκουσα αυτούς που είναι «κάποιοι» να δίνουν συμβουλές επιβίωσης σε εκείνους που κάποια στιγμή θα παραλάβουν το μέλλον της εταιρείας, της πόλης, της χώρας, του κόσμου.
Εντυπωσιάστηκα. Απογοητεύτηκα. Θύμωσα. Μέσα σε μια μέρα διαφορετικοί άνθρωποι είπαν τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια. Όμως, κανείς από αυτούς τους «μεγάλους» δε μίλησε για αλλαγή, κανείς δεν είπε «μην κάνεις τις ίδιες μ**** με εμένα», κανείς δεν είπε «κάνε αυτό που δεν έκανα, πάρε την ευθύνη που δεν πήρα και εδώ είμαι εγώ, γιατί δεν έχουμε άλλη διέξοδο πέρα από το μέλλον».
Αντί για αυτά….
Άκουσα υψηλόβαθμο στέλεχος ακριβού πανεπιστημίου, που ασχολείται με την παραγωγή κουστουμαρισμένων εργατών 24ωρης βάρδιας, να κουνάει το δάχτυλο σε εκείνους που ήθελαν να φτιάξουν μια άλλη καθημερινότητα, μια καθημερινότητα όπου η δουλειά τους αφήνει να ζήσουν και δε ρουφάει όλο τους το είναι. “Η δουλειά δεν είναι διασκέδαση. Έχει απαιτήσεις”, είπε. Λες και εκείνοι ζήτησαν να κάθονται.
Είδα να επιβάλλονται με ειρωνεία οι δοκιμασμένα αποτυχημένες πρακτικές της εποχής, γιατί είναι κακό να θες να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα. Η σύγχρονη σύμβαση απαιτεί ομοιομορφία, ιδρυματοποίηση και εγκλεισμό, υπερωρίες και άγχος, ακόμα και αν το αντίθετο είναι πιο παραγωγικό.
Άκουσα κύριο να συμβουλεύει νεαρά part-time εργαζόμενη σε πολύ μεγάλη εταιρεία ότι «δεν έχουν νόημα τα όνειρα σε αυτήν την εποχή. Κοίτα να βρεις μια δουλειά». ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΟΗΜΑ. Τα όνειρα δεν έχουν νόημα; Και τι έχει νόημα; Τι πρέπει να έχει στο ισορροπημένο του μυαλό αυτός που τώρα ξεκινά ή αυτός που θέλει κάπου να πάει; Τι πρέπει να ζητά ένας «έξυπνος» σύγχρονος άνθρωπος από την περιορισμένης διάρκειας ζωή του; Τι έχει αξία σε αυτήν την κοινωνία, που τόσο περίφημα τα έχει καταφέρει;
Αλίμονο, αλίμονο στους νέους που θέλουν να κάνουν και στους παλιούς που θέλουν να αλλάξουν!
