Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ο Τομ Μάλεν είναι ένας εκατομμυριούχος που έχτισε μια μικρή αυτοκρατορία δουλεύοντας σκληρά. Δεν είναι τυχαίος. Χαίρει εκτίμησης, βοηθά συμπολίτες του, δίνει δουλειές, έχει μια πολύ όμορφη οικογένεια αλλά μια μέρα όλος ο κόσμος ,που έχτισε, καταρρέει: Ο μικρός του γιος πέφτει θύμα απαγωγής και οι κακοποιοί ζητούν 2 εκατομμύρια δολάρια για να τον απελευθερώσουν.
Η αστυνομία και το FBI προσεγγίζουν τον πατέρα για βοήθεια και ένας ειδήμων πράκτορας τον συμβουλεύει να μαζέψει το ποσό και να κάνει ό,τι του πουν. Έτσι κι έγινε.
Όταν , όμως, πηγαίνει να κάνει την ανταλλαγή, η υπόθεση στραβώνει. Ο απαγωγέας τον καλεί πάλι και ξαναπρογραμματίζει τη συνάντηση. Στο δρόμο ο πατριάρχης της οικογένειας αποφασίζει να μην πάει και τελικά εμφανίζεται στην τηλεόραση λέγοντας ότι τα λύτρα πρόκειται να τα δώσει ως ανταμοιβή σε αυτόν που θα βρει τον απαγωγέα. Επικηρύσσει μόνος του τους απαγωγείς και τότε ξεκινά η περιπέτεια…
Αυτά συμβαίνουν στο «Ράνσομ» του Τομ Χάουαρντ, μια ταινία που γυρίστηκε πριν από 20 περίπου χρόνια. Όλα πιο εύκολα. Διότι στην πραγματική ζωή αποδεικνύεται ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Πολύ σκληρά. Μια απαγωγή δεν έχει σκηνές στημένες, δεν είναι υποκρισία , δεν είναι θέατρο. Το αίμα είναι πραγματικό εδώ, μια γροθιά είναι αρκετή για να σε σκοτώσει -στις ταινίες τρώει τόσες ο πρωταγωνιστής αλλά δεν «μασάει». Το θύμα ζει το δικό του εφιάλτη, η οικογένεια ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά, οι κακοποιοί είναι δίπλα μας, η Αστυνομία δεν έχει πράκτορα Χόκινς , τα σαϊνια σηκώνουν τα χέρια ψηλά και η κοινωνία παρακολουθεί άφωνη και τρομαγμένη μη ξέροντας από που θα προστατευθεί…
Τον καλύτερο σκηνοθέτη να πάρεις, τους πιο επιτυχημένους ηθοποιούς να διαλέξεις δεν μπορούν να μεταφέρουν στην οθόνη τα συναισθήματα, τα ψυχικά τραύματα, την κόλαση που ξαφνικά φωλιάζει στην ψυχή των θυμάτων…
Και κάτι ακόμη που οι ταινίες δεν μπορούν να «πιάσουν» όσο και αν εστιάζουν (λογικά) στο βασικό υποκείμενο της απεχθούς αυτής πράξης. Αδυνατούν να καταγράψουν τις τεράστιες προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας, που υποτίθεται ως μοναδικό κίνητρο έχει τα λύτρα. Δεν επηρεάζεται ένας άνθρωπος, μια οικογένεια. Αλλά χιλιάδες συμπολίτες μας. Μια κοινωνία ολόκληρη. Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο.
*δημοσιεύθηκε στο στίγμα της Πατρίδος
