του Γιώργου Μαστοράκη
Τέτοιες μέρες πριν είκοσι δυο χρόνια, με τα πρωτοβρόχια που αυξάνουν τον ήδη υπερβολικό αριθμό των τροχαίων ατυχημάτων στην Κρήτη, μου φέρνουν στην εφημερία στα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ένα παιδί, ένα εξάχρονο αγόρι.
Έχει τραυματιστεί στο κάτω χείλος και μέσα στο τραύμα του υπάρχουν θραύσματα γυαλιού. Με τους γονείς του που είναι επίσης τραυματίες, όχι σοβαρά, ασχολούνται γιατροί άλλων ειδικοτήτων.
Ετοιμάζω γρήγορα το μικρό χειρουργείο για να του αφαιρέσω τα θραύσματα και να αποκαταστήσω το κάτω χείλος με πλαστική χειρουργική.
Ο μικρός είναι ακίνητος στο τραπέζι του τον έχω τοποθετήσει και δείχνει ψύχραιμος και συνεργάσιμος, όμως τα παιδικά μάτια του «παίζουν». Παρακολουθεί τις κινήσεις του προσωπικού και τις δικές μου με αγωνία, χωρίς φωνές και κλάματα όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις και όπως είναι αναμενόμενο. Κάτι στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι οι γιατροί της πρώτης γραμμής.
Κάποια στιγμή που όλοι ασχολούμασταν με την προετοιμασία των εργαλείων και της τοπικής αναισθησίας, “διέλαθεν της προσοχής μας” και βρήκε την χρυσή ευκαιρία. Δραπέτευσε σβέλτα πηδώντας από το χειρουργικό τραπέζι κι έτρεξε στον διάδρομο προς την έξοδο. Το προλάβαμε στην πόρτα.
Τον πήρα στην αγκαλιά μου και καθιστοί όπως ήμασταν σε μια καρέκλα τον ηρέμησα εξηγώντας του και χαϊδεύοντας τον. Περίμενα να σταματήσει τα αναφιλητά για να μπορώ με γρήγορες, προσεκτικές κινήσεις να καθαρίσω και να “συναρμολογήσω” το κάτω χείλος του μικρού. Μια ολόκληρη ώρα διήρκεσε η διαδικασία. Μέχρι να τελειώσω δεν έβγαλε τσιμουδιά. Όλα πήγαν καλά. Τον σήκωσα στα χέρια μου και τον παρέδωσα στους συγγενείς που αγωνιούσαν έξω από την αίθουσα του χειρουργείου.
Χτες το πρωί ένα παλικάρι είκοσι οκτώ χρονών, κατά ένα κεφάλι πιο ψηλός από μένα, ήρθε να με βρει στο Τακτικό Εξωτερικό Ιατρείο, συνοδεύοντας την αδελφή του για να την εξετάσω.
Με το “καλημέρα σας” μου επέδωσε τα διαπιστευτήριά του:
«Γιατρέ είμαι ο μικρός που “το είχε σκάσει” από το χειρουργείο…».
«Βασίλη εσύ; Είσαι ο Βασίλης ο….………», τον εξέπληξα με την σειρά μου, αφού θυμόμουν το πλήρες ονοματεπώνυμό του. Κι ο λόγος που το θυμόμουν είκοσι δυο μετά, ήταν επειδή είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με αυτό ενός πολύ γνωστού σύγχρονου έλληνα συγγραφέα - μυθιστοριογράφου. Έψαξα να βρω ίχνη από το τραύμα του. Δεν βρήκα κάτι.
Ωραία ιστορία…
Από αυτές που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως καλά έκανες και διάλεξες αυτή τη δουλειά.
Όμως, θερμά σας παρακαλώ να οδηγείτε πολύ προσεκτικά, ειδικά τώρα που τα πρωτοβρόχια μετατρέπουν τους ήδη κακούς δρόμους μας σε πίστες για πατινάζ.
Μη μου χαρίζετε άλλες τέτοιες ωραίες ιστορίες. Έχω αρκετές…
