της Μαρίας Λιονάκη
Χαλαρό πρωινό ξύπνημα. ‘Όταν ο ήλιος έχει κάνει ήδη τρεις ώρες βάρδια στο μαγαζάκι του ουρανού. Προσπερνάς την καφέ, τη σκούρα μπλε, τη σιέλ, την ξέθωρη ανοιχτό πράσινο κούπα και παίρνεις από το ντουλάπι αυτή με τα τεράστια πουα, τα χρωματιστά, φούξια, κίτρινο, έντονο πράσινο και μπλε για να σερβίρεις τον μυρωδάτο καφέ σου. Αυτό το ξεδιάλεγμα της κούπας είναι το πρώτο σύμπτωμα ότι η Άνοιξη έχει μπει… Θέλεις χρώμα παντού, θέλεις πολύχρωμη τη ζωή, στα οικιακά σκεύη, στα αντικείμενα, στα ρούχα, στα συναισθήματα, στις σελίδες ενός βιβλίου, στις σελίδες της ζωής…
Στο παράθυρο της κουζίνας σε ένα γυάλινο βαζάκι συγκατοικεί μοσχομυριστή λεβάντα κομμένη από τη γλάστρα σου με χρωματιστά αγριολούλουδα, κίτρινα κρινάκια και μωβ ανεμώνες …Τα μάζεψες με ευλαβικές μετάνοιες στη μάνα ή τη θεά γη, την προηγούμενη Κυριακή, κατά την επίσκεψη σου στα Ζωνιανά, στο αξιόλογο σπήλαιο εκεί, το γνωστό Σφεντόνη. Σπήλαιο μεγάλο, πολλών ετών, πολλών αιθουσών, με διάφορα ονόματα, με αίσθηση ζωής και έντονη υγρασία. Μια πολιτεία από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, διαφόρων σχημάτων, ηλικιών και αποχρώσεων, μια εύπλαστη πλαστελίνη, μια μεγάλη μπάλα από κερί, που παίρνει σχήματα, που ζωντανεύει παιδικά παραμύθια και όνειρα κάθε ηλικίας. Εκεί στο βάθος της γης και της ψυχής σου... Θυμάσαι, όσα είδες κι όσα ένιωσες βηματίζοντας προσεκτικά κάτω από τη γη, με το λιγοστό φως να σε υποβάλλει, να δημιουργεί σκιές και λάμψεις, θυμάσαι και αναπολείς… Ταυτόχρονα ακούς μια σιγανή συζήτηση, μέσα στο σπίτι σου τώρα πια… Τα κίτρινα κρινάκια και οι μωβ ανεμώνες στο βάζο σου κουβεντιάζουν με τη λεβάντα … Της διηγούνται με νοσταλγία ιστορίες για το χώμα που τις ανέθρεψε, το χώμα που ανέθρεψε τον πιο μεγάλο αρχαίο θεό, τον πατέρα όλων, το Δία.
Αδιάκριτος πολιτισμένος ήχος, ήχος ηχηρός, βγάζει εγωιστικά από ονειροπόληση και αναμνήσεις εμένα και τα αγριολούλουδα του βάζου μου… Η κόρη τιτιβίζει στο τηλέφωνο, που ταξιδεύει πεντακάθαρο ακουστικό σήμα, από την πρωτεύουσα… Έχει ξυπνήσει από τις επτά διηγείται η κόρη , κατέβηκε με τα Μέσα, διεκπεραίωσε άμεσα διάφορες δουλειές σε υπηρεσίες στο κέντρο και απολαμβάνει τώρα το διάλειμμα του καφέ…
Η συζήτηση γλιστράει σε αγαπημένο θέμα. Εμπειρίες και συναισθήματα της μαμάς από την εκδρομή της προηγούμενης εβδομάδας, εκδρομή του Εσπερινού Γυμνασίου, την οποία ενίσχυσαν οικονομικά οι Ηρακλειώτες, μέσα από τη διάθεση λαχνών και τους ευχαριστούμε πολύ. « Η μαθήτρια» , κατά τα λεγόμενα της κόρης συμμετείχε στην επίσκεψη της Περιβαλλοντικής ομάδας του σχολείου στη Στυλίδα, στη Λαμία, στο Γοργοπόταμο, στις Θερμοπύλες, στο Χάνι της Γραβιάς, στην Τραχίνα, στους Δελφούς. Ευλογήθηκε να πάρει μέρος σε ένα ταξίδι γνώσης, περιβαλλοντικής και ιστορικής και σε ένα ταξίδι συναισθημάτων, όταν αόρατες κλωστές αγάπης ένωσαν μια ομάδα μαθητών και καθηγητών που λειτουργούσαν για τρεις μέρες ως ένας άνθρωπος ,με μια ψυχή, με μια βούληση. Αντάλλασσαν γνώσεις, εμπειρίες, τραγούδια, ανέκδοτα, πειράγματα και ματιές γεμάτες αποδοχή, σεβασμό, υποστήριξη, εκτιμώντας απόλυτα αυτό που ζούσαν.
Εκεί στον τόπο τον αρχαίων και νέων ελληνικών αγώνων, του αρχαίου πολιτισμού που ήθελε τους Δελφούς ομφαλό της γης, σηματοδοτημένο από τους δύο αετούς που έστειλε ο Δίας… Εκεί που χρησμοδοτούσε η Πυθία διφορούμενους χρησμούς, καθισμένη στον τρίποδα, μασώντας φύλλα δάφνης κι έχοντας πλυθεί και πιει νερό από την Κασταλία πηγή. Εκεί που λατρεύονταν ο Απόλλωνας ο θεός της μουσικής και της μαντικής τέχνης… Εκεί που η άνοιξη έραψε και έπλεξε και φέτος, στο παρόν απίστευτα εργόχειρα… Που ύφανε ως νύφη την προίκα της με χρωματιστά υφαντά, με λουλουδένια μοτίβα και μοτίβα πουλιών. Μοτίβα που υμνούν, τραγουδούν τη ζωή, που κάθε Μάρτιο, κάθε Άνοιξη ερωτεύεται κι ανθεί.
Συνεπαρμένη η μαμά διηγείται την καλύτερη ατάκα της εκδρομής… Ο Προλετάρ όταν είδε μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου μερικά πουλιά φλαμίνγκο σε υδροβιότοπο της περιοχής, να έχουν μείνει λιγοστά στο πέρασμα των χρόνων και να έχουν φτιάξει μια μικρή παρέα που ακροπατούσε μην πληγώσει τα γαλάζια νερά, αναφώνησε: « Αυτά είναι φλαμίνγκο! Ό,τι απομείγκο!» και όλοι ξεσπάσαμε σε γέλια…
Γέλια, χαρά, χαρμόσυνα μηνύματα ζωής… Αυτό είναι το δεύτερο σημάδι ότι η ‘Άνοιξη επέστρεψε, μας μάγεψε και φέτος με μαγικό ραβδί, κάνει τη ζωή γεμάτη υποσχέσεις, ανοιχτή, εξωστρεφή. «Εδώ έχουμε Άνοιξη!» λέω στην κόρη μου που ακούει το χείμαρρο των εντυπώσεων μου στο τηλέφωνο. Και με ένα κρυμμένο υπονοούμενο ότι είναι ώρα να κατεβεί, να μας επισκεφτεί συνεχίζω: «Εκεί;»
