του Δημήτρη Καρατζάνη
Δεν γνωρίζομε αν ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι μεσάζων ή εκπρόσωπος του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας στην υπόθεση της προμήθειας των βλημάτων των 105 χιλιοστών, που σκόπευε να αγοράσει η χώρα αυτή, από το Ελληνικό υπουργείο Άμυνας .Τα πιστοποιητικά εξουσιοδότησης του πάντως, που είδαν το φως της δημοσιότητας, αφήνουν πολλά ερωτηματικά ,ως προς τη γνησιότητα τους.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι που αφορά εμας.Ας το ερευνήσουν οι εισαγγελείς του Στρατοδικείου και του Αρείου Πάγου , που έχουν ήδη ενδιαφερθεί, και ας αποφανθούν σχετικά.
Εκείνο που εμείς θεωρούμε υποχρέωση μας να σχολιάσουμε, είναι στάση του υπουργού άμυνας στο όλο θέμα και κυρίως απέναντι στον ανώτατο αξιωματικό, τον χειριστή της υπόθεσης της διακρατικής συμφωνίας,προς τον οποίο η συμπεριφορά Καμμένου, έφερνε στο μυαλό συμπεριφορές καθεστώτος Μαδούρο.
Και ας μην θεωρηθεί αυτό υπερβολή,γιατί μόνο σε τέτοια καθεστώτα συμβαίνουν γεγονότα όπως το πρόσφατο με τον Καμμένο .Μόνο σ αυτά επιχειρείται η τρομοκράτηση κρατικού αξιωματούχου για ''ν ανακρούσει πρύμνα''και όταν 'αυτό αποτυγχάνει, να επιστρατεύονται αυστηρότερα ''μετρα',' όπως η διαθεσιμότητα -με εντολή υπουργού - η σύλληψη και η αυστηρή απομόνωση. Μέτρα θλιβερά και πρωτόγνωρα σε καθεστώς Δημοκρατίας στις Ενοπλες Δυνάμεις
Το πιο θλιβερό όμως , δεν είναι οι ενέργειες του Υπουργού. Καμμένος είναι αυτός και δεν γνωρίζουν όρια η αυθαιρεσία και το θράσος του.
Ας όψεται λοιπόν άλλος, ο κ. Τσίπρας συγκεκριμένα που παρά τον αυστηρό Ευαγγελικό αφορισμό ''Μη δώτε το άγιον τοις κυσι ,μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων...'',για χάρη της πολιτικής σκοπιμότητας παρέδωσε τα ''άγια'',τις Ένοπλες Δυνάμεις εν προκειμένω, στο πιο εμπαθές, αναξιόπιστο, και επικίνδυνο πρόσωπο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής.Μεγαλύτερη είναι η θλίψη που νοιώθει κανείς, γιατί αυτή η δικτατορική ,η ''Μαδούρεια''συμπεριφορά του υπουργού έκτυλίχτηκε μπρος στα μάτια των δύο κορυφαίων της ηγεσίας του στρατεύματος. Των αρχηγών ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ,οι οποίοι, όπως προκύπτει από την αναφορά του του ταξιάρχου, δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να υπερασπιστούν τον υφιστάμενο τους ,το ''αμάρτημα '' του οποίου ήταν, η διασφάλιση του αδιάβλητου των διαδικασιών της διακρατικής σύμβασης.
Αναρωτιόμαστε, ο ναύαρχος Αποστολάκης και ο στρατηγός Στεφανής, δεν ένιωσαν να κοκκινίζουν τα μάγουλά τους , παρακολουθώντας την ταπείνωση-μπρος στα μάτια τους- του συναδέλφου τους, από τον κυκλοθυμικό υπουργό;Παρότι έχουν περάσει χρόνια , θυμούμαι ακόμα την αναφορά παραίτησης ενός παλιού φίλου ,ανώτερου αξιωματικού ,όταν θεώρησε τον εαυτό του θιγόμενο ,από ενέργειες της υπηρεσίας:
''...οι ανωτέρω πράξεις της Διοίκησης '',έγραφε στην αναφορά του, ''συνιστούν αρνητική διάκριση σε βάρος μου,την οποία δεν ειμαι διατεθειμένος σε καμια περιπτωση να δεχτώ. Γιατί το να είσαι αξιωματικός δεν είναι απλά ένα βιοποριστικό επάγγελμα ,αλλά μια ιδιότητα που στηρίζεται πάνω σε ορισμένες αρχές και ''πιστεύω '',μέσα στα οποία ξεχωριστή θέση κατέχει η καλώς νοούμενη περηφάνεια. Αυτή η περηφάνεια στην περίπτωση μου έχει θιγεί και μαζί της το κίνητρο και η επιθυμία ,να συνεχίσω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στις Ενοπλες Δυνάμεις...''.
Θα πείτε, τι ψάχνεις, αυτά συνέβαιναν προτού ο ...ιός της καρέκλας ,που έχει κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή, περάσει και το κατώφλι του στρατεύματος!
