της Εύας Καπελλάκη – Κοντού
Όταν ξεκλειδώνουμε τις καρδιές μας και τις αφήνουμε ν’ αγαπήσουν τη δημιουργία, τότε μόνο ο άνθρωπος δημιουργεί θαύματα. Τότε μόνο η ψυχή του γεμίζει από φως, άπλετο φως και γαλήνη. Τότε εναρμονίζονται όλα γύρω του σαν σε μυστική συμφωνία και δημιουργούνται χρώματα στη θέση του σταχτογκρίζου.
Τέτοια μικρά θαύματα έγιναν στη Μεσαρά Ηρακλείου στο τέλος του Καλοκαιριού.
Επάνω στο γραφικό δάσος του «Κούλε», για λίγες ημέρες οι καλλιτέχνες – ερασιτέχνες - εξέθεσαν στη θέα των περίεργων ματιών μας και της διψασμένης μας ψυχής για πιότερο φως, τα έργα τους. Η κα Ύβα Κουμαντάκη μας έφερε πίσω στο χρόνο και μας ταξίδεψε μαγικά με τις όμορφες- χειροποίητες- υφασμάτινες κούκλες της. Για λίγο όσο διαρκούσε και η επίσκεψη παίξαμε και γίναμε παιδιά όπως παλιά, που οι εποχές ήταν δύσκολες αλλά οι καρδιές ξεκλείδωτες και οι γιαγιάδες δεν ήταν περιττό βάρος στις πλάτες μας αλλά γλυκιά προσμονή τα βράδια δίπλα στο τζάκι, για παραμύθια και για δημιουργίες με ραψίματα από πανιά γεμισμένα με άχυρα, για τις κούκλες μας…
Η κα Μαρία Βασιλάκη ζωγραφίζει «παράξενα» με χρυσοποίκιλτα χρώματα πάνω σε κούτες, δημιουργώντας ιστορίες και ανοίγοντας ένα παράθυρο στον κόσμο της θύμησης! Η τεχνική ονομάζεται «Ντεκουπάζ». Μικροί και μεγάλοι παρατηρούν, έκθαμβοι από το αποτέλεσμα. Στην μικρή αίθουσα παρουσιάζουν τα έργα ζωγραφικής, ψηφιδωτού και αγιογραφίας καθώς και χειροτεχνίας αξιόλογοι άνθρωποι, που τη δύσκολη στιγμή της ζωής τους – και είναι τόσες πολλές – την μετατρέπουν σε έργα ζωγραφικής, ψηφιδωτού και χειροτεχνίας. Τα πινέλα τους παίρνουν χρώμα από το ουράνιο τόξο της ψυχής τους και η δουλειά αρχινά.. Τόσα πολλά έργα σε τόσο μικρό χώρο μέσα στην αγκαλιά του δάσους! Τίποτα περιττό, τίποτα ενοχλητικό, όλα αρμονικά με το περιβάλλον και όλα τοποθετημένα ιεροτελεστικά.
Το καλλιτεχνικό φως πάνω στο λόφο, στην αγκαλιά του δάσους το συμπλήρωσε το «θέατρο δίχως όνομα», της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας Τυμπακίου με τη θεατρική παράσταση: «Μια τρελή οικογένεια». Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί ζούσαν τις στιγμές που υποδυόταν τόσο ωραία που για μια στιγμή νόμισα ότι έβλεπα την αυθεντική παράσταση.
Κλείνω αυτό τον σύντομο λόγο με τα λόγια του ποιητή …
Τότε που η μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε όταν χτίζουμε και τραγουδάμε είναι η ειρήνη.
Αδέρφια μου, μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του. Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου, αυτό 'ναι η ειρήνη.
Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II"
