Του Νίκου Λυγερού
Το έργο δεν έχει καθημερινότητα, διότι δεν αφορά μόνο και μόνο το παρόν. Η δράση του δημιουργεί μια διαφορά μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και οι δυσκολίες που ξεπερνά το δυναμώνουν. Το έργο είναι ικανό με αυτόν τον τρόπο να παράγει ιστορικότητα που οδηγεί σε γραφή ιστορίας.
Αυτό που βλέπουμε αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα, είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτού του νοητικού σχήματος. Διότι παρόλο που υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες λόγω ιδεολογίας, πολιτικής και οικονομίας, βλέπουμε ότι η στρατηγική συνεχίζει να προσφέρει δυνατότητες που υλοποιούνται.
Έχουμε την αρχή της εξόρυξης του ελληνικού ζεόλιθου στη Θράκη. Έχουμε την υπογραφή της συμφωνίας για το θαλάσσιο οικόπεδο 2 στην ελληνική ΑΟΖ. Έχουμε την έκδοση θαλάσσιων περιοχών που αφορούν τόσο την Πελοπόννησο όσο και την Κρήτη. Είναι θέμα χρόνου, η έκδοση του διαγωνισμού στην επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα είναι αποδεκτός από 28 κράτη μέλη.
Όλες αυτές οι κινήσεις που γίνονται πράξεις, είναι αποτελέσματα αποκλειστικά της στρατηγικής. Δεν έχουν καμία σχέση με την ιδεολογία και την πολιτική που ακούμε κι είναι ανίκανες να παράγουν οποιοδήποτε έργο, διότι είναι της καθημερινότητας.
Ο ελληνικός λαός τα βλέπει με την πάροδο του χρόνου κι αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα ότι ο Ελληνισμός θα ξεπεράσει αυτή την παρένθεση όπου έκλεισε άλλες μεγαλύτερες, διότι αντέχει χάρη στην στρατηγική και την καινοτομία της σκέψης που αλλάζει τον κόσμο.
