Του Νίκου Λυγερού
Είναι μερικοί αγαθοί που πιστεύουν ότι είναι οι μοναχοί και οι μοναχές που ορίζουν την ιερότητα ενός χώρου. Αυτό μπορεί να γίνει στις αρχές, αλλά όχι σε περιπτώσεις όταν υπάρχει μια διαχρονικότητα που ξεπερνά τη χιλιετία. Ο σεβασμός προς τη συνέχεια είναι ήδη ένας αγώνας. Έτσι για τα Μετέωρα, δεν υπάρχει μια αντιπαλότητα μεταξύ λαϊκών και μη αλλά ένας διπλός σεβασμός ως προς την έννοια του ιερού.
Μάλιστα είναι αυτή η έννοια ακριβώς που επηρέασε θετικότατα την ΟΥΝΕΣΚΟ για να πάρει την απόφαση περί μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς. Δυστυχώς πολλοί παράγοντες δεν κατανόησαν πραγματικά την εμβέλεια αυτής της απόφασης. Οι μεν θεωρούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει την παράδοση και οι δε εκτιμούν ότι αποτελεί άλλον ένα περιορισμό. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να δει το έργο της Ανθρωπότητας που λειτουργεί συμπληρωματικά, δεν βλέπουν τον πολιτισμό που σέβεται το ιερό των Μετέωρων.
Έτσι αν εξετάσουμε πιο αντικειμενικά την τοπική αντιπαλότητα θα δούμε ότι ενταγμένη σε μια μεγαλύτερη σκακιέρα δεν αντιλαμβάνεται ποιο είναι το διακύβευμα. Διότι τα Μετέωρα δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα όποια και να είναι αυτή αλλά στην ίδια την Ανθρωπότητα που παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα των συστημάτων.
