Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής
Πόσο αίμα πια πρέπει να κυλήσει στους δρόμους για να σηκωθούμε από τους καναπέδες κι απ’ το πληκτρολόγιο;
Σε πιο μαγικό νούμερο θανάτων θα πούμε... φτάνει πια;
Πότε επιτέλους θα πάρουμε τη ζωή ( τη δική μας, των παιδιών, των συνοδηγών μας) στα χέρια μας;
Πόσα τροχαία πρέπει να συμβούν για να καταλάβουμε πως το καμπανάκι κι αν όχι σήμερα σε μια επόμενη στροφή, θα χτυπήσει για μας ή για κάποιο φίλο ή συγγενή μας;
Αναλογιστήκαμε πως το τροχαίο της Αγίας Πελαγίας, συνέβη μπροστά σε ένα βενζινάδικο, που ο ιδιοκτήτης του, είχε χάσει κι εκείνος τη ζωή του, με μηχανή, παραμονή του Πάσχα, λίγα μέτρα παρακάτω ;
Όλοι δηλαδή πρωταγωνιστές και θεατές στην ίδια ταινία τρόμου! Σκοτωμένοι και εν αναμονή εμπλεκόμενοι, περιμένουμε καρτερικά πότε ο Χάρος θα καλέσει την κλάση μας! Πόσο αμέριμνοι θα εξακολουθούμε να σχολιάζουμε, να κατακρίνουμε και να στηλιτεύουμε την οδική συμπεριφορά των άλλων, μα να τα ξεχνάμε μονομιάς, οι περισσότεροι από μας, όταν πιάσουμε το τιμόνι;
Για πόσο ακόμα θα βλέπουμε τους πολιτικούς μας, να κάνουν πως δίνουν λύση για το ΒΟΑΚ αλλά και το ντροπιαστικό οδικό δίκτυο της Κρήτης κι εμείς να κάνουμε πως τους πιστεύουμε ;
Δες τε και βγάλετε συμπέρασμα: η νυν κυβέρνηση πετά στα κουρελόχαρτα την όποια προσπάθεια (κι αυτή κουτσή, καθυστερημένη και με πολλούς αστερίσκους) να μπει σε ένα πλάνο η ολοκλήρωση του δρόμου, κάνοντας λόγο για άλλο σχέδιο, άλλες μελέτες, άλλα δηλαδή μελετητικά γραφεία που σαν κοράκια θα πέσουν πάνω στην...αρλούμπα, που πέταξε ο κάθε Καραμανλής για να ικανοποιήσει το πόπολο και να τα ρίξει στους προηγούμενους!
Άλλα δηλαδή 4 χρόνια χωρίς δρόμο ή βελτιώσεις. Κι εσύ κορόιδο, κρητικέ... ας σκοτώνεσαι χωρίς πλαφόν, βλέποντας με οργή, θυμό και αγανάκτηση, κάθε φορά που ταξιδεύεις στην ηπειρωτική χώρα, πως εμείς οι Κρητικοί την έχουμε... μικρότερη! Την εκτίμηση εννοώ των πολιτικών μας ταγών, που έχουν καταλάβει πως τρώμε σανό, αρκεί να 'ναι βιολογικός και ως τα συμπαθή τετράποδα, δεν κατανοούμε εύκολα τη διαφορά που έχει το καλντερίμι από την Εθνική.
Πότε αλήθεια θα καταλάβουμε πως λύση πολιτική δεν υπάρχει στον ορίζοντα και πως μόνον οι τοπικές κοινωνίες, οι συλλογικότητες, ο καθένας κι η καθεμία από μας, όταν κάνουμε το πρόβλημα... σημαία μας, τότε μπορεί να υπάρξει μια πιθανότητα να τιθασεύσουμε τα αγριεμένα νούμερα του θανατικού.
Κι αν δεν μπορούμε να πετάξουμε τους πολιτικούς από το τραίνο, παραλλάσσοντας τον τίτλο της παλιάς γνωστής ταινίας, ε, ας τους βγάλουμε από το κάδρο και την εξίσωση της λύσης, παίρνοντας το τιμόνι (αλλά και την όποια λύση ) στα χέρια μας! Για να ελπίσουμε πως το φως από το τούνελ που βρισκόμαστε, δεν ανήκει στον απέναντι οδηγό που μπορεί να έρχεται και καταπάνω μας, αλλά από τη λύση που φέγγει από μακριά!
