Τελικά, το να λες την αλήθεια, είναι μια εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη επιλογή. Γιατί η αλήθεια ενοχλεί εκείνους που δεν την θέλουν. Άρα κάποιοι είναι απέναντι σ’ αυτή την αλήθεια. Και προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε κάνουν να σταματήσεις να τους ενοχλείς.
Γι αυτό ίσως ο συγκεκριμένος δρόμος δεν είναι η επιλογή των πολλών.
Αφού υπάρχει πιο εύκολος και κερδοφόρος, ούτως ή άλλως. Αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ πιο βολικός.
Όταν έμαθες να αγωνίζεσαι για κάθε τι, ακόμα και να διεκδικείς τα αυτονόητα, όπως αυτή την αλήθεια, δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Δεν το θέλεις. Θα χάσεις την ομορφιά του ΕΡΓΟΤΕΛΗ μας.
Ακόμα και όταν δεν έχεις μια ανάσα. Ακόμα κι όταν οικονομικά σε διέλυσαν με «δικαστικά έξοδα», με καταιγίδα σχεδόν καθημερινών προσφυγών, κάθε είδους, μέχρι να σιωπήσεις... Και διέλυσαν μαζί όλους εκείνους που συμμετέχουν σε αυτή την πορεία.
Όμως δεν μπορείς να κάνεις πίσω γιατί υπάρχει ένας κόσμος, χιλιάδες άνθρωποι, που σε εμπιστεύονται και αξιώνουν να σταθείς εκεί. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι έχεις άλλο δρόμο. Γι αυτό ακριβώς υπάρχεις.
Ακόμα κι αν αυτό τον ένα δρόμο, τον μονόδρομο, τον κάνεις μόνο με μια μικρή ομάδα αποφασισμένων. Χωρίς κεφάλαια, παράγοντες, κόμματα, στήριξη. Κι ας λένε. Κι ας βγάζουν βρωμιά και λάσπη.
Ξέρεις ότι σε αυτό τον δρόμο είστε λίγοι. Είναι μοναχική οδός.
Σε τέτοιες πορείες είναι φυσικό να ματώνουν τα πόδια λίγων.
Δεν έχεις όμως άλλη επιλογή. Αυτή την «άλλη επιλογή» δεν θέλησες ποτέ να την «γνωρίσεις» και να τη διαπραγματευτείς.
Γι αυτό έχει ομορφιά η ζωή και η προσπάθεια. Αυτή την ομορφιά κάποιοι δε θα τη γνωρίσουν ποτέ.
Ένα δρόμο έχεις: να πας μέχρι το τέλος. Όσο υπάρχεις.
Ο «άλλος δρόμος» είναι να μην υπάρχεις πλέον…
*Το παραπάνω κείμενο εστάλη στο cretalive από τον Παύλο Ροδίτη
