Επειδή είμαι ο νονός της λεωφόρου “μπαϊπάς”, θέλω να σας γνωρίσω ότι η ονομασία αυτή εδόθη από εμένα, προέδρου τότε του Ιατρικού Συλλόγου τη δεκαετία του 1990, επιζήσαντα από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και υπακούοντα στις υποδείξεις των συναδέλφων ιατρών καρδιολόγων άρχισα να περπατώ.
Μαζί λοιπόν με άλλους φίλους ομοιοπαθείς και μη, φτιάξαμε μια παρέα και τις βραδινές ώρες περπατούσαμε στο μόλο.
Και τότε, όπως και τώρα, δεν υπήρχε άλλο μέρος δυστυχώς για περπάτημα ούτε για ασθενείς ούτε για υγειείς.
Η ονομασία “μπαϊπάς” καθιερώθηκε από το εξής περιστατικό:
Ένα απόγευμα συνάντησα έναν συμμαθητή μου στο ύψος του Κούλε. Αυτός επέστρεφε, εγώ άρχιζα. Ηταν ιδρωμένος και λαχανιασμένος. Του λέω λοιπόν: “Γιατί τρέχεις κύριε συνάδελφε. Να πηγαίνεις πιο σιγά”. Και
τότε γυρίζει και μου λέει: “Εσύ γιατρέ δεν είσαι “μπαϊ-πάς”, εσύ είσαι εμφραγματίας. Εγώ είμαι “μπαϊπάς”.
Αυτό το περιστατικό μου έδωσε την έμπνευση να ονομάσω τον λιμενοβραχίονα λεωφόρο “μπαϊπάς” και από τότε έμεινε.
Με παρέμβασή μου στην τότε διοίκηση του Λιμένος Ηρακλείου τοποθετήθηκε σιδερόπορτα στην είσοδο του λιμενοβραχίονα για να μην εισέρχονται τα τροχοφόρα παντός είδους, όπως μέχρι τότε.
Εγιναν οι τουαλέτες και τα τσιμεντένια παγκάκια, κολημμένα στον τοίχο και συντηρήθηκε ο δρόμος.
Η δεύτερη παρέμβασή μου στην τότε δημοτική αρχή να φτιάξει πάνω στα τείχη ένα πεζόδρομο, για να μπορούμε να περπατάμε όταν έχει φουρτούνα και τα κύματα σκεπάζουν το μόλο, δεν είχε θετική ανταπόκριση από
τους τότε δημοτικούς άρχονες δυστυχώς.
Καλό θα είναι γενικά και όχι μόνο για την περίπτωση του μόλου να μην
αλλάζουν οι ονομασίες των δρόμων, των χωριών, των τοποθεσιών, διότι “ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία”, όπως λέει ο ποιητής. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση “δεν την έγραψαν παιδιά”, αλλά οι καρδιοπαθείς του
Ηρακλείου.
Γ. Χονδράκης
Ιατρός Ω.Ρ.Λ.
τέως πρόεδρος ΙΣΗ
