Η παιδική νεοπλασία είναι κεφάλαιο ιερό αυτής της ζωής...

Στην επίσημη διαδικτυακή σελίδα του συλλόγου «Φλόγα» αναφέρεται ότι σε σχολείο δάσκαλος ανακοίνωσε τη διεξαγωγή επικείμενης σχολικής, μαθητικής εκδρομής. Απευθύνθηκε όμως άμεσα και ξεχωριστά στο με νεοπλασία μαθητή του και είπε το εξής: «Εσύ μη χαίρεσαι, δε θα πας!»

Αγαπητό Cretalive,

Κάποιες μέρες στη ζωή μας ξημερώνουν πιο ευαίσθητες, πιο παραπονιάρικες. Είναι οι μέρες που νιώθεις λίγο να πετάς πιο χαμηλά, να κρατάς μικρό καλάθι, που νιώθεις λίγο νικημένος από κάποια ίωση, από κάποιες προσδοκίες που διαψεύστηκαν, από σχέδια που άλλαξαν τελευταία στιγμή,  από τη μελαγχολία  μια εποχής  που αποχαιρετά και που δεν την έζησες, όπως ήθελες…

Έχεις  λοιπόν σκόπιμα διαλέξει την αγαπημένη σου  ραδιοφωνική εκπομπή, που ξέρεις ότι συνήθως σου αλλάζει τη διάθεση, σε κάνει να γελάς, σου βγάζει κάτι θετικό και αισιόδοξο κι έχεις πετύχει και  πολύ όμορφη  σήμερα επιλογή μουσικής…

Ασχολείσαι  με τα καθημερινά, τα οικιακά.  Προσπαθείς με πρώιμο ζήλο  να μαζέψεις  τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, να κλείσεις τη μαγεία των Χριστουγέννων, τη χρυσόσκονη σ’ ένα  χάρτινο κουτί, να πείσεις  τον  διαμαρτυρόμενο, απρόθυμο Αϊ Βασίλη ότι ήρθε η ώρα του  να φυλαχθεί και πρέπει  να μείνει ήσυχος μέχρι η σειρά του, του χρόνου να ξαναρθεί…

Ο καιρός είναι, μια έτσι μια αλλιώς. Βοριάς ήταν, νοτιάς ξημερώνει, ξανά βοριάς θα γίνει στο  ύστερο, άμεσο μέλλον…

Ξάφνου έρχεται από το ραδιόφωνο, από τον ραδιοφωνικό παραγωγό που συντροφεύει άγνωρα του  τη δική σου στιγμή η εξής είδηση: «Στην επίσημη διαδικτυακή  σελίδα του συλλόγου « Φλόγα»  αναφέρεται ότι σε σχολείο δάσκαλος  ανακοίνωσε τη διεξαγωγή επικείμενης σχολικής, μαθητικής εκδρομής. Απευθύνθηκε όμως άμεσα και ξεχωριστά στο με νεοπλασία μαθητή του και είπε το εξής: « Εσύ μη χαίρεσαι, δε θα πας!» Ο δημοσιογράφος επικρίνει την είδηση, που μοιάζει απίστευτη κι όμως η επίσημη ανακοίνωση της θέλει να είναι αληθινή…

Παρατάς ό,τι κάνεις  και κλείνεις το ραδιόφωνο, γιατί νιώθεις να παγώνεις, νιώθεις την είδηση αυτή σαν τελειωτικό χτύπημα στην ήδη εύθραυστη διάθεσή  σου που τώρα δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να ανατραπεί, καθώς ξεχειλίζει μια απίστευτη οργή…

Η παιδική νεοπλασία είναι κεφάλαιο ιερό αυτής της ζωής κι έχεις πολλές φορές θυμώσει, όταν έχεις δει δημοσιεύσεις στα social media που θέλουν να λανσάρουν ευαίσθητο προφίλ προβάλλοντας  ένα θέμα που οι περισσότεροι παντελώς, ευτυχώς, αγνοούν...

Πόσο εύκολο είναι ένα παιδί που πάει σχολείο, ζει με τα αδέρφια του στο σπίτι του, τρώει το καλομαγειρεμένο φαγητό  της μαμάς του  και σχεδιάζει το επόμενο παιδικό party που θα πάει,  να βρεθεί σε ένα νοσοκομείο  και με μια τέτοια ασθένεια να αναμετρηθεί,  «ασθένεια γίγαντα» για κάθε άνθρωπο, πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί;

Πόσο εύκολο είναι το σπίτι του, την οικογένειά του, τους φίλους, το σχολείο του να στερηθεί, η ζωή του, ο κόσμος του να ανατραπεί; Πόσο εύκολο είναι να κάνει σπίτι του το νοσοκομείο, όπου για χρόνια, ανά διαστήματα θα πρέπει εκεί να κατοικεί; 

Πόσο εύκολο είναι να υποβληθεί σε εγχειρήσεις, θεραπείες, ακτινοβολίες, να μείνει απίστευτα μεγάλα διαστήματα κλεισμένο στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, περιφραγμένο σαν φρούριο , από τον κίνδυνο λοιμώξεων;

Πόσο εύκολο είναι να τσουρλάει   μια οροστήλη   με το αδύναμο από τους εμετούς των θεραπειών  χεράκι του στους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, αντί να τριγυρίζει έξω σε παιδότοπους, παιδικές χαρές ή να παίζει σπίτι με τα αδερφάκια του; Να βιώνει πόνο, εξετάσεις, παρενέργειες φαρμάκων, τόσους  γιατρούς, νοσηλευτές από  πάνω του κάθε τόσο;

Πόσο εύκολο είναι να αλλάζει εντελώς η εικόνα του,  να στερείται τα μαλλιά του, να προσέχει τι τρώει, να στερείται λιχουδιές και να έχει σε αυτή την ηλικία τόσα πρέπει και μη; Πόσο εύκολο είναι να μην γνωρίζει πόσο αυτή  η κατάσταση θα συνεχιστεί;

Να συνεχίζεται έξω η ζωή, ο ήλιος  να λάμπει, η φύση να λουλουδίζει,  τα πουλιά να κελαηδούν, η θάλασσα να το καλεί… κι αυτό να λείπει!  Να βλέπει τη ζωή μέσα από το τζάμι του παραθύρου μιας Παιδοαιματολογικής κλινικής.  Επειδή  αναίτια, ανεξήγητα,  του κληρώθηκε αυτός ο κλήρος,  σ’ αυτή τη ζωή…

 Να πρέπει  να  παλέψει με τις μικρές γροθίτσες του , τις ασθενικές,  με το διάφανο σώμα , με το θαμπό βλέμμα  ένα θηρίο! Να παλέψει  για το αυτονόητο, για να ζήσει!  Για το ανεκτίμητο δώρο της ζωής, της υγείας, που, όταν τα έχεις δεδομένα δεν τα εκτιμάς. Πόσο παράλογο και εξωφρενικό, πόσο άδικο για ένα παιδί « ήρωα» ήταν αυτό που αυτός ο «απάνθρωπος» με τόση άγνοια, επιπόλαια  ξεστόμισε;… Πόσο καρτερικά, θαρραλέα,  με δύναμη, κουράγιο αγωνίζεται κάθε τέτοιο παιδί;

Ένα μόνο αλλάζει τη διάθεση μου και τη σώζει τελευταία στιγμή. Είναι η πίστη ότι η παιδική νεοπλασία θεραπεύεται, πως το παιδάκι αυτό θα γίνει στο μέλλον ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος κι ίσως ένας δάσκαλος που ποτέ κάτι τέτοιο δε θα πει!

Μ.

Γίνε ο ρεπόρτερ του CRETALIVE

ΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ