Με το τσεμπέρι δεμένο σφιχτά, σαν τον φερετζέ, μα με την έκφραση του λιγοστού προσώπου που απέμενε εκτεθειμένο να κάνει γνωστά τα συναισθήματά της σε όλη τους τη διάσταση, η αγαπητή σε όλο το χωριό Ροδάνθη καθότανε σε μια καρέκλα στη γωνία της αυλής και παρακολουθούσε άφωνη τις εξελίξεις…
Για να λέμε την αλήθεια, όχι και τελείως άφωνη! Άμα έκανε κανείς το λάθος να σταματήσει να τση πει του Θεού τον χαιρετισμό του μιλούσε ακατάπαυστα 5-6 ώρες. Και μιλούσε με γνώση, μιλούσε με σύνεση, μιλούσε με σχέδιο και με α και με β, μιλούσε σαν τον Βαρουφάκη, σαν τον Γιάνη, που ανε ζούσε η μακαρίτισσα, θα τον είχε περάσει από κόσκινο.
«Ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;» αναρωτιότανε συχνά, αλλά στην τελική εκάτεχε πολλά, πάρα πολλά, όλα τα κάτεχε, κατεχαρού από τσοι λίγες ήτανε, μόνο πως τα μπουρδούκλωνε μια ολιά, σα τον Βαρουφάκη, τον Γιάνη, αυτόν μωρέ με το ένα ν. Γιάντα το γράφει με ένα ν και όχι με δυο ή καλύτερα με τρία να ναι και μπόλικο μη με ρωτάται δε κατέχω…ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;.
Και στο τέλος τέλος, δε μ’ ενδιαφέρει κιόλας με πόσα ν θα γράφει ο Βαρουφάκης το όνομά του. Έχει, βέβαια, κι αυτό τη σημασία ντου και πολλά θα μπορούσε να πει η μακαρίτισσα, μα τα πράματα του χωριού ήτανε πιο σημαντικά και πιο σπουδαία. Κοντό να κάμει βαρύ χειμώνα οφέτος, απού δεν έχουνε οι αθρώποι ξύλα και δα ψοφήσουνε. Τα μερομήνια πάντως λένε για κάψα και το Γενάρη μα… ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;.
Μετεωρολόγος δεν είχε σπουδάσει μα μια γνώμη μπορούσε να τη πει, και α δεν ήτανε και έγκυρη, δεν ήθελα τση ζητήξει και κιανείς τον λόγο. Γνώμη είχε και την εμολόγανε ντελόγο σε όλους, για τον εαυτό τση δεν εκράθιενε κιαμιά σκέψη, σα ντο Γιάνη μωρέ, το Βαρουφάκη μαθές.
Άλλα κοινά σημεία ο Γιάνης και η Ροδάνθη δεν έχουνε, ε η κουβέντα τως αρέσει και των ιδυονώ μα αυτό το χουνε πολλοί. Ά, έχουνε κι άλλο ένα κοινό σημείο, τα μπουρδουκλώνει κι ο Γιάνης, μορφωμένος ξεμορφωμένος πότε πότε μου θυμίζει τη Ροδάνθη, άλλα σου λεγε τη μια μέρα μετά βεβαιότητας κι άλλα την άλλη, πάλι μετά βεβαιότητας. Μπορεί, βέβαια, να τα μπουρδούκλωνε κι η Ροδάνθη, μα δεν είχε κιανείς τον φόβο πως ήθελε να τον εκάμει βούκινο για όλα, δε σου κουβέδιαζε, δηλαδή, με το μυαλό τση, στ αιστέρου.
Γιάντα το κανε μη με ρωτάτε, δε γατεχω… ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;. Ουτε για τον Βαρουφάκη κατέχω, τη μια λείπει, την άλλη λέει ΟΧΙ και την άλλη ΝΑΙ, γιάντα το κάνει δε γατέχω.. ίντα κατέχω δα γω κατέχω δα γω;…
Αυτός είναι σπουδαγμένος, βέβαια, μόνο έχει ένα κακό χούι: βάνει τα χέρια ντου στσοι ζέπες όντε κουβεντιάζει και τουτονά δε μ’ αρέσει, γιάιντα το κάνει δε γατέχω…ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;. Εκτός ανέ το κάνει για να πατεί το κουμπί. Ετούτονα το χούι, βέβαια, το χενε και η Ροδάνθη, όση ώρα κι ανε σου κουβέδιαζε ήχενε σταυρωμένα τα χέρια τση και μόνο καμιά αλλαγή, άμα επαρακράθιενε η κουβέντα, ήκανε. Δεν είχε, βέβαια, κιανείς τον φόβο ότι θα πατήσει το κουμπί να τονε καταγράψει να τονε βγάλει στη φόρα τα αδέ τα αιστέρου.
Λοιπόν, ετούτονα τον Υπουργό τον επαρατηρώ καλά και δε μου θυμίζει κιανένα απού τσοι χωριανούς μου. Μόνο με τη Ροδάνθη μοιάζει μια ολια, κουβεδιαστός, κατεχάρης και βάνει και τα χέρια τζοι ζέπες του. Η Ροδάνθη, βέβαια, δεν είχε ζέπες μα ο λόγος τσης ήτανε πιο σταθερός, άμα ήθελε κιανείς συντρομή και του τασε επήγαινε το δίχως άλλο. Δεν εκράθιενε κιαμιά σκέψη για τον εαυτό της, μα δεν επονηρευγουτονε και σαν τον Γιάννη και μπορεί να γροίκανε με προσοχή ετούτανα που τσοι λέγανε, μα δε τα κατέγραφε, ουτε ήβγαινε κι αποπάνω μετά από έναν χρόνο, δεν είχανε τον φόβο, δηλαδή, οι χωριανοί, ως προείπα, να τση μιλήσουνε και να φοβούνται πως ήθελα τσοι βγάλει στη φόρα.
Κι αν τση Ροδάνθης δεν τσ άρεσαν ετούτανα που τσοι λέγανε, το μάθαινες σκιάς ντελόγο (σαν το ντελόγο δεν υπάρχει), δεν επερίμενες δηλαδή πότε θα ξετουλουπώσει κανά καταγραφέα να σου πει «τα λεγα γω». Μα δεν εγάτεχε και πολλά η Ροδάνθη γη και να κάτεχε εκράθιενε και μιαν αμφιβολία… ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;.
Είχε τα χούγια τση η μακαρίτισσα η Ροδάνθη, παρόλα τουτανά, όμως, την εκαταλάβαινα απόλυτα, με τον Γιάνη σηκώνω τα χέρια ψηλά! Ίντα κατέχω δα γω, κατέχω δα γω;
Γιώργος Μακράκης
