Παρασκευή 29/09 μεσημέρι, εθνική οδός, πρώτο ψιλόβροχο, οδόστρωμα ολισθηρό, τροχαίο ατύχημα (μάλλον αναμενόμενο).
Η κίνηση, λόγω του τροχαίου, αργή και στις 2 λωρίδες. Σκέφτομαι τους τραυματίες και πως, μέσα σε αυτήν την κίνηση, θα τους προσεγγίσει το ασθενοφόρο ή το όχημα της πυροσβεστικής. Κοιτάζω δεξιά μου, βλέπω μια λωρίδα του δρόμου άδεια (ΛΕΑ την αποκαλούν), λέω όλα εντάξει, έχει χώρο να κινηθεί το ασθενοφόρο.
Αμ δε! Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο ο νεοέλληνας ανακαλύπτει ότι υπάρχει χώρος να τρυπώσει, να παρακάμψει τους άλλους, να πάει πιο μπροστά, να φτάσει πιο γρήγορα (πού δεν κατάλαβα ποτέ).
Και από 2 λωρίδες κυκλοφορίας γίναμε 3, από (σκεπτόμενοι) άνθρωποι γίναμε «οζά» που στριμώχνονται πιο θα φτάσει πρώτο (πού; Είπαμε δεν κατάλαβα ποτέ).
Γ.Λ.
