Το βράδυ της 28ης Ιουνίου, βρέθηκα στη γιορτή αποφοίτησης του Λυκείου, στο Καπετανάκειο.
Μιας γιορτής που συμμετείχαν όλες οι τάξεις του Λυκείου και που έγινε με ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας, λόγω των εξετάσεων, αλλά με το ξεχωριστό πάθος και τις ικανότητες των παιδιών- που μπορούν να συμπυκνώνουν χρόνο και να υγροποιούν συναισθήματα, την καίρια καθοδήγηση και σύμπραξη των καθηγητών και την άοκνη συμπόρευση του συλλόγου γονέων.
Μιας γιορτής με μεγάλη επιτυχία και πάνω απ' όλα εκλεκτές συγκινήσεις, που σίγουρα θα μπορούσε να λάβει χώρα και να αναδειχθεί σ' έναν άλλο καταλληλότερο χώρο της πόλης, Όμως, τα παιδιά, το σχολείο και οι γονείς επέμεναν να γίνει ΕΚΕΙ. Δίπλα στις σπασμένες πέτρες και τα ερείπια. Εκεί μαθαίνουν 8 χρόνια τώρα, εκεί μεγαλώνουν, εκεί αποφοιτούν. Η μια γενιά μετά την άλλη. Κάποια παιδιά αυτής της χώρας, κάποια παιδιά αυτής της πόλης, τα παιδιά μας.
Και όμως εκεί, εκείνο το βράδυ, δίπλα στα χάσκοντα μα και χέοντα μάτια-παράθυρα του ερειπίου, μας έδειξαν πως στις στάχτες κάτι συνεχίζει να καίει, πως υπάρχει φωτιά στις ψυχές και τα βλέμματα, πως τα αγριoράδικα μπορούν να φυτρώνουν και στην πέτρα, πως το θαύμα μπορεί να συντελείται ακόμα.
...Όπως σ' ένα τοπίο μυστικό, αντικριστά στο κήτος... στην καρδιά της πόλης. Και όντως, κάτι περίεργο πρέπει να συμβαίνει μια που το Καπετανάκειο χρόνια τώρα δεν έχασε τους μαθητές του, φέτος μάλιστα έχει αύξηση των εγγραφών.
Θα το ξαναπώ, οι μαθητές είναι ΝΕΟΙ και νιώθουν πως δεν έχουν χρεία ούτε του κτηρίου, ούτε των εργαστηρίων, ούτε της πολιτείας, ούτε ημών. Εμείς όμως, γονείς, πολιτεία, φορείς ευπρόσωποι, διπρόσωποι ή απρόσωποι, πώς μπορούμε να κοιτάμε κατάματα το κτήριο τούτο, χωρίς να νιώθουμε ντροπή, 8 χρόνια τώρα; Προφανώς, αποστρέφουμε το βλέμμα, αδιάφοροι ή ενοχικοί.
Μετά από συχνά σισύφεια και μεγάλη προσπάθεια γονέων, σχολείου και κάποιων φορέων, έγινε τελικά η προκήρυξη του έργου αποπεράτωσης τον Φεβρουάριο. Ήταν το πρώτο έργο που κατάφερε να διεμβολίσει γραφειοκρατία, αλλαγή νόμων, αδράνεια προσώπων και υπουργείων. Ήταν το έργο που ξεμπλόκαρε και άλλα της Περιφέρειας και του Δήμου. Ήταν το έργο που, δημοσίως, Περιφερειάρχης και Δήμαρχος έθεσαν ως έργο πρώτης και απόλυτης προτεραιότητας.
Τώρα, σχεδόν 6 μήνες μετά, και αφού ανακηρύχθηκε ο ανάδοχος, έγιναν πολλαπλοί έλεγχοι της σύμβασης, μετράμε τις τελευταίες και ...πολύ αργά σταλάζουσες, σταγόνες του μαρτυρίου για την υπογραφή από πλευράς εργολάβου και την εγκατάστασή του στο Καπετανάκειο. Κάτι που πρέπει να γίνει τάχιστα για να εκμεταλλευτούμε την περίοδο των διακοπών για τις πολύ οχλούσες εργασίες.
Ο χρόνος είναι πολύτιμος και γονείς, μαθητές και σχολείο θα παρακολουθούμε με εγρήγορση, έγνοια και υπευθυνότητα για το καλύτερο και ταχύτερο αποτέλεσμα. Αυτό θα θέλαμε και από όσους εμπλέκονται με το έργο, το Δήμο και τον Εργολάβο. Το συγκεκριμένο μαρτύριο και η έγνοια θα τελειώσει για την κοινότητα του σχολείου και τους γονείς, μόνον όταν περατωθεί και παραδοθεί το έργο.
Στο μεταξύ, ας έχουμε όλοι το βλέμμα μας στραμμένο στο κτήριο της φωτογραφίας...σαν φωτογραφία ενός παιδιού που μου λέει: Αναγνώστη βοήθεια!*
Τσελεντάκης Μανώλης
γονέας
*οι στίχοι προέρχονται από το τραγούδι Μυστικό τοπίο του Διον. Σαββόπουλου
