Αγαπητό Cretalive,
Mε αφορμή το δημοσίευμά μας για τη δημοπράτηση της δεύτερης φάσης του Βενιζέλειου νοσοκομείου και τη μη πρόσβαση στην Αποθήκη Τροφίμων του Νοσοκομείου των Προμηθευτών Τροφίμων, σκεφτόμουν ότι προκαλεί θλίψη η απέραντη απανθρωπιά που συναντώ κάθε μέρα από τη θέση της διαχείρισης τροφίμων.
Να βλέπω τους υπαλλήλους των προμηθευτών τροφίμων του νοσοκομείου να είναι σύγχρονοι αχθοφόροι.
Να πρέπει να κουβαλούν τα βαριά φορτία τροφίμων από ένα ανώμαλο δρόμο προκειμένου να παραδώσουν.
Μετά τη θλίψη έρχεται η οργή για αυτούς που δεν προνόησαν για το ταπεινό έργο της εστίασης του Νοσοκομείου.
Για αυτούς που κατάφορα αδιαφορούν για τη σύγχρονη δουλεία των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Κι επιπλέον επιδεικνύουν μεγαλόπνοο έργο κομίζοντας στέφανα δόξης λαμπρής του πολιτισμού στον οποίο θα θέλαμε να μεταφερθούμε με χρονοκάψουλες αποφεύγοντας την απανθρωπιά του σύγχρονου.
Λεπτομέρειες τα θέματα όπως η δουλεία των άλλων. Δεν είναι δικά μας παιδιά. Δε χρειάζεται να δουλεύουν τέρμα τα κλιματιστικά των γραφείων τους όπως δουλεύουν στις αξιοπρεπείς δημόσιες υπηρεσίες.
Το επόμενο συναίσθημα είναι η αηδία για το μικρόνοο ενδιαφέρον για το δημόσιο συμφέρον. Η στενή οικομικίστικη αντίληψη περί αυτού.
Από τη μία οι ιδιώτες και από την άλλη το Κράτος. Το δικό μας πάντα Κράτος.... Αυτό που προστατεύουμε λες και είναι άδειο από πολίτες και λαό.
Αυτό που εξασφαλίζει την μισθοδοσία μας και διαφυλάτουμε τα συμφέροντα του από τους κακούς ιδιώτες.
Ντροπή για τον Πολιτισμό μας να θεμελιώνεται όπως των Πυραμίδων.
Χριστίνα Γ. Αμπαρτζάκη
