Αγαπητό Cretalive,
Ένας μήνας έμεινε σχεδόν για την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων και όσο πιο κοντά βρίσκομαι στο όνειρο μου, που είναι η ιατρική τόσο είχα την ανάγκη να διηγηθώ την ιστορία που με πείσμωσε περισσότερο για να ακολουθήσω το συγκεκριμένο επάγγελμα. Όλα ξεκίνησαν από ένα ατύχημα που είχα και έπρεπε να χειρουργηθώ. Το χειρουργείο περιέργως δεν με άγχωνε, όταν λοιπόν τελείωσε, οδηγήθηκα στην ανάνηψη όπου και εκεί ξύπνησα από την νάρκωση.
Όταν ξύπνησα ο πόνος ήταν αρκετός για να ζητήσω περισσότερα παυσίπονα από αυτά που ήδη μου είχαν χορηγηθεί, άλλα γρήγορα κλείνοντας τα μάτια μου ηρέμησα. Οι νοσηλεύτριες ήταν αρκετά προστατευτικές απέναντί μου, (μάλλον λόγω ηλικίας) αφού με απομάκρυναν λίγο από τους χειρουργημένους ηλικιωμένους που βρίσκονταν στο θάλαμο μαζί μου.
Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας ηλικιωμένος, ο οποίος από τον πόνο είχε ξεσηκώσει τον θάλαμο. Εγώ χωρίς να έχω συνέλθει εντελώς από την νάρκωση λειτούργησα αυθόρμητα και ζήτησα από τις νοσηλεύτριες να γυρίσουν το κρεβάτι μου, ώστε να μπορέσω να δω τον ηλικιωμένο που φώναζε. Αμέσως μετά άρχισα να του μιλάω λέγοντας του ότι τον καταλαβαίνω και οτι το "κόλπο" για την αντιμετώπιση του πόνου ήταν απλά να κλείσει τα μάτια και να αφήσει το μυαλό του να ξεχαστεί εφόσον και εγώ έκανα το ίδιο.
Έτσι ο ηλικιωμένος από εκείνη την στιγμή χωρίς να μου απαντήσει ή τουλάχιστον από ότι θυμάμαι ότι δεν μου απάντησε, φάνηκε να άκουσε ρητά την συμβουλή μου και δεν ξανακούστηκε. Οι νοσοκόμες μετά από αυτό άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους και να επαινούν την πράξη γιατί έτσι όλοι ηρέμησαν.
Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο που νοσηλευόμουν με ενημέρωσαν ότι ο ηλικιωμένος αυτός κύριος ήταν ένας άνθρωπος που υπέφερε από καρκίνο. Μόλις το άκουσα τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, άλλα ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου γιατί κατάφερα να δώσω κουράγιο σε έναν άνθρωπο που ο πόνος αποτελούσε στοιχείο της καθημερινότητας του.
Σε αυτό το συμβάν ήρθε και η τελική επιβεβαίωση να ακολουθήσω την ιατρική σαν επάγγελμα επειδή εκτός από τις ικανότητες και τη θέληση που απαιτούνται κέρδισα και ένα επιπλέον προσόν που ξεχωρίζει τον ιδανικό για μένα ιατρό και αναφέρομαι στην ψυχολογική υποστήριξη και ενθάρρυνση των ασθενών στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζουν με την υγεία τους.
Αυτό βέβαια δεν αποτελεί ένα μήνυμα μόνο για τους ιατρούς, αλλά απευθύνεται σε όλους μας που με τους έντονους ρυθμούς ζωής λόγω έντονου προγράμματος καθημερινά ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι, ξεχνάμε να νοιαζόμαστε για τους γύρω μας έτσι και οι άλλοι ξεχνάνε να νοιάζονται για εμάς.
Γι’ αυτό μην διστάζετε ποτέ να προσφέρετε βοήθεια σε όποιον την έχει ανάγκη και η ζωή σίγουρα θα σας το ανταποδώσει!
Ε.Σ.
