Κυκλοφόρησε το 14ο επιστημονικό βιβλίο του Αχαιού εγκληματολόγου και πολιτικού Άγγελου Τσιγκρή με τίτλο: “Σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση παιδιών: Η θεσμική προστασία στην Ελλάδα και την Ευρώπη”.
Στο οπισθόφυλλο του νέου του βιβλίου ο Αχαιός καθηγητής αναφέρει:
"«Μια γροθιά στο στομάχι…
Κορίτσια-θύματα σεξουαλικής κακοποίησης που δεν θα τεκνοποιήσουν ποτέ. Αγόρια-θύματα, αναγκασμένα να φοράνε πάνες σε όλη τους τη ζωή. Μαρτυρικές καταθέσεις που σου κόβουν την ανάσα. Τρόποι τέλεσης που δεν χωρά ανθρώπινος νους. Θύματα ηλικίας ακόμη και τριών (3) ετών. Ιατροδικαστικές εκθέσεις που σου παγώνουν το αίμα: ρήξη σφικτήρα, πτώση μήτρας, καταστροφή σαλπίγγων. Ψυχολογικές συνέπειες καταστροφικές και ανεπούλωτες: κατάθλιψη, ανησυχία, απομόνωση, δυσκολίες στη σεξουαλική συμπεριφορά, εχθρότητα, σωματικές και συναισθηματικές διαταραχές, οικογενειακά, διαπροσωπικά και σεξουαλικά προβλήματα, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, φτωχές σχέσεις με το αντίθετο φύλο, φυγή, συναισθήματα αποξένωσης, συναισθηματικές και κοινωνικές δυσκολίες, σχολική αποτυχία, πορνεία, φόβος, ενοχές, προβλήματα ταυτότητας, σεξουαλικής ανάπτυξης και διαπροσωπικών σχέσεων, υπερβολικά δουλοπρεπής συμπεριφορά, επιθετικότητα, έλλειψη ανταπόκρισης με το περιβάλλον, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πρώιμη αποχώρηση από την οικογενειακή εστία, διαγενεακός κύκλος κακοποίησης… και ο κατάλογος δεν έχει τέλος!
Όποιος πραγματικά γνωρίζει την καταστροφική επίδραση που έχει η σεξουαλική κακοποίηση στα παιδία-θύματα, δεν μπορεί παρά να καταλείξει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ένα παιδί είναι προτιμότερο να το σκοτώσεις, παρά να το βιάσεις! Παρότι η ζωή θεωρείται το πολυτιμότερο έννομο αγαθό, στις περιπτώσεις των παιδιών-θυμάτων είναι «προτιμότερη» η ανθρωποκτονία, παρά ο βιασμός. Η εξήγηση είναι απλή. Στην πρώτη περίπτωση το παιδί πεθαίνει άπαξ, στη δεύτερη πεθαίνει κάθε μέρα: πρώτα οργανικά, στη συνέχεια συναισθηματικά, έπειτα κοινωνικά, με αποτέλεσμα ο λιγότερο επώδυνος θάνατος να είναι ο βιολογικός, είτε αυτός επέλθει φυσιολογικά είτε επισπευσθεί από το ίδιο το θύμα…»
