Εβδομήντα πέντε χρόνια από το ηρωικό του τέλος, στη σπηλιά του Βαγιολάγκαδου της Μάνης, πάνω από το Γύθειο Λακωνίας, θα αποκαλυφθεί στο πλατύ κοινό η προσωπικότητα του πατριώτη αγωνιστή αξιωματικού, ταγματάρχη του ΕΛΑΣ και αντισυνταγματάρχη του Δημοκρατικού Στρατού Γιώργου Αρετάκη καπετάν Σφακιανού.
Το Σάββατο 22 Ιουνίου, λοιπόν, στις 7.30΄το βράδυ στους χώρους του «Αγροτικού Δισκοπωλείου» στα Σίσαρχα, της οικογένειας Αεράκη, θα γίνει και η παρουσίαση του βιβλίου-βιογραφία του Μανόλη Παντινάκη «Ο πολέμαρχος της βίγλας» που αναφέρεται στη ζωή του καπετάν Σφακιανού από την γέννησή του στο Σπήλι του δήμου Αγίου Βασιλείου μέχρι και τον θάνατό του μετά από προδοσία. Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνει ο γνωστός σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης και την εκδήλωση διοργανώνουν το «Αγροτικό Δισκοπωλείο» και ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος.
Είναι η πρώτη φορά με το βιβλίο του Παντινάκη που έρχεται στο φως ένας ξεχασμένος Κρητικός , αξιωματικός του ελληνικού στρατού, αγνός αγωνιστής για τα εθνικά ιδεώδη για λευτεριά, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και άγνωστος στους πολλούς, που συμμετείχε, διακρίθηκε σε όλους τους πολέμους από την Μικρά Ασία, το αλβανικό μέτωπο, την γερμανοκατοχή στην Πελοπόννησο και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού. Ως αξιωματικός του Στρατού Εθνικής Άμυνας αποτάχθηκε το 1935 στο Κίνημα του Βενιζέλου και ως αντισυνταγματάρχης από την Κυβέρνηση του Βουνού μετείχε στην διοίκηση της 3ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού και κατείχε θέση επόπτη όλων των Επιτελικών Γραφείων της Μεραρχίας.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΜΕ ΦΛΕΒΑ ΤΟΥ ΄21
Γράφει σε σημείωμά του στο βιβλίο του «Η ΙΙΙ Μεραρχία των νεκρών του Δ.Σ. Πελοποννήσου, τόμος Α΄σελ. 332-335, εκδόσεις Αλφειός» ο Κων. Παπακωνσταντίνου (Μπελάς) ανάμεσα στα άλλα και τα εξής για τον Αρετάκη: «… Είχε πάρει μέρος σ’ όλους τους πολέμους και ήταν παλικάρι. Τους βαθμούς τους πήρε στις μάχες. Από τον Αλβανικό πόλεμο σχεδόν δεν παρέδωσε καθόλου τα όπλα. Βγήκε μόλις δημιουργήθηκε ο ΕΛΑΣ αντάρτης στην Αχαΐα. Άφησε τη γυναίκα του και μια μικρή κορούλα που είχε στην Πάτρα και, χωρίς δισταγμό, πήρε το ντουφέκι του να συνεχίσει τον πόλεμο.
»Ήταν ένας τίμιος Έλληνας αξιωματικός. Ήταν από εκείνη την πάστα των αξιωματικών που η φλέβα τους και η νοοτροπία τους κρατούσε από την κλεφτουριά του 1821. Αδούλωτου, περήφανοι, ασυμβίβαστοι. Ήταν από εκείνους τους αξιωματικούς που θεωρούσαν την ιδιότητά τους αυτή σαν ιερό σχήμα, με ειδικές υποχρεώσεις και αποστολή. Από ΄ κείνους του Έλληνες αξιωματικούς που θεωρούσαν σαν φυσιολογικό θάνατο, τον θάνατο στο πεδίο της μάχης και όχι στο γηροκομείο. Αυτοί οι αξιωματικοί είναι Έλληνες…»
