Η δημιουργία ενός μη επανδρωμένου σκάφους σταθερών πτερύγων το οποίο θα μπορούσε να επιχειρεί αυτόνομα κάτω από την επιφάνεια του νερού και στη συνέχεια να εκτινάσσεται έξω με αρκετή δύναμη, ώστε να μπορεί να πετάξει, ήταν η ιδέα στην οποία άρχισαν να εργάζονται πριν από δυόμισι χρόνια οι Τζο Μουρ, Έντι Τάνστελ και Ρόμπερτ Όσιαντερ, ερευνητές ρομποτικής στο Research and Exploratory Development Department στο Johns Hopkins Applied Physics Laboratory.
Ωστόσο, η ανάπτυξη πλατφορμών UAAV (Unmanned Aerial-Aquatic Vehicle) είναι ένας τομέας ο οποίος βρίσκεται ακόμα σε αρκετά πρώιμο στάδιο- οπότε και οι τρεις ερευνητές στράφηκαν στη φύση, και συγκεκριμένα στο χελιδονόψαρο, που έχει τη δυνατότητα να βγαίνει από το νερό και να ίπταται.
Το concept όχημά τους, που έλαβε το όνομα «Flying Fish», εξελίχθηκε σε ένα λειτουργικό πρωτότυπο. «Η πρόκληση για εμάς ήταν να δούμε εάν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια διαρρύθμιση μονού στροφείου για να επιτύχουμε μετάβαση από το νερό στον αέρα» είπε ο Μουρ.
Τα χελιδονόψαρα έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν άλματα έξω από το νερό, βγαίνοντας στον αέρα, όπου τα μακρά τους πτερύγια τους επιτρέπουν να ίπτανται για υπολογίσιμες αποστάσεις. Ο Μουρ πρόσεξε πώς τα ψάρια αναπτύσσουν επαρκή ταχύτητα κάτω από το νερό, για να μπορέσουν να βγουν στην επιφάνεια και να ξεφύγουν από αυτήν, και μετά συνεχίζουν να ξοδεύουν ενέργεια κατά τη μετάβασή τους στον αέρα για να επιτύχουν ταχύτητα πτήσης.
Στο πρότυπο της ουράς του χελιδονόψαρου, ο έλικας του Flying Fish παρέχει συνεχή ώθηση στο σκάφος κατά τη διάρκεια της μετάβασης αυτής. Μόλις βρεθεί στον αέρα, το UAAV λειτουργεί ως ένα συμβατικό κατά τα άλλα αεροσκάφος σταθερών πτερύγων. Ρυθμίζοντας αντίστοιχα την ταχύτητα με την οποία περιστρέφεται ο έλικας, ανάλογα με το αν το σκάφος βρίσκεται στο νερό ή στον αέρα, το Flying Fish μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο αυτόν τον μηχανισμό προώθησης για να κινείται και στα δύο περιβάλλοντα.
Αν και το πρωτότυπο δεν διαθέτει ακόμα φορτίο εξοπλισμού για παρατήρηση του περιβάλλοντος, η κεντρική ιδέα είναι τοUAAV να πετά σε υδάτινους όγκους που περικλείονται από ξηρά και να καταδύεται για να συλλέξει δεδομένα. Το σκάφος μπορεί να πιάσει τα 48 χλμ/ ώρα, να βουτήξει στο νερό, να συλλέξει πληροφορίες και μετά να πεταχτεί έξω από το νερό και να επιστρέψει στη βάση του για να παραδώσει τα δεδομένα που συγκέντρωσε. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην ανοιχτή θάλασσα: Αντί να ταξιδεύει κάτω από την επιφάνεια του νερού, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης προς τον προορισμό του πετώντας- αποτελώντας, με αυτόν τον τρόπο, ένα πολύ ταχύτερο μέσο συλλογής πληροφοριών.
