Του Αντώνη Παντινάκη
Η επικράτηση του αυτονόητου στη χώρα μας, είναι μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Ωστόσο, όταν (και όπου) κυριαρχήσει η λογική, τότε σίγουρα τα βήματα που γίνονται είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Ο τελικός του Κυπέλλου μπάσκετ στο Ηράκλειο σήκωσε πολλή... σκόνη πολύ πριν τη διεξαγωγή του: Διφορούμενα σχόλια, γκρίνια για την απουσία (ενήλικων) φιλάθλων και την παρουσία μαθητών στις κερκίδες και ανησυχία (μαζί με προβλέψεις) για τυχόν... ευτράπελα σε περίπτωση «εισβολής»... απρόσκλητων ατόμων στην γιορτή του αθλητισμού.
Τα επεισόδια στην 25ης Αυγούστου έδειξαν προς στιγμή να επιβεβαιώνουν τους απαισιόδοξους.
Αυτό που έγινε όμως στα «Δύο Αοράκια» τους διέψευσε πανηγυρικά. Μικρά παιδιά, φίλοι πολλών διαφορετικών ομάδων, να κάθονται μαζί και να απολαμβάνουν ένα τελικό που εξελίχθηκε σε αποθέωση του Πολιτισμού. Τέτοιες εικόνες μόνο στο εξωτερικό βλέπαμε μέχρι πρότινος, κυρίως με φιγούρες ενηλίκων να μονοπωλούν τα ενσταντανέ.
Στην Ελλάδα ωστόσο πρωτοτυπήσαμε! Αντί να διδάξουμε εμείς τα παιδιά, μας δίδαξαν εκείνα. Αντιστροφή ρόλων, γιατί στην πατρίδα μας πολλά πράγματα λειτουργούν και παίρνουν μπρος από την... ανάποδη, καθότι είμαστε από τα γεννοφάσκια μας ανάποδος και αντιδραστικός λαός !
*Δεν ήταν όλα «άγια» στο γήπεδο. Βρέθηκαν και μερικοί πιο... ζωηροί που πήγαν να χαλάσουν την όμορφη ατμόσφαιρα, με κάποιες άναρθρες και βέβηλες κραυγές που ξεστόμισαν. Εντούτοις, η δύναμη της πλειοψηφίας τους έβαλε στη θέση τους. Οι αθώες παιδικές φωνές, που συνοδεύονταν από αυθόρμητα χειροκροτήματα στους δύο «μονομάχους» φρόντισαν να καλύψουν τις απειροελάχιστες μελανές εξαιρέσεις του τελικού. Και στα επόμενα και... καλύτερα!
