Του Δεκανέα Αλλαγής
Είμαι ένας από τους 4.151.907 συμπολίτες μας (τουλάχιστον τόσοι είχαν ανακοινωθεί το Σάββατο), που έχουν εμβολιαστεί πλήρως.
Θα μπορούσατε να με λέτε και κύριο Κάπα, ή κύριο Μ, όπως με κάνουν πολλές φορές να νιώθω.
Είμαι από κείνους που από την αρχή της πανδημίας, άκουσα τους ειδικούς, δεν ξεπόρτισα, δεν έκανα παρεάκια, δεν συμμετείχα σε κορωνοπάρτι, είχα σαν ευαγγέλιο τον Τσιόδρα, τον Μαγιορκίνη και τηρούσα με ευλάβεια τις ντιρεκτίβες Χαρδαλιά.
Ήθελε ο Χαρδαλιάς να βγαίνω έξω μόνο με το κουλούκι, το ξεπάτωσα το καημένο!
Ήθελε να σταματώ να κυκλοφορώ πότε στις 11, άλλες φορές στις 10, κάποιες στις 9, εγώ ο κύριος Κάπα, ήμουν πιστός στρατιώτης των οδηγιών και των αλλοπρόσαλλων πολλές φορές εγκυκλίων που άλλαζαν σαν τα πουκάμισα, κάθε Σαββατοκύριακο.
Έβαλα μάσκα… με το καλημέρα! Δεν σκιάχτηκα ούτε και το πολυσκέφτηκα, παρά τη δυσφορία, την αλλεργία και την δυσκολία στην επικοινωνία που μου έβγαζε η… μουστρούχα. Εγώ εκεί σταθερός στρατιώτης Κάπα!
Έκανα σε εβδομαδιαία βάση rapid test, καθώς μου το επέβαλε το εργασιακό περιβάλλον αλλά και η συνείδηση μου, ενώ μπήκα στην ουρά αγόγγυστα στο φαρμακείο για να προμηθευτώ self test, για μένα και την οικογένεια μου.
Για 17 μήνες δεν σκέφτηκα ούτε και έβαλα στο ζύγι τα συνταγματικά μου δικαιώματα που τα έβλεπα να προσαρμόζονται κατά το δοκούν, ούτε και με ενόχλησε ιδιαίτερα το κλίμα αστυνομοκρατίας στη βόλτα μου, στον καφέ στο πεζούλι, στην επίσκεψη στο χωριό για όσα καθημερινά και ανέμελα κάναμε προ της πανδημίας.
Έτρεξα από τους πρώτους να εμβολιαστώ όταν ήλθε η σειρά μου, τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου. Προσπάθησα να πείσω κι άλλους, στο μέτρο του δυνατού, φτάνοντας πολλές φορές να δημιουργήσω πρόβλημα ή και παρεξηγήσεις στο στενό μου περιβάλλον, από ανθρώπους που δεν κατανοούσαν την επιμονή, την εμμονή και τη λογική μου.
Πίστεψα πως με το χτίσιμο της ανόσιας θα τελείωνε ο εφιάλτης μου κι άρχισα να κάνω σκέψεις για ένα καλύτερο μέλλον με την άφιξη της Άνοιξης. Ένιωσα αλήθεια άβολα βλέποντας να ξεφορτώνουμε με τόση ευκολία μάσκες, χαλαρώσεις και μέτρα, αλλά πάλι από μέσα μου είπα, που ξέρω εγώ, άλλοι είναι ειδικοί… ξέρουν καλύτερα από μένα !
Και ξαφνικά βλέπω ξανά τον εφιάλτη να με κατατρέχει! Ξανά μανά μάσκες, απαγορεύσεις, πολιτσμάνοι, τοπικά lock down, μπλόκα σε εξόδους και διακοπές, μη φας, πώς θα φας, με ποιους θα κάτσεις, απαγορεύεται να είσαι όρθιος, κι όλα αυτά γιατί;
Έφταιξα εγώ σε κάπου; Δεν τήρησα τις οδηγίες και τις υποχρεώσεις μου; Δεν ήμουν πρώτος στα μέτρα, στα self tests, στα εμβόλια;
Γιατί πρέπει να πληρώσω τον ανεμβολίαστο, τον ψεκασμένο, τον αδιάφορο;
Tην αδυναμία της πολιτείας να τετραγωνίσει τον κύκλο του εμβολιασμού, είτε επειδή δεν έπεισε, είτε επειδή δεν έλυσε την εξίσωση της ανοησίας, να κληθώ κι εγώ να την επωμιστώ;
Γιατί έπρεπε να καθυστερήσει τόσο πολύ το πρόγραμμα των υποχρεωτικών εμβολιασμών σε συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού;
Όχι δεν θέλω λεφτά, μπόνους, προνόμια, ευνοϊκές ρυθμίσεις κι επιστρεπτέες που δεν θα επιστρέψω επειδή δέχτηκα την ατομική ευθύνη απέναντι σε μια επίθεση κατά της δημόσιας υγείας, όταν άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Θέλω τη ζωή μου πίσω, χωρίς εκπτώσεις, στατιστικές μετρήσεις και παλινωδίες στα μέτρα, που επειδή κάποιοι δεν τηρούν αναγκάζομαι να μπω στο ίδιο τσουβάλι μαζί τους. Ούτε αυτούς θέλω, ούτε το τσουβάλι τους. Θέλω το κράτος να μην στέλνει και μένα στον Καιάδα, να βρει τρόπο να μη με τιμωρήσει επειδή κάποιοι δεν σκέφτονται ούτε τον δίπλα τους, ούτε το φίλο ή τον συγγενή τους και εχθρεύονται την κοινωνία!
Πως θα το κάνει δεν ξέρω! Μα αυτή είναι η δουλειά της Πολιτείας και όχι πάλι εγώ που είμαι συνεπής να νιώθω την αδικία στο πετσί μου.
Και βέβαια το μόνο που δεν πρέπει να συντηρεί είναι να βάλει τους εμβολιασμένους απέναντι στους ανεμβολίαστους!
Κάντε κάτι, φέρτε την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού εκεί που πρέπει, αλλά λύστε επιτέλους την άσκηση (και όχι στου κασίδη το κεφάλι) γιατί και η υπομονή έχει τα όρια της!
