Του Στέλιου Βισκαδουράκη
Μεγαλωμένος στις γειτονιές του ‘60 και του ‘70 που διέθεταν μόνο την αδρή αλήθεια του «πώς», του «γιατί» και μπόλικα φυσικά χρώματα, ίσως να διδάχτηκα την ενεργοποίηση απλών αισθήσεων που πολλές φορές με βοήθησαν στη λέξη «βλέπω». Πρόσφατα επισκέφτηκα στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου την έκθεση ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Περάκη που είχε τον τίτλο «Άνθρωπος: Περιπατητής σε Αμφιλεγόμενη Πορεία». Ο Περάκης δεν είναι κολλητός φίλος, είναι γνωστός μου. Το ενδιαφέρον μου για τα εικαστικά μ’ έχει κάνει ανέκαθεν, να παρατηρώ και να παρακολουθώ τους καλλιτέχνες τοπικά, πανελλήνια και διεθνώς. Ο συγκεκριμένος Ηρακλειώτης ζωγράφος μ’ ενδιέφερε γιατί έχω την εντύπωση ότι σε κάθε έκθεσή του είναι πιο εξελιγμένος απ’ την προηγούμενη.
Μπήκα στην αίθουσα, χαιρέτησα. Τα έργα είχαν απλωθεί γύρω μου. Δεν είχα ξεκινήσει το «περπάτημα» στους πίνακες. Με μια ματιά από απόσταση, μου φάνηκε ότι είχαν τη δυναμική ελευθερία της Αφαίρεσης και τη μεταμορφωμένη αλήθεια του Εξπρεσιονισμού. Γύρισα την αίθουσα και τα έργα. Δεν ξαφνιάστηκα, ο Περάκης είχε εξελιχτεί κι άλλο από την προηγούμενη έκθεση του. Γρήγορες, ελεγχόμενες πινελιές με πολλά χρώματα. Πάντα αυτά, απαιτούν ισορροπίες και μέτρο μεταξύ τους. Αν ξεφύγουν, το έργο κι όλη η εργασία δείχνουν κιτς κι έντονα ατελή.
Ο συγχρονισμός χρωμάτων είναι το πιο δύσκολο για έναν ζωγράφο, κι αυτό ο Περάκης το πετυχαίνει. Η ισορροπία όμως για τους γνώστες, μετράει κι αλλού. Το φόντο με το κυρίως θέμα, όπως έλεγε κι ο Τσαρούχης, πρέπει να έχουν αρμονία μεταξύ τους. Ο Ηρακλειώτης ζωγράφος παντρεύει το θέμα και το φόντο με ευφυή και κατάλληλο τρόπο. Πλησίασα μερικούς πίνακες και κοίταξα από κοντά τα θέματα. Σε κάποιους απ’ αυτούς, ο ζωγράφος έχει κάνει μεταφορά φωτογραφιών σε σημεία τους. Το αποτέλεσμα είναι η φωτογραφία να συνδυάζεται με τη ζωγραφική και το φιλμ με το πινέλο μέσα στο συνολικό έργο. Κοντολογίς, μια τέχνη μέσα σε μια άλλη τέχνη.
Ξέρω ότι όλα μετράνε σ’ ένα έργο ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας κι άλλων τεχνών. Εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ η κίνηση σε μια άψυχη κι ακίνητη εικόνα. Με μεταφέρει άμεσα με τα χρώματα και το σχέδιο της που τρέχουν, στο παρόν, το παρελθόν ή το μέλλον και σε μια πρωτοφανή ζωντάνια. Κριτικός τέχνης δεν είμαι για να κρίνω ανάλογα, όμως πολλές φορές αισθάνομαι ότι η ταχύτητα της ακινησίας ενός δημιουργήματος που περιέχει τον άνθρωπο, καταστάσεις κι άλλα όντα ή πράγματα που έχουν σχέση μ’ αυτόν, είναι ιλιγγιώδης. Αυτά δε, αν είναι άξια κι έχουν δύναμη, προκαλούν την ίδια ταχύτητα γεννώντας συναισθήματα όταν τα κοιτάει ο θεατής. Η δύναμη της κίνησης στα πρόσωπα που «περιγράφονται» στους πίνακες του Περάκη, είναι πολλαπλάσια της ακινησίας τους δίνοντας τελικά, μια μεγάλη αισιοδοξία στις στιγμές που ζουν όποιες κι αν είναι. Κυρίως όμως, δίνουν δώρα στο σώμα, το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου που τα κοιτάζει.
Ο Περάκης νομίζω, ότι με αυτή την καινούργια ζωγραφική δουλειά του, πετυχαίνει να δείξει αυτό που επιδιώκει κάθε καλλιτέχνης-δημιουργός, ώστε να ανοίξει στον θεατή με το έργο του, νέους δρόμους χρωμάτων και φωτός.
