Ποιον λύκο εσύ θα ταΐσεις;

Του Στέλιου Βισκαδουράκη

Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος ή ερευνητής. Όμως, μέσα στην πορεία των χρόνων, από την εφηβεία και μετά, ήταν φυσιολογικό να μου δημιουργηθούν, όπως σε όλους, κάποιες απορίες και προβληματισμοί για τη θέση και τη στάση μου στη ζωή. Ειδικότερα, όμως, για το φύλο όπου ανήκω, το ανδρικό. Δύο πράγματα κατάλαβα ότι ήταν τα πρώτα και μεγάλα ανθρώπινα προβλήματα, γενικά και προσωπικά. Το απρόσμενο, άγνωστο, ανεξέλικτο τέλος, όποτε αυτό ερχόταν, σε οποιαδήποτε ηλικία και δεύτερο, η θέση μου ανάμεσα στην κοινωνία και τον κόσμο όπου ζούσα. Αυτό φυσικά εμπεριείχε μια πάλη και την έκβασή της και βέβαια είχε μέσα του την ήττα, τη νίκη και φυσικά την επιβολή τους. Κατάλαβα ότι πρωτίστως υπήρχαν δύο ειδών πάλης, αυτή ανάμεσα στο ίδιο το ανδρικό φύλο και αυτή ανάμεσα στο γυναικείο και το αντρικό. Και τα δύο είδη έχουν τη βάση τους στη φύση. 

Η πρώτη, η ανδρική πλευρά, λες  και δίνει μια αέναη, συνεχόμενη μάχη με τον ίδιο τον εαυτό της για να αποδείξει ποια είναι. Μια μάχη, μυστική ή φανερή, με άλλους, πρώτιστα του ιδίου φύλου, για να εδραιωθεί η θέση της. 

Στη δεύτερη πάλη, τη γυναικεία και την ανδρική που  είναι πιο πολύ παρορμητική και βασισμένη στη μυϊκή δύναμη, κρατά εξαρχής τα ηνία του κυνηγού και του αρχηγού. Η γυναικεία πλευρά, με τη λιγότερη μυϊκή δύναμη και τη λιγότερη παρόρμηση, κρατά τη θέση του συλλέκτη, απέναντι στο δυνατό και κυρίαρχο αρσενικό. Ελίσσεται με τη δύναμη του θηλυκού μυαλού του, το μόνο όπλο που έχει για την ασφαλή και καλύτερη διαβίωση και επιβίωσή του. Η ανδρική πλευρά, που κι αυτή θέλει να επιβιώσει με τις κυρίαρχες αρχές της, αυτό το ονομάζει «πονηράδα». Και από κει και πέρα, ανεξαρτήτως φυλής χρώματος, έθνους, γεωγραφικού πλάτους, μήκους και εποχών μέσα στο χρόνο, ξεκινούν οι παρεξηγήσεις και οι καταχρήσεις, κυρίως… εξουσιών. Όμως η ανδρική εξουσία αιώνων, τοποθετεί τον άνδρα σε πρώτη θέση. Από ετούτο απορρέουν και πολλά άλλα. 

Είμαστε πλέον στον 21ο αιώνα, αλλά τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει, η ισότητα, αν και θεωρείται δεδομένη, στην καθημερινή πράξη δεν είναι. Η ανδρική πλευρά, όχι ευτυχώς σε όλες τις περιπτώσεις, αισθάνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει εύκολα τη ανδρική δύναμη προς το μυϊκά αδύναμο θηλυκό, η οποία βέβαια υποστηρίζεται από στερεότυπα αιώνων και μιας εξουσίας που εμπεριέχει κι έχει χτίσει μέσα της πολύ λανθασμένες αρχές και πολλά κόμπλεξ που δεν είναι ούτε συζητήσιμα, ούτε ελίσσσιμα από τους ίδιους. 

Και το απάνθρωπο, παράνομο ρεζιλήκι αρχίζει. Η βία σε ακραίες μορφές κυριαρχεί. Η σωματική, η ψυχική ισορροπία και η ακεραιότητα πολλών, δυστυχώς, γυναικών κατατροπώνονται. Οικογένειες, δομές και αρχέτυπα, σωματικών, ψυχικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων, καταρρακώνονται. 

Και εδώ, αν και όπως είπα  δεν είμαι ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος ή ερευνητής, αλλά ως άνδρας και άνθρωπος, θα πω μια άποψη στο “κυρίαρχο” φύλο  όπου ανήκω. Και αυτό θα το κάνω, όχι ως ευφυής ψευτοσυμβουλάτορας, αλλά ως συνοδοιπόρος στον άνθρωπο άνδρα-γυναίκα. Φυσικά θα απευθυνθώ μόνο στα βίαια πρόσωπα του ανδρικού φύλου, με ερωτήσεις και απαντήσεις. 

Το πρώτο που θα σε ρωτήσω συνοδοιπόρε άνδρα, είναι αν έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση θύματος και αν έχεις νιώσει το φόβο του.

Ξέρεις τι θα πει θύμα και θύτης, ξέρεις ποιος είναι ποιος; 

Μάθε ότι ο πρώτος που φοβάται είσαι εσύ ο ίδιος. Μάθε ότι την αληθινή νίκη και τον σεβασμό, δεν τα έχει κάποιος που επιβάλλει τον φόβο, αλλά κάποιος που διώχνει τον φόβο. Αυτό όμως προϋποθέτει να τον έχει διώξει πρώτα από μέσα του. Εσύ τον έχεις διωξει; Επίτρεψέ μου να  νομίζω πως όχι. 

Μάθε ότι τώρα, στον 21ο αιώνα, ο χαμένος είναι ο θύτης. Αυτο όμως, ίσως, άπτεται σε ειδικότητες που όπως είπα δεν έχω. Μπορώ όμως να σου μιλήσω ως απλός άνδρας και να σου θυμίσω ότι γεννήθηκες από μια γυναίκα. Ότι η καρδιά σου ράγισε στην εφηβεία για μια γυναίκα. Ότι την κοινωνική σου θέση την έφτιαξες μαζί με μια γυναίκα. Ότι τη συνέχεια, σου την έδωσε, με τα παιδιά σου, μια γυναίκα. Και ίσως κάποτε, αν χρειαστεί, θα είναι δίπλα σου μια γυναίκα. 

Τελειώνοντας, θέλω να σου πω ένα παραμύθι, γιατί παιδί είσαι, αλλά δεν το ξέρεις. Κάποτε, ένα μικρό παιδί ρώτησε τον γέρο Ινδιάνο παππού του, “τι έχουμε μέσα μας οι άνθρωποι;”

Εκείνος του απάντησε: “Έναν κακό και έναν καλό λύκο. Ο κακός λύκος χτυπάει, ματώνει, σκοτώνει. Ο καλός λύκος αγαπάει, αγκαλιάζει, φιλάει. Οι δύο αυτοί παλεύουν μεταξύ τους”. Το παιδί τον ρώτησε, “παππού ποιος νικάει;” Κι εκείνος του απάντησε: “Εκείνος που ταΐζεις”. 

Διάλεξε, συνοδοιπόρε άνδρα, φίλε μου, ποιον εσύ θα ταΐσεις και κρίνε πότε ο κόσμος θα είναι καλύτερος.