Του Δ. Μιμή
Ένα από τα χαρακτηριστικά του Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν είναι ότι έχει τη γλώσσα κοντά στην καρδιά. Λέει τι σκέπτεται μόλις το σκεφτεί. Έτσι μπορούμε να τον διαβάσουμε σαν ένα ανοικτό βιβλίο. Ποιος δεν θυμάται την επιθυμία του για να ενταχθεί η χώρα του στην Ε.Ε., ότι ήταν «αδελφός» του συμμάχου του Μπασάρ αλ- Άσαντ, ότι διαπραγματεύεται με τους Κούρδους του PKK, ότι περπατούσε χέρι-χέρι με τον Fethullan Gulen, κ.ά.
Όμως μετά το πραξικόπημα του 2016 που το θεώρησε «σαν δώρο θεού», τα πράγματα άλλαξαν και συγκρίνει τον εαυτό του με τον προφήτη Μωάμεθ που και αυτός σώθηκε από μια αράχνη. Παράλληλα θεωρεί ότι είναι ο διάδοχος του Ατατούρκ και γιατί όχι του Σουλεϊμάν. Σιγά- σιγά, με την καταστολή χιλιάδων αντιπάλων του γίνεται ο εγκληματίας της εύθραυστης τουρκικής δημοκρατίας.
Ο Ερντογάν είχε επισκεφτεί τη χώρα μας στις 7-8 Δεκεμβρίου του 2017 σε μια ιστορική επίσκεψη στις θυελλώδεις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Είχε ξαναέλθει στη χώρα μας όταν ήταν πρωθυπουργός. Ο τελευταίος πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας που είχε έρθει στην Ελλάδα ήταν το 1952 ο Celal Bayar.
Ο Ερντογάν, ο άνθρωπος που φλερτάρει με τα σύνορα, μέχρι σήμερα φαίνεται να είναι άθικτος. Έτσι ατσαλάκωτος όπως είναι φαίνεται ότι θα το πάει μακριά. Σήμερα βρίσκεται σε θέση σαν να πατά σε δύο βάρκες, το ένα πόδι στις ΗΠΑ καιν το άλλο στη Ρωσία. Θα τα καταφέρει όμως να ισορροπήσει; Δείχνει ένα πρόσωπο αναξιόπιστο που στο τέλος και οι δύο με τους οποίους τώρα φλερτάρει θα τον κάνουν πέρα. Όποιος από τους δύο που φλερτάρει τον κερδίσει θα τον εκμεταλλευτεί οικονομικά μέχρι την κατάρρευση του. Ποιος μπορεί όμως να τον σταματήσει; Μονάχα ο ίδιος του ο εαυτός και σίγουρο το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για τον ίδιο. Θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα που είχαν και άλλοι ηγέτες άλλων χωρών που είχαν απομακρυνθεί από την δημοκρατική ηγεσία.
Ας δούμε τώρα μερικές ιστορικές στιγμές μεταξύ των δύο αδελφών κρατών. Μετά την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό το 1821, οι δύο χώρες βρέθηκαν σε τέσσερις πολέμου. Το 1897- Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Το 1912-1913- Βαλκανικός πόλεμος. Το 1915-1918- 1ος παγκόσμιος πόλεμος. Το 1919-1922- Ελληνοτουρκικός πόλεμος.
Επίσης οι δύο χώρες ξαναβρεθήκαμε στα πρόθυρα του πολέμου το 1964, το 1974, το 1996 αν και οι χώρες είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Σήμερα μ΄αυτά που παρακολουθούμε ίσως να καταγραφεί άλλη μια χρονολογία κρίσης όπως τις προηγούμενες.
Οι ενστάσεις μεταξύ των δύο χωρών περιστρέφονται γύρο από δύο θέματα. Το θέμα των συνόρων που χάθηκαν από την Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάννης το 1923 και το θέμα της Κύπρου. Έτσι σήμερα βλέπουμε τον Ερντογάν να θέλει να διαπραγματευτεί τη συνθήκη της Λωζάννης και τον πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας, κύριο Παυλόπουλο να λέει ότι η συνθήκη της Λωζάννης δεν είναι διαπραγματεύσιμη και δεν υπάρχει αναθεώρηση της.
Γράφοντας αυτό το άρθρο συνέβησαν διάφορα γεγονότα που αφορούν τις σχέσεις μας με την αδελφό Τουρκία. Η νυκτερινή πτήση του τουρκικού ελικοπτέρου στο νησί Ρω, η πτώση του ελληνικού Mirage 2000-5 μετά από την καταδίωξη των τουρκικών, οι απειλές των Τούρκων αξιωματούχων έναντι της Ελλάδος, οι κίνδυνοι που υπάρχουν λόγω της επικείμενης σύρραξης Συρίας αλλά και η φυλάκιση των δύο στρατιωτικών που κρατούνται ως αιχμάλωτοι στις τουρκικές φυλακές. Αλλά και όλα τα άλλα που έχουν προηγηθεί στο θαλάσσιο χώρο του ανατολικού Αιγαίου.
Πως είναι δυνατόν να έχει κανείς εμπιστοσύνη σ΄ αυτόν το γείτονα που δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει αύριο; Παλαιότερα μικρό παιδί, θυμάμαι να λένε ότι ο κίνδυνος είναι από το Βορά, μάλλον είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους αυτοί που έλεγαν, σήμερα ο κίνδυνος είναι ο ίδιος και είναι από την Ανατολή. Μη δείχνουμε λοιπόν καμία εμπιστοσύνη στα λόγια των αδελφών γειτόνων μας, δεν έχουν μπέσα. Είναι αδελφικοί μας εχθροί.
