του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις, έλεγε ο Ελύτης (και…ταλαιπωρεί με αυτό το…αποσυνΔέσεις τους Ηρακλειώτες λόγιους). Κάτι ανάλογο ισχύει στο να βρεις τον χαμένο εαυτό σου, να καθαρίσεις από τις αμαρτίες σου και να ενισχύσεις την πολιτική αυτοπεποίθησή σου, ώστε με την ίδια ευκολία να ξεκινήσεις να …πυροβολείς γείτονες, φίλους, αντιπάλους! Μια ελίτσα, μια φρίσα, άντε και χαλβά με λουμπούνια σε ξανακάνουν καλό χριστιανό!
Με νηστεία και ευλάβεια, γονυκλισίες και παρακλήσεις είναι εύκολο να συγχωρεθεί το άγος της εμπάθειας, του φανατισμού . Έτσι, πας «καθαρός» ως το Άγιο Πάσχα ξεχνώντας το κοινωνικό μίσος που έχουν φορτώσει σε αυτή τη χώρα αιώνες ιστορίας αλληλοσπαραγμού και αλληλοεξόντωσης.
Αναρωτιέμαι , πραγματικά, τέτοιες μέρες και μετά από όσα έχουν συμβεί τι λαός είμαστε; Πιστός, θρησκευόμενος, φιλότιμος, καλοπροαίρετος; Ή μήπως είμαστε εμπαθείς, δογματικοί και θρησκόληπτοι και δεν θέλουμε να το δούμε;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη όσο και αν μοιάζει προφανής. Έχουμε πάνω πάνω τις δηλώσεις- δηλητήριο και τις πράξεις μίσους, τα έτοιμα σκάνδαλα, τα συλλαλητήρια και τις ιαχές. Επικαλούμαστε τα σύμβολα, την περηφάνια για τους προγόνους κι ας μην ξέρουμε τίποτα γι αυτούς, την κοσμοθεωρία τους, τη στάση ζωής τους. Είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε τη ρομφαία της κάθαρσης για τους…άλλους και ταυτόχρονα να (χαμο)γελάμε ανόητα, να χειροκροτήσουμε τους «ημέτερους» ακόμη κι αν γνωρίζουμε πόσο κακό έχουν προκαλέσει.
Έχει διαφορά άραγε; Ναι, γιατί όπως έλεγε κι ένας παλιός Εγγλέζος πολιτικός «Πίστη είναι κάτι για το οποίο θα πέθαινες, δόγμα είναι κάτι για το οποίο θα σκότωνες. Αυτό κάνει όλη τη διαφορά.»!
Αλλά τι μας…νοιάζει εμάς; Εδώ ήρθε η νηστεία. Και είναι μια ευκαιρία με πίστη και προσδοκία -στο δικό μας καλό- να βρούμε τον τρόπο να αφήσουμε για λίγες μέρες πίσω μας τα όσα στραβά- εξαιτίας των…άλλων πάντα!- που συνέβησαν το προηγούμενο διάστημα και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στην αυτοκάθαρση. Για να αρχίσουμε ξανά- αν ποτέ σταματήσαμε…- να μιλάμε με τα…καλύτερα «γαλλικά» και τις ύβρεις για τους απέναντι, να μισούμε και να ζηλεύουμε ό,τι επιτυχημένο υπάρχει, να δίνουμε ένα στίγμα και βαρύ χαρακτηρισμό σε εκείνους που για κάποιο λόγο ξεχώρισαν. Κι όταν δεν αρκεί το στίγμα να τους…εξορίζουμε, παλιά μου τέχνη κόσκινο!
Κι αν όλα αυτά δεν περνούν με προσευχές και νηστείες , έχουμε και απλούστερο τρόπο. Σφίγγουμε δυο κούπες λεμόνι και το πίνουμε σκέτο. Έτσι, τουλάχιστον θα μας φύγει το ηλίθιο χαμόγελο.
δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
