Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Έχετε αναρωτηθεί τι έχει συμβεί αυτά τα 200 και πλέον χρόνια που είμαστε ανεξάρτητο κράτος; Τόσα όσα για να είμαστε από τα «πλέον παράδοξα» τούτου του κόσμου! Οι ιστορικοί έχουν καταγράψει: 9 πολέμους και 4 εμφύλιους. 8 κρατικές πτωχεύσεις, σύντομες περιόδους ειρήνης με αδιάκοπες απειλές πολέμου, πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια, συνεχείς οικονομικές κρίσεις, πληθωρισμούς και 7 τουλάχιστον σοβαρές υποτιμήσεις.
Και παρόλα αυτά μένουμε στον αφρό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Οι ιστορικοί στις επιτομές τους αποφεύγουν να αναφερθούν στις…ξυλιές που κατά καιρούς ανταλλάσσουμε, εντάσσοντάς τις , ίσως, στο ευρύτερο πλαίσιο των εμφυλίων!
Μα, δεν είναι…ετσά! , που θα έλεγε κι ένας ντόπιος πολιτικός αστέρας.
Οι κατά περιόδους βιαιότητες που λαμβάνουν μέρος στο ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό πεδίο πραγματικά πρέπει να εξεταστούν υπό άλλο πρίσμα , μιας ψυχοπαθολογίας που δεν σχετίζεται κατ ‘ανάγκην με έριδες ιδεολογικές ή οικονομικές κρίσεις κλπ.
Είδατε ,για παράδειγμα, τι έγινε πρόσφατα στη Γαλλία όπου ακόμη κι αν το κίνημα των «Κίκτρινων γιλέκων» χαρακτηρίζεται από κάποιους ως…λαϊκιστικό είχε ως βασική αφετηρία ένα πραγματικό γεγονός: τα μέτρα, τις αυξήσεις και την πτώση του βιοτικού επιπέδου, ίσως και πιο ήπια από ότι εμείς βιώσαμε εμείς την κρίση στην Ελλάδα.
Εμείς εδώ δεν είχαμε τέτοια. Κάτι…αγανακτισμένους θυμάμαι, κάτι τραγελαφικές καταστάσεις είχαμε στις παρελάσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια τα οποία τέλειωσαν με την αλλαγή κυβέρνησης, αλλά δεν συνεχίστηκαν παρά τα…3-4 μνημόνια που ακολούθησαν!
Αντιθέτως έχουμε κάθε λόγο να…ανοίγουμε κεφάλια για ψύλλου πήδημα, χωρίς καν να γνωρίζουμε το διακύβευμα! Τα Σανιδικά, τα Ορεστειακά, τα Ευαγγελικά, τα Στηλιτικά και τόσες άλλες βίαιες ταραχές που συνέβησαν στη χώρα δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική αντιπαράθεση όπως τουλάχιστον τη βιώνουμε σε πρώτο βαθμό ( Όπως έγινε με τον Διχασμό και το βαθύτερο αίτιο που οδήγησε στον εμφύλιο μετά τον πόλεμο).
Κάπως έτσι γίνεται και στις σύγχρονες βίαιες στιγμές που βιώνει η χώρα με αφορμή συγκεκριμένα πρόσωπα, αμφιλεγόμενες περιπτώσεις.
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών δεν είναι οι φωτιές, δεν ήταν το…ξύλο που έπεσε. Τα κεφάλια που άνοιξαν. Οι μύτες που έτρεξαν. Τα μάτια που βγήκαν. Αλλά ότι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές των επεισοδίων δεν ξέρουν το…γιατί! Αφήστε δεν που οι επόμενοι δεν θα θυμούνται …ποιος ήταν το θύμα το μνημόσυνο του οποίου επιτελούμε!
Ποιος είναι τούτος ρε παιδιά; Ποιον φάγανε; Τι πρέσβευε; Γιατί δαρθήκαμε ρε σύντροφοι; Είχαμε κάποιες διαφορές που εμείς αποφασίζουμε να μαχαιρωθούμε; Να κάψουμε τα πάντα;
Εδώ θα μου πείτε δεν ξέρουν ποιος ήταν ο ηλικιωμένος κύριος με το καλυμμαύχι και με το όμορφο μπαστούνι που του την πέσαμε τον…άλλο θα ξέραμε;
Έλα ντε! Εάν ξέραμε μπορεί να είχαμε και…σωσμό!
