Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου. Σκοπεύω να τη γράψω» είπε (και το ‘κανε) ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ,που ,εκτός από «πατέρας της νίκης», υπήρξε και μέγας ατακαδόρος. Τον βοηθούσε στη γλώσσα… ροδάνι και το ποτό του οποίου έδινε και καταλάβαινε, αλλά ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί τι…σχολή άνοιγε γράφοντας την «δική» του ιστορία.
Ναι, μια ολόκληρη σχολή . Το βρήκαν τώρα κι Έλληνες πολιτικοί και παράγοντες του δημοσίου βίου να γράψουν την ιστορία τους, είτε με τη μορφή αυτοβιογραφίας, είτε με μια συνέντευξη- ποταμό, μια συνομιλία, με ένα ταλαντούχο συγγραφέα. Ο οποίος , προθύμως, ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής και των αναμνήσεων του βιογραφούμενου.
Διάβασα πολλές τέτοιες «αυτοβιογραφίες» το τελευταίο διάστημα, κάποιες ρίχνουν φως στις ιστορικές περιόδους που έχουν σημαδέψει τη χώρα, είτε αυτός είναι ο μεσοπόλεμος, είτε η μετεμφυλιακή Ελλάδα, τα χρόνια της ανάπτυξης, της χούντας και της μεταπολίτευσης. Ο καθένας έχει κάτι να πει για την περίπτωσή του, τον ρόλο που διαδραμάτισε- συνήθως κορυφαίο είχαν όλοι, αν τους πιστέψουμε!- και φυσικά έχει τη δυνατότητα να «καρφώσει» τους άλλους, πόσο στραβά έκαναν τα πράγματα, πόσο ο ίδιος προσπάθησε να αλλάξει τον ρου των γεγονότων…
Οι «αυτοβιογραφίες» αποκτούν τον χαρακτήρα αγιογραφίας, μοιάζει σαν να διαβάζεις κείμενα της Καινής Διαθήκης , το Συναξάρι των Αγίων, των οσίων μαρτύρων που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά εξαιτίας των…άλλων (των κακών) της ιστορίας δεν τα κατάφεραν!
Νομίζω ότι θα έσκιζε και ο Μέτερνιχ τους τίτλους του αφού πίστευε ότι οι «άνθρωποι που δημιουργούν ιστορία, δεν έχουν χρόνο να τη γράψουν»!
Ειδικά, στην περίπτωση της μεταπολεμικής- μετεμφυλιακής Ελλάδας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κανένας από τις ιστορικές προσωπικότητες που συμμετείχαν στην κεντρική σκηνή , που επηρέασαν καταστάσεις και αποφάσεις, δεν έχει ευθύνη για τα όσα στραβά συνέβησαν!
Αντιθέτως και ως διά μαγείας τους βρίσκεις να είναι στην πρώτη γραμμή των θετικών επιλογών που έγιναν για την χώρα, είτε αυτές αφορούσαν την αποτροπή ενός δυσάρεστου γεγονότος, μια αντιστασιακή πράξη, είτε την ένταξη της πατρίδας σε ένα διεθνή φορέα…Στις δυσάρεστες καταστάσεις οι «άγιοι» της περίπτωσής μας είναι απόντες, τα χερουβείμ και τα νεφελίμ έχουν τον πρώτο λόγο!
Διάβασα , λοιπόν, αρκετά κείμενα όλες αυτές τις μέρες, πάντα οι γιορτές δίνουν την ευκαιρία για περισσότερα βιβλία. Ομολογώ πως ακόμη αναρωτιέμαι : με τόσους μετριοπαθείς, έξυπνους, συγκροτημένους και πατριώτες πολιτικούς ,που κοίταζαν το κοινό συμφέρον και όχι το τομάρι τους, γιατί έγινε στην Ελλάδα ο εμφύλιος, γιατί η Αριστερά μπήκε σε ένα πόλεμο ανόητο και άχρηστο, γιατί υπήρξε αυτή η ενοχική Δεξιά, πως φτάσαμε στη χούντα, πως χάσαμε την Κύπρο. Πως ζει αυτή την δεκαετή παρακμή η χώρα. Δεν υπάρχει εξήγηση!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
