της Μαρίας Λιονάκη
Τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν ή μάλλον είναι ήδη ανοιχτά. Σε αυτές τις άχαρες λίγο μέρες που έχουν συναισθήματα ανάμεικτα, θολά. Απόλυτα εναρμονισμένα με τη φθινοπωρινή διάθεση που ακροβατεί ανάμεσα στο ρομαντισμό, στου καλοκαιριού τον αποχαιρετισμό και την αβεβαιότητα για τον άγνωστο πλανήτη χειμώνα. Ίδιος σχολικός χώρος, ίδιοι συνάδελφοι, η πολυπόθητη αλλαγή πάλι δεν ήρθε. Δεν την τόλμησες για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Φιλιά, χαιρετισμοί, έξτρα διαχυτικοί. Να μπει η χρονιά με το δεξί. Γνώριμα τα πρόσωπα, οι χαρακτήρες, οι συνήθειες, τα ελαττώματα και τα προτερήματα. Αναμνήσεις , από προηγούμενες χρονιές, από καμώματα μαθητών, μαργαριτάρια γραπτών και συμπεριφοράς, συνεδριάσεις του συλλόγου, συνεστιάσεις του συλλόγου, όταν ο σύλλογος δεν ήταν τόσο σύλλογος, αλλά σήκωνε ο καθένας μπαϊράκι. Στο συρτάρι του γραφείου οι κατάλογοι με τα ονόματα των μαθητών όλων των προηγούμενων σχολικών ετών. Στο συρτάρι της καρδιάς τα πρόσωπα τους. Ανασύρονται τώρα, να μπει η χρονιά με το δεξί. Να φιλοτεχνηθεί η ασπίδα της ψυχής του Αχιλλέα. Του σύγχρονου εκπαιδευτικού. Οι παλιοί μαθητές είναι οι Μυρμιδόνες του.
Η μια συνάδελφος παρατηρεί την άλλη εξεταστικά. «Σου πάνε οι ανταύγειες, σε φωτίζουν, με γεια!» Ρωτάνε νέα προσωπικά, οικογενειακά. «Πέρασε ο Αντωνάκης σας στη Νομική; Συγχαρητήρια, καλές σπουδές εμ βέβαια το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά! Στην Κομοτηνή; Δίπλα είναι βρε, δεν είναι μακριά. Ένα αεροπλάνο για Αθήνα, δεύτερο για Αλεξανδρούπολη, λεωφορείο μετά, τσουπ κι έφτασες. Η μαμά σου στο χωριό είναι καλά; Τα ίδια της; Υπομονή, σιγά, σιγά.»
Σιγά σιγά αρχίζουν και τα γραφειοκρατικά. Αγοράζονται, αριθμούνται απουσιολόγια και βιβλία ύλης. Φυλλομετρούνται σαν τα φύλλα τα κίτρινα, τα πορτοκαλί τα φθινοπωρινά. Γίνεται ο πρώτος σχεδιασμός, μαθημάτων, τμημάτων καταμερισμός. (Μόνο να είναι Θε μου καλά παιδιά! Όχι εντελώς ήσυχα, καλά παιδιά. ) Εγγραφές, μετεγγραφές, προθεσμίες, δικαιολογητικά. « Πιστοποιητικό γέννησης θέλουμε. Σε ένα ΚΕΠ θα πάτε να βγάλετε, να μας το φέρετε. Τα χαρτιά της μετεγγραφής θα έρθουν υπηρεσιακά. Ο κηδεμόνας πρέπει να υπογράψει για την εγγραφή, τη φοίτηση να παρακολουθεί. Θα ενημερωνόσαστε για τις απουσίες του γιου σας ηλεκτρονικά. Με mail, μεγαλεία ηλεκτρονικά. Πρόοδος της τεχνολογίας κι εδώ. Διαφάνεια, εγκυρότητα. Τα στοιχεία όλα του μαθητή περνιούνται στο κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα υπολογιστών myschool. Μην αγχώνεστε όλα θα πάνε καλά. Το θρήσκευμα λένε πως δε θα το δηλώνουμε τώρα πια. Ούτε την ιθαγένεια, δεδομένα προσωπικά. Μη φοβάστε το παιδί θα είναι εδώ μια χαρά! Υπάρχουν ομάδες περιβαλλοντικές, επαγγελματικού προσανατολισμού, συγγραφικές, γίνονται και θεατρικά. Καλή χρονιά στο παιδί σας κι από κοντά! Σας θέλουμε αρωγούς, συνεργάτες, σε επικοινωνία με μας. (όχι κουβέντες στο σπίτι: ο δάσκαλος κάθεται τρεις μήνες το χρόνο κι όλα τα σχετικά… αυτό δεν το λες, το σκέφτεσαι όμως, σε πονά).
Λογοδιάρροια σε έχει πιάσει δε σταματάς να μιλάς. Ίσως για να πείσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό πως όλα θα πάνε καλά, είναι τόσο απλά. Με μια φωνή που αγωνίζεται να κρύψει την ευαισθησία σου. Είκοσι και πάνω χρόνια στο επάγγελμα αυτό που δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, μια δουλειά. Κάθε μέρα καλοντυμένη, με χρώματα στα ρούχα φωτεινά, γελαστή, δυνατή, ακμαία. Στις επάλξεις. Κι ας μάλωσες με τον άντρας σου κι ας μην έχει ο γιος δουλειά. Κι ας αλλάζεις πάνες την πεθερά καθημερινά. Ικανή να διαχειριστείς την πιο δύσκολη κρίση στην τάξη, να μεταδώσεις την πιο δύσκολη γνώση. Να μεταδώσεις γνώσεις, στάσεις ζωής. Να μη μειώσεις, να μην αδικήσεις, να ενθαρρύνεις, να κρίνεις σωστά. Εσύ που τα ξέρεις όλα, που όλα τα μπορείς. Ο «παντογνώστης αφηγητής» ο καθηγητής! σκέφτεσαι και γελάς μελαγχολικά. Εσύ… ένα παιδί με φόβους, ανασφάλειες, πράγματα που δε γνωρίζεις κι ακόμα διαβάζεις, μαθαίνεις. Ένας απλός συνηθισμένος άνθρωπος που για το μόνο που μπορείς να εγγυηθείς , να πεις με σιγουριά είναι πως τους μαθητές σου… πάντα και για πάντα αγαπάς!
Καλή σχολική χρονιά!
«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα, γερά θεμελιωμένα, από της χώρας ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας μακριά μακριά τ' ανήλιαγα σοκάκια, τα σκολειά χτίστε!
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων περίσσια ανοίχτε, νάρχεται ο κυρ Ήλιος, διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει, ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας το φεγγάρι.
\
Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια με τους κελαϊδισμούς και με τους μόσκους κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία να είναι σαν κρίνα.»
Κωστής Παλαμάς
