Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» έγραφαν, κάποτε, στους τοίχους κάποιοι ευφάνταστοι φοιτητές. Κι αυτό το σύνθημα έγινε τραγούδι από τον Βασίλη των νεανικών μας χρόνων, αλλά και από τους Αγαμους Θύτες… Αργότερα ήρθε και η Άλκηστις να μας θυμίσει «ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί»!
Κάπως έτσι πορευόμαστε και εν έτει 2018…Αφού μπήκαμε αισίως στην ένατη χρονιά της «κρίσης» και βαδίζουμε με μεγάλη σιγουριά προς τη δεκαετία, παρά τις αντιθέτου εξαγγελίες πολιτικών για…έξοδο από τα μνημόνια και τις επιτροπείες. Αλλά θα μου πείτε δεκαετία και…κρίση δεν συμβαδίζουν. Στις σοβαρές χώρες, ναι! Σε μας όλα γίνονται!
Μπορεί όμως να είναι πια παρακμή και όχι κρίση, που έλεγε και ο σοφός Θ.Τάσσιος, ένας από τους λίγους διανοούμενους που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα.
Είπα διανοούμενος και ξύπνησε ο αγανακτισμένος Ελληνάρας μέσα μου: Που είναι οι διανοούμενοι αυτού του τόπου; Γιατί δεν βγαίνουν να μιλήσουν, να πάρουν θέση; Που είναι…η πνευματική ελίτ ; Τους ψάχνουμε κάθε φορά, όπως αναζητούμε το βουλευτή στο ρουσφέτι, το…κράτος στις πλημμύρες, τις φωτιές , στους σεισμούς, στους καταποντισμούς, στον κάδο της γειτονιάς!
Αλλά για κάτσε ρε φίλε…Πάρτο αλλιώς…Άραγε ποιοι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, ποιοι είναι αυτοί που δεν μιλούν; Που σιωπούν; Που την κρίσιμη στιγμή δεν στέκονται στη φωτεινή πλευρά της ιστορίας;
Ερωτήματα που δεν απαντώνται…ή μήπως ναι; Υπάρχει περίπτωση οι πνευματικοί άνθρωποι να μιλούν, να …κραυγάζουν και εμείς να μην ακούμε; Να υπάρχουν διανοούμενοι που κάθε φορά μας δείχνουν τον ουρανό και τα άστρα κι εμείς να βλέπουμε το δάκτυλο; Να μας δείχνουν τον δύσκολο δρόμο (της αρετής) κι εμείς να βλέπουμε μόνο της κακίας;
Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι έτσι, επειδή έτσι νομίζουμε. Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε... Συμβαίνει να μιλούν άνθρωποι, να μπαίνουν μπροστά οι πνευματικοί ταγοί, αλλά αντί για τα αυτιά μας έχουμε ανοιχτά μόνο...τα δάκτυλα. Έτοιμοι να κατακεραυνώσουμε , πρόθυμοι μόνο τρολάρισμα και απαξίωση.
Καταλήγω στο ναι! Ναι, έχουμε εκείνους που χτυπούν το καμπανάκι είτε είναι λέγεται Τάσιος, είτε Ράμφος, Μίκης , είτε είναι θρησκευτικοί- πνευματικοί ηγέτες όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας που διάβασα πρόσφατα:
«… νομίζω ότι εκείνο το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι ότι είμαστε άρρωστοι, αλλά ποια είναι η θεραπεία. Ολοι περνάμε κάποια αρρώστια. Το θέμα είναι σωστά να την προσδιορίσουμε, να γίνει η σωστή διάγνωση και όταν έχουμε καρκίνο, να μην παίρνουμε φάρμακα για τη γρίπη. Οταν είναι κάτι πολύ σοβαρό, θα πάρουμε τα ανάλογα φάρμακα. Και νομίζω αυτό το οποίο, το βλέπω ότι έχει λείψει εδώ, είναι η σοβαρή αυτοκριτική» είπε ο Αναστάσιος και πρόσθεσε με νόημα: «μη φανταστείτε ότι εγώ μιλώ για την αυτοκριτική των άλλων, μιλώ για την αυτοκριτική τη δική μας, των θρησκευτικών λεγομένων, των εκκλησιαστικών ανθρώπων.Όλων»!
Κι εδώ είναι το ζουμί. Εάν θέλουμε να ακούσουμε.
Η αυτοκριτική είναι η μαγική λέξη . Οσο δεν την κάνουμε τόσο θα βουλιάζουμε.
δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
